Ήταν λίγο μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων, τον Απρίλιο του 2003, όταν ελληνοκύπριος πρόσφυγας είχε εκφράσει την πρόθεσή του να απευθυνθεί στις «αρχές» του ψευδοκράτους για να του επιτραπεί να επιστρέψει στο χωριό του. Ξέσπασε επανάσταση στα μέσα ενημέρωσης για τον «απαράδεκτο τύπο» που υποσκάπτει τη γενικότερη προσπάθεια δίκαιης επίλυσης του Κυπριακού. Ο άνθρωπος προσπάθησε να ψελίσει κάτι περί του «δεν ξεχνώ» και της επιστροφής, αλλά η σκιά που έπεσε πάνω του ήταν τόσο βαριά που σε σύντομο χρονικό διάστημα εξαφανίστηκε. Λες και τον κατάπιε η γη. Κι η αλήθεια είναι ότι τον κατάπιε όλη αυτή η επιτηδευμένη «πολιτική ορθότητα» που καθορίζει τα πάντα στον τόπο μας.
Πέρασαν από τότε 15 ολόκληρα χρόνια. Στο μεσοδιάστημα, για όσους φροντίζουν να κρύβουν κάτω από το χαλί τις πραγματικότητες, οι περιουσίες των προσφύγων πέρασαν στα χέρια της (όχι λεγόμενης πια) επιτροπής αποζημιώσεων στα κατεχόμενα. Εκατοντάδες ελληνοκύπριοι προσέφυγαν σε αυτή, πολλοί πώλησαν όσα όσα το βιος τους και αρκετοί είναι εκείνοι που περιμένουν στη σειρά για μια απάντηση από την εν λόγω επιτροπή. Εκείνες οι πρώτες θορυβώδεις αντιδράσεις του 2003, έδωσαν τη θέση τους στη σιωπηρή αποδοχή των νέων τετελεσμένων. Δεν ακούμε πλέον εκείνες τις έξαλλες φωνασκίες «μα, είναι δυνατό να πάει στην επιτροπή;». Γιατί άραγε; Διότι, πολύ απλά, οι πάντες σχεδόν έχουν συμβιβαστεί με την ιδέα των περιθωριακών ρυθμίσεων και, μπροστά στη μαζικότητα πλέον των όσων καταφεύγουν στην επιτροπή, αποφεύγουν να ανοίγουν μέτωπα.
Τις προάλλες, ένας ελληνοκύπριος πρόσφυγας πήρε πίσω την περιουσία. Ο κ. Νικόλας Σκουρίδης δεν έμεινε όμως εκεί όπου ενδεχομένως θα τον επευφημούσαν οι πάσης φύσεως «πατριώτες», έστω κι αν έκανε την «αμαρτία» να προσφύγει στην επιτροπή. Προχώρησε ένα βήμα παρακάτω και άρχισε να κτίζει το σπίτι του στον κατεχόμενο Λάρνακα της Λαπήθου για να πάει να ζήσει στο χωριό του. Ξαφνικά επανεμφανίστηκαν οι θεωρητικοί της «πολιτικής ορθότητας» για να υποδείξουν στον άνθρωπο ότι, περίπου, δεν δικαιούται να αποφασίζει μόνος.
Το Κυπριακό κατάντησε μια ασυναρτησία όρων, συνθημάτων, ενεργειών και συναισθημάτων. Το «δεν ξεχνώ και θέλω να επιστρέψω» είναι πατριωτικό μόνο εάν λάβει την άνωθεν έγκριση ή εάν εκδόσουν το κατάλληλο πιστοποιητικό οι... «πιστοποιούντες υπάλληλοι του πατριωτισμού». Αυτός που θέλει να ζήσει τα όσα χρόνια του απέμειναν και να πεθάνει στη γη του, είναι λιγότερο πατριώτης (στην καλύτερη περίπτωση) από εκείνον που ανέξοδα φωνασκεί στα μικρόφωνα. Σαράντα τέσσερα χρόνια μετά, με τα τελευταία απομεινάρια εκείνων που έχουν πραγματικούς δεσμούς με τη γη να μάς τελειώνουν, τους όρους της ίδια της ζωής τους υπαγορεύει μια πολιτική αντίληψη η οποία απέδειξε πως είναι αδιέξοδη.
Ίσως αυτό βολεύει τους πάντες. Γιατί φέρνει σιγά σιγά εκείνο που υποτίθεται φανατικά απορρίπτουμε. Την οριστική διχοτόμηση...
