Ακόμα και σήμερα, την ώρα δηλαδή που τα πρωτα δείγματα γραφής της νέας κατάστασης πραγμάτων γίνονται ορατά, στην Κύπρο αδυνατούμε -ή δεν θέλουμε- να αντιληφθούμε τι είναι αυτό που θα ακολουθήσει. Η αδυναμία μας αυτή καθιστά προβληματική την ανάλυση των δεδομένων και, κατ’ επέκταση, το σχεδιασμό της όποιας δικής μας παρέμβασης. Δεν τρέφουμε αυταπάτες ως προς τις δυνατότητες της μικρής Κύπρου, την ίδια στιγμή όμως δεν είναι δυνατό να προσεγγίζεται η κατάσταση με μια μοιραλατρική στάση η οποία καταλήγει σε ενα συνεχές και αναποτελεσματικό μουρμουρητό ως προς την πολιτική όλων των άλλων.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία επέβαλε ένα σαφή πλέον διαχωρισμό ανάμεσα στη Δύση και το όποιο αντίπαλο δέος. Οι χώρες κλήθηκαν, κατά τρόπο επιτακτικό, να πάρουν θέση. Κι εμείς, ως οφείλαμε, πήραμε τη θέση της πολιτικής και οικονομικής οικογένειας την οποία έχουμε επλέξει. Με απλά λόγια, τη θέση της Ευρώπης, δηλαδή της Δύσης. Αυτό πλέον πρέπει να θεωρείται οριστικό και αμετάκλητο. Οι παλιές σχοινοβασίες ανάμεσα στη Δύση και τη Ρωσία, δεν πρόκειται να γίνουν αποδεκτές την επόμενη μέρα του πολέμου. Είτε το θελουμε είτε όχι, δεν έχουμε πια αυτη την πολυτέλεια. Γεγονός που αναγνώρισαν και αποδέχτηκαν πολύ μεγαλύτερα από εμάς κράτη.
Σ’ αυτό λοιπόν το πλαίσιο, στο αμέσως επόμενο διάστημα, θα δούμε να παίρνουν σάρκα και οστά οι ευρύτεροι σχεδιασμοί που θα αφορούν και την περιοχή μας. Και θα είναι σχεδιασμοί που έχουν να κάνουν με τον κορυφαίο πια στόχο της Δύσης: την πλήρη απεξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία ως προς τους ενεργειακούς πόρους και την οικονομική απομόνωση του καθεστώτος του Πούτιν. Θα πετύχει τους στόχους της η Δύση; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα. Και κανείς όμως δεν μπορεί -υπό αυτά τα δεδομένα- να περιμένει την κατάληξη για να πάρει θέση.
Ως προς την ενεργειακή απεξάρτηση της Ευρώπης, φαίνεται ότι η Ανατολική Μεσόγειος θα έχει τη δική της συνδρομή. Κι αυτό θα γίνει στο πλαίσιο ενός ευρύτερου σχεδιασμού που θα φέρνει στο στρατόπεδο της Δύσης όλες τις χώρες της περιοχής. Και το Ισραήλ, και την Ελλάδα, και την Κύπρο, και την Αίγυπτο και άλλες χώρες. Και, ασφαλώς, την Τουρκία. Αυτό δεν μπορούμε να το αγνοούμε. Η Δύση, όσο ποτέ ίσως προηγουμένως, θέλει στο δικό της στρατόπεδο την Τουρκία και θα κάνει ό,τι μπορεί για να επιβάλει αυτό το δόγμα και στην ίδια την Άγκυρα. Άρα, οι όποιοι σχεδιασμοί, θα περιλαμβάνουν την Τουρκία και θα ανταποκρίνονται και στα δικά της «θέλω». Το ζητούμενο για ‘μας είναι να αντιληφθούμε το όλο σκηνικό έτσι ώστε να μπουν νωρίς στο τραπέζι και τα δικά μας «θέλω». Τα οποία δεν μπορεί να είναι άλλα από τη λύση του Κυπριακού στο πλαίσιο μιας συμφωνίας που να προσφέρει ασφάλεια και προοπτική.
Δυστυχώς όμως, για την ώρα τουλάχιστον, οι πολιτικοί μας κινούνται στα ήδη ξεπερασμένα συνθήματα με τα οποία «τάισαν» για χρόνια την κονή γνώμη. Με αποτέλεσμα, για μια ακόμα φορά, να κινδυνεύουμε να μείνουμε έξω από ένα κόσμο που διαμορφώνεται και χωρίς τη δική μας παρουσία...
