Το σημερινό άρθρο το ετοίμασα Σάββατο νύχτα, μια ημέρα πριν από τις ευρωεκλογές. Η εκλογική επικράτηση του ΔΗΣΥ ήταν αναμενόμενη. Σε πιο βαθμό ωστόσο μπορεί να χαρακτηριστεί νίκη η απώλεια 8,5 μονάδων σε σχέση με τις προηγούμενες ευρωεκλογές; Το ποσοστό που εξασφάλισε ο ΔΗΣΥ σε αυτές τις εκλογές, είναι το χαμηλότερο από το 2004 και μετά, τόσο σε εσωτερικές όσο και σε ευρωπαϊκές εκλογές. Στη δική μου αντίληψη υπάρχουν πέντε βασικοί λόγοι για τους οποίους η Πινδάρου, έχει πετύχει αυτό το ποσοστό.
ΠΡΩΤΟΝ: Στην Πινδάρου υπάρχει κρίση ενιαίας ιδεολογικής ταυτότητας. Από την αρχή της δεκαετίας του 1980 μέχρι και περίπου το 2010 ήταν ευδιάκριτος στην Κύπρο ο διπολισμός. Με αυτό το δεδομένο, για τον ΔΗΣΥ ήταν εύκολο να συγκρατήσει και να συστεγάσει όλες τις τάσεις της δεξιάς. Πλέον αυτό δεν συμβαίνει. Το διεθνές πολιτικό πεδίο και οι καταστάσεις στην Κύπρο έχουν ευνοήσει την ανάπτυξη κομμάτων που μπόρεσαν να στεγάσουν τις πιο δεξιές των δεξιών τάσεις του ΔΗΣΥ, όπως επίσης και τις πιο κεντρώες τάσεις της … σοφτ δεξιάς. Είναι εμφανές ότι η ηγεσία του κόμματος δεν βρίσκει απάντηση στην έξοδο τάσεων.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Η ηγεσία του κόμματος δεν έχει ξεκαθαρίσει τη σχέση που επιθυμεί να έχει με την τ/κ κοινότητα. Την τριετία 2015-2107 η Πινδάρου είχε μετατραπεί στο κυριότερο επαναπροσεγγιστικό κόμμα, εν μέσω σοβαρών εξελίξεων στο κυπριακό. Αυτή η στροφή είχε δυσαρεστήσει μια μεγάλη μερίδα Συναγερμικών, οι οποίοι σιγά- σιγά κατευθύνθηκαν είτε προς το ΕΛΑΜ είτε προς το νέο Κίνημα της Ελένης Θεοχάρους. Για τον λόγο αυτό ο ΔΗΣΥ έχασε εκείνη την εποχή την δύναμη του σε πολλά εθνικόφρονα Σωματεία, τα οποία έπαψαν να λειτουργούν ως Τοπικές Επιτροπές του κόμματος. Με την κατάρρευση ωστόσο των συνομιλιών το καλοκαίρι του 2017 και τα όσα ακολούθησαν, η Πινδάρου ελαχιστοποίησε τον επανπροσεγγιστικό αγώνα και μπήκε ξανά στην διαδικασία συγκράτησης των δεξιοτέρων τάσεων. Αυτό έγινε ακόμη πιο αντιληπτό στον προεκλογικό αγώνα για την προεδρία της Δημοκρατίας. Αυτή η νέα γραμμή, δυσαρέστησε στη συνέχεια τις κεντροδεξιές δυνάμεις του κόμματος, οι οποίες εμφανίστηκαν επικριτικές προς την ηγεσία του κόμματος. Έτσι, χάθηκε πλήρως η ισορροπία ανάμεσα στις τάσεις του κόμματος.
ΤΡΙΤΟΝ: Κάθε κυβερνών κόμμα δέχεται τους κραδασμούς της εξουσίας. Το άλλοθι της διακυβέρνησης Χριστόφια ευνόησε την Πινδάρου μέχρι και τις προεδρικές του 2018. Από εκεί και πέρα η οποιαδήποτε αναφορά όπως «Κοιτάξετε από που πήραμε την χώρα και που την φέραμε», δεν είχε κανένα αντίκρισμα. Το σκάνδαλο του συνεργατισμού, η φθορά Υπουργών που δεν αντικαταστάθηκαν, τα όσα έλαβαν χώρα στο δικαστικό Σύστημα και πολλά άλλα, έφεραν σοβαρό πλήγμα στο κυβερνών κόμμα.
ΤΕΤΑΡΤΟ: Το κυβερνών στρατόπεδο δεν υπολόγισε ότι θα χάσει και το ποσοστό των πρώην ΔΗΚΟικών και νυν στελεχών και ψηφοφόρων της ΔΗ.ΠΑ, οι οποίοι τόσο στις βουλευτικές του 2016 όσο και στις προεδρικές του 2018 στήριξαν στην κάλπη την κυβέρνηση, για να τιμωρήσουν τον Νικόλα Παπαδόπουλο. Και αφού σε αυτό τον προεκλογικό αγώνα έγινε λόγος σε… δανεικές ψήφους, ο ΔΗΣΥ έχασε σε αυτές τις ευρωεκλογές τις δανεικές ψήφους της νυν ΔΗ.ΠΑ.
ΠΕΜΠΤΟ: Ο προεκλογικός αγώνας του κυβερνώντος κόμματος, ενδεχομένως να ήταν και ο χειρότερος που ζήσαμε. Η αστοχία με την επίθεση κατά του Νιαζί Κιζιλγιουρεκ (ο οποίος απολαμβάνει σεβασμού από την πλειοψηφία των μελών του ΔΗΣΥ) , οι δηλώσεις του ΠτΔ για μηδενικά και αρίστους, ο χειρισμός της πολιτικής πτυχής της υπόθεσης «Ορέστη» και ο τρόπος διαχείρισης του πορίσματος για τον Συνεργατισμό, ήταν μόνο μερικά ζητήματα που έπληξαν το ΔΗΣΥ. Όλα τα πιο πάνω, δεν έτυχαν κατάλληλης διαχείρισης ούτε από την επικοινωνιακή ομάδα του κόμματος.
