Το χιόνι, το πολύ αφράτο χιόνι και το αλπικό τοπίο που δημιουργήθηκε αυτές τις ημέρες στο συνήθως ζεστό και ηλιόλουστο νησί της Αφροδίτης είναι σπάνιο, άκρως εντυπωσιακό και καλοδεχούμενο φαινόμενο. Δημιούργησε ένα εκπληκτικής ομορφιάς λευκό τοπίο, αλλά εναπόθεσε και μεγάλο όγκο νερού στο διψασμένο έδαφος. Η θέση του νησιού στον χάρτη χαρίζει μεν απλόχερα στους κατοίκους ατέλειωτα καλοκαίρια και ζεστές θάλασσες, αλλά προσφέρει με φειδώ τις χαρές του χειμώνα. Τα χιόνια δε, δεν συμπεριλαμβάνονται συνήθως στο ετήσιο μενού του καιρού. Τον χειμώνα ο χιονιάς κάνει την δειλή εμφάνισή του μόνον στις κορυφές του Τροόδους και περιορίζεται εκεί στα ψηλά και απάτητα.
Εφέτος όμως, προς μεγάλη ευχαρίστηση όλων, κατέβηκε πολύ χαμηλότερα. Στόλισε βουνοπλαγιές και στέγες, έκλεισε σχολεία και δρόμους. Βγήκαν τα τετρακίνητα αυτοκίνητα από το γκαράζ και μπήκαν αντιολισθητικές αλυσίδες στους τροχούς πολλών που οι ιδιοκτήτες τους αισθάνθηκαν την παρόρμηση να εκδράμουν για να απολαύσουν την εξωτική ομορφιά των χωριών του Τροόδους. Εδώ ταιριάζει αυτό που έχει γράψει ο Κώστας Ουράνης “Για τους κατοίκους της χώρας του ήλιου και του γαλάζιου φωτεινού ουρανού, το χιόνι είναι ένας επισκέπτης τόσο ξένος, τόσο μακρινός και τόσο περαστικός'' .
Η υπέροχη εικόνα του λευκού τοπίου, το άφθονο χιόνι, είναι η εξωτική όψη της Κύπρου και αυτές τις ημέρες σκεπάζει την μισή της επιφάνεια. Ένας φίλος μου, που γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα από τα ορεινά της χωριά μου είπε με νοσταλγία “ Νομίζω ότι θα ανοίξω τα μάτια μου και θα είμαι 7 χρονών και θα βγω να τρέξω να παίξω στο χιόνι”. Μνήμες από την παιδική ηλικία, την παράδοση που ζωντανεύουν τη γωνιά που τριζοβολούν τα ξύλα στο τζάκι, το τραπέζι της γιαγιάς. Ο χιονιάς άρχισε δυναμικά την κάθοδό του από τις ψηλές βουνοκορφές, τα αρχέγονα δάση που γεννιούνται αενάως και ερωτεύονται θεοί, που λικνίζονται νύμφες. Κάλυψε τις κορυφογραμμές με παχύ στρώμα χιονιού και με ορμή απλώθηκε στις χαμηλότερες πλαγιές αγκαλιάζοντας χωριά και κατοίκους.
Το σπίτι μου στην Ελλάδα, είναι στις παρυφές βουνού, της Πάρνηθας. Χιονίζει σχεδόν κάθε χρόνο. Αλλά εδώ είναι διαφορετικά, πρωτόγνωρη αίσθηση. Και η επιθυμία μου να πατήσω το χιόνι του Τροοδους μεγάλη. Στην πρόταση των φίλων μου, για βόλτα στα χωριά, είπα αμέσως ναι. Και ξεκινήσαμε. Όχι πολύ πρωί, κατά τις δέκα, δεν είναι εξάλλου μακρυά από κανένα σημείο της Κύπρου το μεγάλο βουνό. Η αρχέγονη προβολή του από την θάλασσα δημιούργησε αυτό το νησί. Τώρα δεσπόζει στην μέση και το διαφεντεύει με την επιβλητική ομορφιά του.
Βγαίνοντας από την Λευκωσία, ακολουθούσαμε αργά ένα «φίδι» από αυτοκίνητα που ανέβαιναν μαζί με εμάς τον δρόμο προς το Τρόοδος. Οι ταμπέλες του δρόμου που προσπερνούμε με το όνομά του, μας γεμίζουν με προσμονή καλοπέρασης.
