Η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, να δικαιώσει τον Ανδρέα Μιχαηλίδη και να κάνει αποδεκτή την προσφυγή του εναντίον της περσινής απόφασης της Βουλής για τη βουλευτική έδρα στη Λεμεσό, προκαλεί μεγάλο ενδιαφέρον. Την έδρα την είχε πάρει τον Μάιο του 2016 η πρόεδρος της Αλληλεγγύης Ελένη Θεοχάρους, ωστόσο η απόφασή της να παραμείνει ευρωβουλευτής, είχε ως αποτέλεσμα η έδρα να πάει στον 2ο με τους περισσότερους ψήφους από το ψηφοδέλτιο της Αλληλεγγύης στη Λεμεσό, δηλαδή στον Γιώργο Παπαδόπουλο. Μετά και την πρώτη δικαστική δικαίωση του κ. Μιχαηλίδη τον Μάιο του 2017, η Βουλή έσπευσε με νέα νομοθεσία να δώσει την έδρα στον κ. Παπαδόπουλο, αλλάζοντας και σχετικές πρόνοιες που αφορούν περιπτώσεις όπου ένας υποψήφιος αποφασίζει να μην αποδεχτεί την έδρα. Ότι έκανε δηλαδή το 2016 η Ελένη Θεοχάρους.
ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΥΣ, η απόφαση της κ. Θεοχάρους να αποποιηθεί της έδρας ήταν πολιτική εξαπάτηση των ψηφοφόρων. Εγώ δεν θα χρησιμοποιήσω τέτοια έκφραση και πιστώνω την πρόεδρο της Αλληλεγγύης ότι δεν είχε πάρει τη σχετική απόφαση πριν οι πολίτες προσέλθουν στις κάλπες. Μετεκλογικά όμως προκύπτει ηθικό ζήτημα. Εξηγώ γιατί: Στις βουλευτικές εκλογές του 2016 το Κίνημα της Αλληλεγγύης έλαβε συνολικά 5.254 ψήφους στην Επαρχία Λεμεσού. Από αυτούς, η Ελένη Θεοχάρους είχε λάβει 3.788 σταυρούς προτίμησης, ενώ ο 2ος σε ψήφους ήταν ο Γιώργος Παπαδόπουλος με μόλις 767 σταυρούς. Δεν μπορεί κανείς να αντιπαραβάλει επιχειρήματα στο γεγονός ότι το Κίνημα Αλληλεγγύη – ιδίως κατά την ίδρυσή του – ήταν ένα κίνημα προσωποπαγές. Αν λοιπόν η κ. Θεοχάρους δεν ήταν μέρος του ψηφοδελτίου, τότε σε καμία περίπτωση η Αλληλεγγύη δεν θα λάμβανε έδρα στη Λεμεσό. Με αυτή τη λογική, αν η Ελένη Θεοχάρους ήξερε εκ των προτέρων ότι δεν θα άφηνε την έδρα της στην Ευρωβουλή, τότε σε αυτή την περίπτωση μπορούμε να μιλούμε για πολιτική εξαπάτηση των ψηφοφόρων.
ΑΥΤΟ που σήμερα είναι ηθικά ορθό, είναι να προχωρήσει η Κυπριακή Δημοκρατία σε μια επαναληπτική αναμέτρηση, όπου οι πολίτες της Επαρχίας Λεμεσού θα κληθούν να ψηφίσουν τον βουλευτή που θα τους εκπροσωπεί. Ωστόσο, ακόμη και να προχωρήσουμε σε εκλογές, έχω την εντύπωση ότι το πολιτικό σύστημα της Κύπρου έμεινε εκτεθειμένο με την συγκεκριμένη υπόθεση. Όπως εκτεθειμένη έμεινε και η Βουλή, η οποία πριν από ένα χρόνο ψήφισε ακόμη μια νομοθεσία η οποία έμπαζε νερά.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ επίσης κανένας να ξεχάσει, ότι στον επίμαχο χρόνο Μάιος – Ιούνιος 2017, τα κόμματα του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου είχαν χαράξει κοινή γραμμή για το συγκεκριμένο ζήτημα, με φόντο τις προεδρικές εκλογές που θα ακολουθούσαν. Κοινή γραμμή, η οποία έφερε μια νομοθεσία η οποία «κάλυπτε» με λανθασμένο τρόπο την 2η ανακήρυξη του Γιώργου Παπαδόπουλου, η οποία έγινε στις 5 Ιουλίου του 2017 στην Επαρχιακή Διοίκηση Λεμεσού, παρουσία και του προέδρου της Βουλής Δημήτρη Συλλούρη. Κρίμα για το πολιτικό μας σύστημα, γιατί στη Βουλή υπάρχουν βουλευτές – δικηγόροι, οι οποίοι ενώ φαίνεται να ήξεραν ότι ο τροποιητικός νόμος 82(Ι)/2017 ήταν αντισυνταγματικός, διάλεξαν να σωπάσουν για να κερδίσει πολιτικά συγκεκριμένη υποψηφιότητα στον δρόμο προς τις προεδρικές εκλογές. Κρίμα και πάλι για το πολιτικό μας σύστημα.
