Είδα για πρώτη φορά το φως του ήλιου στις 25 Απριλίου του 1986. Δικαίωμα ψήφου απέκτησα στις 25 Απριλίου του 2004. Αν η μητέρα μου με έφερνε στη ζωή μια ημέρα νωρίτερα, θα είχα την ευκαιρία να ψηφίσω στο σχέδιο Ανάν! Μερικές φορές έτσι τα φέρνει η μοίρα! Στο Λύκειο μου, είχαμε χωριστεί σε υποστηρικτές του «Ναι» και του «Όχι». Εύλογα θα ρωτήσει κάποιος, τι ξέραμε από το σχέδιο Ανάν; Τίποτα! Εκφράζαμε απλά την άποψη των μεγαλυτέρων της οικογένειας ή αυτό που θεωρούσαμε ότι ιδεολογικά είμαστε πιο κοντά. Η ιστορία τελικά δεν κατέγραψε την δική μου ψήφο. Αν με ρωτάτε τι θα ψήφιζα αν είχα δικαίωμα, θα σας απαντήσω χωρίς διπλωματία. Θα έλεγα όχι. Ξεκάθαρα.
ΑΝ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕΤΕ (υποθετικά) πού θα στήριζα το «όχι», φαντάζομαι ότι πριν από 14 χρόνια θα σας έλεγα μερικά από τα πιο κάτω: Σιγά μην ξεπουλήσω την πατρίδα μου στους Τούρκους, δεν θα χαρίσω ελληνική γη σε μια χώρα που μπήκε στην Κύπρο με τα όπλα, η Κερύνεια είναι ελληνική κτλ κτλ. Φαντάζομαι ότι αυτά θα σας απαντούσα. Αν με ρωτήσετε σήμερα την άποψή μου για το Σχέδιο Ανάν, δεν ξέρω τι να σας απαντήσω. Να τα πάρουμε όμως από την αρχή. Δεν έπαψα ποτέ να πιστεύω στην ελληνικότητα αυτού του νησιού. Επίσης, δεν θεωρώ ότι υπάρχει δίκαιη λύση του κυπριακού στο πλαίσιο μιας Ομοσπονδίας. Μια τέτοια απόφαση θα είναι απλά η αναγνώριση της εισβολής, δηλαδή του μεγαλύτερου εγκλήματος που διαπράχθηκε ποτέ στη σύγχρονη ιστορία της Κύπρου. Είναι λες και μια γυναίκα παντρεύεται τον βιαστή της γιατί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά.
ΥΠΑΡΧΕΙ όμως και ο ρεαλισμός στην όλη εξίσωση. Έμαθα να ζω με ρεαλισμό και ξέρω ότι όσο περνούν τα χρόνια η τουρκοποίηση των κατεχομένων θα μεγαλώνει και θα μεγαλώνει, και θα μεγαλώνει. Χάσαμε τον πόλεμο. Όχι στο Σχέδιο Ανάν, ούτε στα 44 χρόνια των διαπραγματεύσεων. Χάσαμε γενικά τον πόλεμο και πλέον οι επιλογές είναι δύο. Είτε θα «συνθηκολογήσουμε» είτε θα ζήσουμε να δούμε την διχοτόμηση. Ο όποιος άλλος ευσεβοποθισμός «για δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική λύση, στηριγμένη στα ψηφίσματα του ΟΗΕ», είναι ψηλά γράμματα. Αν η Τουρκία ήθελε λύση που θα ήταν προς το συμφέρον όλων των κατοίκων, δεν θα έκανε τον πόλεμο.
ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ λοιπόν στο σήμερα. Πέρασαν 14 χρόνια από το σχέδιο Ανάν. Ένα σχέδιο το οποίο αν αποδεχόμασταν, ενδεχομένως να συζητούσαμε σήμερα σε άλλη βάση, αναφορικά με την τουρκοποίηση των κατεχομένων. Ενδεχομένως να μην υπήρχαν σήμερα στρατεύματα στην Κύπρο, ενδεχομένως να είχαμε πίσω την Μόρφου και την Αμμόχωστο, ενδεχομένως στα κατεχόμενα να κατοικούσαν σήμερα μερικές χιλιάδες ελληνοκύπριοι. Χρησιμοποιώ την λέξη «ενδεχομένως», γιατί ενδεχομένως η Τουρκία να μην αποδεχόταν την εφαρμογή της λύσης αν οι ελληνοκύπριοι έλεγαν τελικά ναι. Εν πάση περιπτώσει, η τελική έκβαση του κυπριακού θα δείξει αν τελικά κάναμε καλά που είπαμε ναι ή όχι στο σχέδιο Ανάν. Αυτή η τελική έκβαση δεν είναι μακριά, είναι σε λίγα χρόνια. Και τότε η ιστορία θα κρίνει την απόφαση αυτών που είπαν ναι και αυτών που είπαν όχι στις 24 Απριλίου του 2004. Την τελευταία ημέρα της δικής μου εφηβείας.
