Μια μόνιμη αδυναμία της πολιτικής ηγεσίας σε Κύπρο και Ελλάδα, διαχρονικά, είναι η ρεαλιστική ανάγνωση των δεδομένων και η σωστή αντίληψη των συγκυριών που διαμορφώνονται. Αποτέλεσμα της αδυναμίας αυτής ήταν να παρασυρθούμε σε ερμηνείες που καμία σχέση δεν είχαν με την πραγματικότητα και να λάβουμε αποφάσεις οι οποίες έμειναν τελικά μετέωρες. Κλασσικότερο παράδειγμα, η μετάβαση του Τάσσου Παπαδόπουλου στη Νέα Υόρκη με τη βεβαιότητα ότι ο Ντενκτάς τότε θα μπλόκαρε την όλη διαδικασία του Κόφι Ανάν. Δεν το έκανε και ολόκληρη η πολιτική ηγεσία έτρεχε να προσαρμοστεί σε όλα εκείνα που οφειλε να είχε προβλέψει και χειριστεί.
Σήμερα βρισκόμαστε σε μια παρόμοια κατάσταση. Είτε το θέλουμε είτε όχι, στο τραπέζι της επόμενης προσπάθειας επίλυσης του Κυπριακού, θα βρίσκεται και το φυσικό αέριο. Δεν πρόκειται να υπάρξει νέα πρωτοβουλία χωρίς ο σημαντικός αυτός παράγοντας να περιλαμβάνεται στην ατζέντα. Οι Αμερικανοί, στους οποίους επενδύουμε πολλά, δεν χάνουν ευκαιρία ακόμα κι όταν εκφράζουν την αντίθεσή τους στις τουρκικές κινήσεις, να σημειώνουν ότι «τα ζητήματα αυτά μπορούν να λυθούν μόνο με διάλογο». Για να μην αναφερθούμε στις διάφορες ανακοινώσεις άλλων χωρών που παραπέμπουν σε «διαφιλονικούμενες περιοχές». Ή στον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ που αποφεύγει επιμελώς να ανταποκριθεί στις αλλεπάλληλες καταγγελίες της Κυπριακής Δημοκρατίας για τις τουρκικές προκλήσεις. Αυτό είναι το πραγματικό σκηνικό μέσα στο οποίο διαμορφώνεται το νέο κεφάλαιο στην Ιστορία του Κυπριακού. Για όλους υπάρχει μια ασάφεια που χρήζει ρύθμισης.
Είναι γι’ αυτό που η άμεση απόρριψη της «πρότασης Ακιντζί» (πριν καν διαβαστεί από τους περισσότερους), αποκαλύπτει ξανά την επιπολαιότητα και την προχειρότητα με την οποία διαχειριζόμαστε τα δεδομένα. Πρέπει να γίνει αποδεκτή; Ανάμεσα στο μαύρο και στο άσπρο υπάρχουν πολλά άλλα χρώματα τα οποία θα πρέπει κάποιος να μελετήσει πριν κάνει επιλογές. Αν πραγματικά συνειδητοποιούμε ότι δεν θα υπάρξει νέα προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακού χωρίς τη συζήτηση του φυσικού αερίου, τότε θα πρέπει να διαμορφώσουμε μια ανάλογη πολιτική. Είναι σε θέση ο κ. Ακιντζί να συζητήσει μαζί μας την πλήρη οριοθέτηση της Κυπριακής ΑΟΖ στη βάση του Δικαίου της Θαλάσσης; Αν ναι, υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό για τη διαχείριση των εξελίξεων. Αν όχι, θα πρέπει να εξηγήσει στη δική του κοινή γνώμη γιατί εκχωρεί δικαιώματα των Κυπρίων στην Τουρκία. Δέχεται ο κ. Ακιντζί ουσιαστική συμμετοχή της ΕΕ στην κοινή επιτροπή κατά τρόπο που η ίδια η Ευρώπη να έχει βαρύνοντα λόγο στο πως το φυσικό αέριο της Ανατολικής Μεσογείου θα φθάσει κοντά της; Αν ναι, ανοίγει ένας σημαντικός δρόμος μπροστά μας. Στο κάτω κάτω, η ΕΕ είναι αυτή που χρηματοδοτεί ήδη αρκετές μελέτες. Θα μπορούσαν να καταγραφούν πολλά τέτοια που να αντιπαρατεθούν στην πρόταση Ακιντζί στο πλαίσιο μιας συνολικής προσπάθειας να διαπιστωθεί εάν όλοι εργαζόμαστε για την Κύπρο ή κάποιοι για άλλους...
Συνεπώς, η σπουδή της εύκολης και άμεσης απόρριψης, το σίγουρο είναι ότι δεν διαμορφώνει καλύτερα δεδομένα. Την επόμενη φορά που θα έρθει στο τραπέζι το φυσικό αέριο (διότι θα έρθει), θα είναι με χειρότερους όρους.
