Εισερχόμαστε στην πιο κρίσιμη περίοδο του προεκλογικού αγώνα. Στην περίοδο, που οι υποψήφιοι για τις προεδρικές εκλογές και οι πολιτικοί αρχηγοί των κομμάτων που τους υποστηρίζουν θα πρέπει να αντιληφθούν μερικά πράγματα.
Στις 5 και 12 Φεβρουαρίου, οι ψηφοφόροι που τελικά θα προσέλθουν στις κάλπες, επιλέγουν τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Τον άνθρωπο δηλαδή που θα κληθεί να διαχειριστεί τις τύχες των πολιτών και της χώρας.
Συνεπώς όταν καλούνται να εξηγήσουν γιατί σήμερα οι πολίτες θα πρέπει κατά την άποψη τους να εμπιστευτούν την πολιτική τους πρόταση σε αντιπαραβολή με το πολιτικό παρελθόν και τις επιδόσεις τους σε ζητήματα όπως η οικονομία, το κυπριακό, το κράτος πρόνοιας, το μεταναστευτικό, το ζήτημα της διαφθοράς, οφείλουν να κάνουν γενναίες παραδοχές. Στη συνέχεια να εξηγούν τι διαφορετικό θα κάνουν σε σχέση με το παρελθόν. Τι έμαθαν από τα λάθη τους και πως θα μας πάρουν στην επόμενη μέρα.
Δεν μπορούν για παράδειγμα Αβέρωφ και Χριστοδουλίδης να αρνούνται να αναγνωρίσουν ότι στο θέμα των διαβατηρίων με ευθύνη της κυβέρνησης έγινε ένα τρελό γλέντι δισεκατομμυρίων αλλά την ίδια ώρα να ζητούν από τους ψηφοφόρους να τους εμπιστευτούν για αντιμετώπιση του φαινομένου της διαφθοράς.
Ούτε μπορεί το ΑΚΕΛ να εξακολουθεί μέχρι σήμερα να αρνείται να αναγνωρίσει τις ασήκωτες του ευθύνες για το κατάντημα της οικονομίας όταν κυβερνούσε τον τόπο και να αποφεύγει να απαντήσει τι διαφορετικό σκοπεύει να κάνει εάν και εφόσον κυβερνήσει με τον Ανδρέα Μαυρογιάννη.
Αν θέλουμε λοιπόν να μιλάμε για επανάκτηση της καταρρακωμένης αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος, απαιτούνται γενναίες παραδοχές.
Θα επανέλθουμε…
