Το ναυάγιο του Crans Montana ήταν αδιαμφισβήτητα ένα μεγάλο πλήγμα για το Εθνικό μας θέμα. ¨Αν η άλλη πλευρά προχώρηση στα σχέδια Β ή Γ ίσως αποδειχθεί το μεγαλύτερο πλήγμα στη μακροχρόνια ιστορία του Κυπριακού προβλήματος. Σίγουρα, ναυάγια υπήρξαν πολλά και πάντα ένα ναυάγιο είναι μια πιθανή έκβαση σε διαπραγματεύσεις. Το τι γίνεται όμως μετά το Crans Montana είναι πραγματικά πρωτόγνωρο.
Το Crans Montana μας έδωσε την ευκαιρία να επιδοθούμε και πάλι στο Εθνικό μας σπορ. Όλοι κατηγορούν όλους και για όλα αδιαφορώντας για το εθνικό συμφέρον, εξυπηρετώντας κομματικά και προεκλογικά συμφέροντα.
Πριν καλά καλά ο ΓΓ του ΟΗΕ μας διαολοστείλει, με ευγενικό τρόπο βεβαία, τρέξαμε να ασκήσουμε κριτική αποδίδοντας ευθύνες για το ναυάγιο.. Τρέξαμε να αναλύσουμε την κατάσταση δήθεν για το «Εθνικό συμφέρον». «Για την πατρίδα ρε ……», «για το μέλλον των επερχομένων γενεών», «για τον εθνικό αγώνα» και αλλά κουροφέξαλα που συνηθίζονται σε τέτοιες δύσκολες στιγμές. Το ΑΚΕΛ έσυρε πρώτο τον χορό με το «Αφήγημα». Η λέξη «Αφήγημα» χρησιμοποιείται στην λογοτεχνία και στην πεζογραφία. Εξ ορισμού σημαίνει εξιστόρηση γεγονότων πραγματικών αλλά και φανταστικών. Αν και φανερός ο σκοπός της επιλογής της λέξης αυτής οι κύριοι του ΑΚΕΛ δεν κατάλαβαν ότι τέτοιες λέξεις, υπό τέτοιες συνθήκες, δεν χρησιμοποιούνται σε εθνικά θέματα. Το εθνικό μας θέμα κύριοι δεν είναι πεζογράφημα. Όσο πειστικό κι αν είναι το αφήγημα αυτό, τι να κάνουμε, αυτό έχουμε. Όσο κάλο ή κακό, αληθινό ή ψεύτικο δεν παύει να είναι το δικό μας «αφήγημα». Δεν είναι το «αφήγημα» του Νίκου Αναστασιάδη αλλά της Ελληνοκυπριακής πλευράς. Και αφού έσπειραν τα ζιζάνια (με τα περί αφηγήματος) έτρεξαν ασθμαίνοντας στους συντρόφους τους στην Αθήνα για να ενημερωθούν δήθεν για τα πραγματικά πεπραγμένα του Crans Montana. Στην ουσία πήγαν στην Αθήνα μήπως και ο σύντροφος Τσίπρας τους δώσει κανένα άλλο αφήγημα πιο βολικό. Ακόμα να καταλάβουν πως εφόσον πήγαμε χέρι χέρι με τους εξ Αθηνών συντρόφους τότε χέρι χέρι είναι και οι ευθύνες και τα αφηγήματα. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο.
Ο ενδιάμεσος και πάλι προβληματισμένος. Μετά τις κόκκινες γραμμές του ΠτΔ τι να πουν. Που να διαφωνήσουν τέλος πάντων. Βλέπετε προεδρικές έρχονται και πρέπει πάση θυσία να έχουμε μια δυο διαφωνίες την ημέρα για να μπορεί να γίνεται παιχνίδι. Αφού διαβουλεύτηκαν, συσκέφτηκαν, διαλογίστηκαν και δεν εύρισκαν τίποτε ήρθε σαν από μηχανής Θεός o Eide. Και εδώ όμως δύσκολα τα πράγματα. Μετά από ένα εξοντωτικό brainstorming βρέθηκε επιτέλους η πολυπόθητη διαφωνία. «Ελαστική η αντιμετώπιση του ΠτΔ προς τον Eide”, «Δυστυχώς οι ανησυχίες μας έχουν επαληθευτεί» (μου αρέσει το δυστυχώς) και αλλά γνωστά που ακούμε σε τέτοιες περιπτώσεις. Μα επιτέλους ποσό ελαστικός ήταν ο Πρόεδρος. Το αν του κέρασε και κανένα καφέ (μέσα στα πλαίσια της κυπριακής φιλοξενίας) θεωρείται ελαστικότητα; Τι έπρεπε επιτέλους να γίνει; Μήπως με το που έφτασε στο προεδρικό γραφείο θα έπρεπε να τον πλακώσουν στο ξύλο, να του ρίξουν δυο τρις σφαλιάρες ή να το συλλάβουν αμέσως. Και λίγη σοβαρότητα δεν βλάπτει.
Στο στρατόπεδο τώρα του προεδρικού. Εκεί και αν υπάρχει πρόβλημα. Οι αντιπολιτευόμενοι υποτίθεται ότι θέλουν λένε. Ας τους να λένε …. Οι συμπεριφορές όμως της επίσημης πλευράς και παρακολουθούνται και καταγράφονται. Αντί να κάνουμε το παν για να επαναφέρουμε τον κ. Κοτζιά στην τάξη χορεύουμε και εμείς σε ρυθμούς Κοτζιά. Για να είμαι ειλικρινής και δίκαιος εμείς στο θέμα Eide είμαστε πιο σοβαροί. Τουλάχιστον στις βρισιές κρατήσαμε κάποιο επίπεδο. Πως μπορούμε επιτέλους να ανεχόμαστε τον επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας να ρίχνει το εθνικό μας θέμα σε επίπεδο φτηνού καφενέ. Οι βρισιές προς τον Eide είναι δυστυχώς κουβέντες του δρόμου. Βαποράκι, ψεύτη που τον πιάσαμε στα πράσα, δολοπλόκο, λομπίστα κλπ. Θα έπρεπε λοιπόν με παρασκηνιακό τρόπο να σταματήσουμε αυτόν τον κατήφορο. Στην διπλωματία επιχειρηματολογείς, δεν βρίζεις κ. Κοτζιά. Δεν μπορεί ένας διπλωμάτης του εκτοπίσματος του κ. Κοτζιά (προς θεού εννοώ πολίτικο εκτόπισμα) να συμπεριφέρεται με τέτοιο, επιεικώς, απαράδεκτο τρόπο.
Τελικά από ότι φαίνεται πιο πάνω, τα κάναμε μαντάρα. Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, τα κάναμε θάλασσα. Το χειρότερο, συνεχίζουμε «ακάθεκτοι» αδιαφορώντας για το καλό της πατρίδας. Το Crans Montana, εκτός όλων των άλλων, έδειξε για ακόμη μια φορά ότι, σε κρίσιμες στιγμές, αποδεικνυόμαστε κατώτεροι των περιστάσεων. Δυστυχώς η διαχείριση αυτού του ναυαγίου αυτό αποδεικνύει.
