Είναι η Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας μία ευκαιρία, για απολογισμό και σκέψη. “Γυναίκα δε γεννιέσαι, αλλά, γίνεσαι”, έγραφε η σπουδαία φεμινίστρια Σιμόν Ντε Μπουβουάρ για να καταδείξει την κοινωνική πίεση που αναγκάζει τη γυναίκα μεγαλώνοντας να λειτουργεί μέσα στα αποδεκτά κοινωνικά πρότυπα και καλούπια, πράγμα που υιοθετεί ακόμη και η ίδια. Γι’ αυτό και “γίνεται”.
Σήμερα στο 2021, έχουμε μετακινηθεί ουσιαστικά και αντικειμενικά από αυτή τη θέση και αυτή την κοινωνική παραδοχή που ήθελε τις γυναίκες εγκλωβισμένες στα κοινωνικά και πολιτισμικά άγραφα “πρέπει”;
Στο δυτικό κόσμο τουλάχιστον μάλλον ισχύει πως, γυναίκα γεννιέσαι και ισότιμη γίνεσαι τόσο όσο θα σου επιτραπεί. Γιατί γεννιέσαι; Λόγω κοινωνικής προόδου, ενδεχομένως και πολιτικής ορθότητας. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που όταν οι γυναίκες κυοφορούσαν κορίτσια το σχόλιο ήταν, «δεν πειράζει, στο επόμενο (!)». Σάμπως και τα κορίτσια ήταν δεύτερης κατηγορίας παιδιά. Πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά. Αγόρια και κορίτσια μεγαλώνουν στο σύγχρονο κόσμο ισότιμα, δυνατά και ελεύθερα να κυνηγήσουν τα όνειρά τους στηριζόμενα στα ταλέντα και στις δεξιότητές τους.
Κάτι στραβώνει όμως στην πορεία.
Γιατί αργά ή γρήγορα κάπου συνειδητοποιείς ότι αν είσαι γυναίκα σου επιτρέπεται παντού τόσο, όσο, δεν ενοχλεί κατεστημένα, συμφέροντα, άγραφους νόμους και παραδόσεις. Ενώ παράλληλα οφείλεις να είσαι και ευγνώμων επειδή πλέον σου έχουν “δοθεί” πάρα πολλά. Σαν να υπάρχει ένα είδος κοινωνικού μέτρου αναφορικά με το πόση πρόοδος και πόσο γρήγορα μπορεί και πρέπει να επισυμβεί για τα θέματα ισότητας.
Γι’ αυτό το λόγο η αντιπροσώπευση ακόμη υστερεί σημαντικά, επειδή ακόμη και σήμερα θεωρείται κοινωνικά παράλογο να ζητάς εκπροσώπηση που να φτάνει το 50% - 50% σε συμβούλια και διορισμούς. Γι’ αυτό οι γυναίκες ακόμη δε συμμετέχουν στις διαπραγματεύσεις για το κυπριακό καθώς αυτό θεωρείται ακόμη και σήμερα ανδρική υπόθεση. Γι’ αυτό η πλειοψηφία των θυμάτων βίας και ενδοοικογενειακής βίας είναι γυναίκες. Επειδή εκεί ακόμη επικρατεί λιγότερη πολιτική ορθότητα, μεγαλύτερη σιωπή και περισσότερη «κανονικότητα» στους παραδοσιακούς ρόλους του καθενός. Γι’ αυτό ακόμη το σώμα που σεξουαλικοποιείται και προβάλλεται καθημερινά ως θελκτικό προϊόν προς πώληση είναι το γυναικείο επειδή αυτό ζητά ο «κόσμος». Οπότε, για ποια ισότητα μιλάμε;
Ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς και δύσκολος. Ίσως πιο δύσκολος από ποτέ. Επειδή ο σεξισμός σήμερα είναι καλά κρυμμένος και δύσκολα ανιχνεύσιμος. Βρισκόμαστε όμως σε καλό δρόμο.
Η χιονοστιβάδα των αποκαλύψεων για σεξουαλικές παρενοχλήσεις, ήρθε να ταράξει τα νερά για ένα από τα τελευταία οχυρά συγκάλυψης. Αυτό της σεξουαλικής παρενόχλησης. Η αρχική παγωμάρα και καθυστέρηση μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα δεν ήταν αρκετή για να συγκρατήσει την οργή και την πίεση για κάθαρση. Μίλησαν κι άλλες, η ομερτά ράγισε. Κάποιοι πήγαν να ψελλίσουν κάτι του τύπου, γιατί τώρα και τι περίμενε και να δούμε τι θέλει αλλά δεν επικράτησαν. Γιατί η ισότητα δεν είναι ελεημοσύνη, η ισότητα δεν είναι μόδα, η ισότητα δεν είναι διακηρύξεις.
Η ισότητα είναι τρόπος ζωής και αντίληψης και διαπιστώνω ότι στη χώρα μας σημαντικός αριθμός από άντρες και γυναίκες το ασπάζονται. Η ισότητα είναι ένδειξη της κοινωνικής, πολιτικής και πολιτισμικής ωρίμανσης μίας κοινωνίας στο σύνολό της. Η ισότητα είναι ένδειξη ποιότητας δημοκρατίας και προόδου. Η ισότητα είναι καλή για την οικονομία, την αγορά, την έρευνα και την επιστήμη. Η ισότητα… είναι καλύτερη για όλους!
