Η γενιά των social media και γενικώς των media, δεν έχει συνειδητοποιήσει το πόσο εκτεθειμένη κινδυνεύει να μείνει όχι έναντι των πολλών και αγνώστων αλλά των λίγων και σημαντικών για αυτούς ανθρώπων. Στη μανία που διακρίνει τον καθένα μέσα από αυτές τις διαδικασίες να αναδείξει ένα σπουδαίο, αγνό, έντιμο, πατριωτικό χαρακτήρα, δεν αντιλαμβάνεται ότι η κάθε καθημερινη του παρασπονδία θα αποτελεί μια θορυβώδη κατάρρευση στα μάτια εκείνων που τον ενδιαφέρουν περισσότερο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στα παιδιά τους...
Με αφορμή το περιστατικό με τον 16χρονο που κατέβασε την τουρκική σημαία, πολλοί έσπευσαν -χωρίς κανένα ασφαλώς κοστος- να ταυτιστούν και να υπερτονίσουν την απόλυτη υποστήριξή τους στη συγκεκριμένη ενέργεια. «Ήταν μια γενναία πράξη κατά του συμβόλου της κατοχής», διαβάσαμε και ακούσαμε από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Είναι ασφαλώς δικαίωμα του καθενός να ερμηνεύει ενέργειες και απόψεις. Κανένας όμως από αυτούς δεν εξήγησε γιατί το δικό του παιδί δεν έκανε μέχρι σήμερα κάτι ανάλογο. Ούτε και εάν ο ίδιος παροτρύνει τα δικά του παιδιά να ακολουθήσουν το συγκεκριμένο παράδειγμα. Εδώ που τα λέμε, πολλοί εξ αυτών ίσως και να είναι αυστηροί στο που θα πάνε, με ποιους θα πάνε και μέχρι ποια ώρα θα μείνουν εκτός σπιτιού τα παιδιά τους. Μη κτυπήσει το παιδί, μην πληγωθεί, μην απογοητευτεί... Ή ιδιαίτερα προστατευτικοί σε ζητήματα που προκαλούν την έκρηξη των εφήβων. Αλήθεια, αν αύριο ο υπερπατριώτης πατέρας βάλει μέσο για το στρατό που θα πάει ο γιος του, δεν θα δικαιούται αυτός να του πει «άσε μας ρε πατέρα...». Και που είναι σίγουρο πως οι πλείστοι θα το κάνουν.
Η άποψη που εκφράζει ο καθένας κρίνεται πρώτα και πάνω απ’ όλα από την ίδια τη συμπεριφορά του, από τον τρόπο που επιλέγει να ζήσει. Στο κάτω κάτω, το τι έχουμε να επιδείξουμε ως άτομα είναι που μετρά περισσότερο και όχι τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα. Οι καλοπερασάκηδες του πληκτρολογίου, οι άνθρωποι που αναλώνουν περισσότερο χρόνο στο πως θα ντυθούν, τι αυτοκίνητο θα αγοράσουν και πως θα περάσουν καλύτερα τη ζωούλα τους, όχι μόνο δεν πείθουν το «κοινό τους», αλλά απομυθοποιούνται επικίνδυνα στα μάτια εκείνων που πραγματικά τους παρακολουθούν. Και που δεν είναι άλλοι από τα ίδιά τους τα παιδιά. Γι΄αυτό, λοιπόν, «άσε μας ρε πατέρα...»