Οι εικόνες έξω από τα κλειστά τζάμια του αυτοκινήτου, εξαίσιες. Είχαμε αυτοκίνητο με τετρακίνηση και κινηθήκαμε άνετα σε όλη την διαδρομή, αλλά είδαμε πολλούς που το είχαν επιχειρήσει με αυτοκίνητα χωρίς αλυσίδες. Υπερεκτίμησαν, άμαθοι γαρ, τις δυνατότητές του αυτοκινήτου τους με αποτέλεσμα να σταματήσουν στην άκρη του δρόμου. Είδαμε και αυτοκίνητα με αλυσίδες εκεί που δεν χρειάζονταν, αφού το μόνο που πρόσφεραν στην βόλτα τους ήταν θόρυβο και αναπόφευκτη φθορά στα ελαστικά τους. Αλλά πως να το ξέρουν; Πόσες φορές πέφτει τόσο χιόνι στην Κύπρο; Δεν είναι συνηθισμένοι οι κάτοικοι αυτού του νησιού σε συνθήκες Σουηδίας. Όπως και οι Σουηδοί όμως στο κυπριακό καλοκαίρι. Ως τουρίστες παθαίνουν εύκολα ηλίαση από την υπερέκθεση στον ήλιο, το αγαθό που τους λείπει, υποτιμώντας την δύναμη του. Σε γενικές γραμμές πάντως, η παρουσία της Αστυνομίας απέτρεψε επικίνδυνες καταστάσεις και περιόρισε την όποια αμέλεια, σε μικρο περιπέτεια. Οι περισσότεροι πάντως οδηγούσαν προσεκτικά και αργά, όπως και εμείς. Βόλτα είχαμε πάει όλοι ,δεν οδηγούσαμε σε πίστα αγώνων. Στην βόλτα μας, είδαμε εντυπωσιακά τοπία, θαυμάσαμε τον λευκό επισκέπτη σε όλο του το μεγαλείο, πατήσαμε απάτητο χιόνι και ρίξαμε χιονόμπαλες ο ένας στον άλλον.
Είχαμε όμως αρχίσει να πεινάμε. Δεν ξέρω αν ήταν πραγματική πείνα ή αποτέλεσμα της διάθεσής μας για τροφο-τουρισμό. Πως να θυμόμαστε ένα μέρος αν δεν δοκιμάσουμε τις σπεσιαλιτέ του; Έλεγε ο ανιψιός μου όταν ήταν μικρός και τον επιβεβαιώνουν όλοι οι μεγάλοι περιηγητές του κόσμου. Επιβάλετε να γευτούμε την διαφορετικότητά ενός τόπου, τα ξεχωριστά εδέσματα που χαρακτηρίζουν την εποχή της επίσκεψής μας ώστε να αποτυπωθούν μαζί με τις καινούργιες εικόνες στο μυαλό μας, για να τις συνοδεύουν αναπόσπαστα σε κάθε μελλοντική αναπόληση. Εδώ στον πλούσιο γευστικά τόπο, έμαθα ότι είναι μισή η βόλτα αν δεν χαλαρώσουμε με το κρασί της περιοχής, αν δεν δοκιμάσουμε το γλυκό κουταλιού που πρόθυμα προσφέρετε στα περισσότερα μέρη. Αλλά πρέπει να διαλέξουμε το κατάλληλο εστιατόριο, την σωστή ταβέρνα.
Στην περιοχή έχουν την τιμητική τους τα κρέατα, όμως εμείς έχουμε στην παρέα κάποιον που δεν τρώει κρέας και το υπολογίζουμε. Ζητάμε βοήθεια από μια μεγάλη παρέα επισκεπτών, που έχουν παιδιά και μεγαλύτερους μαζί, ένδειξη που παραπέμπει σε γηγενείς κατοίκους. Παρέα που κάνει ότι και εμείς, ήρθε στο βουνό για να χαρεί το χιόνι. Η πρότασή τους αποδείχθηκε "ψαγμένη". Το εστιατόριο είχε υπέροχη θέα και πολύ καλή κουζίνα Φάγαμε πέστροφα και πολλούς άλλους γευστικότατους μεζέδες.
Όσο και αν σπρώχναμε μακρυά την ώρα της αναχώρησης με καφέδες, γλυκά και απανωτά φλυτζάνια τσαγιού, ήταν νομοτελειακά αναπόφευκτη. Πήραμε όμως μαζί μας εικόνες μαγικές. Είχαμε και την γλύκα της ευχαρίστησης και της μυρωδιάς του καμένου ξύλου του τζακιού. Απόλυτες στιγμές ευτυχίας...
