Θυμάστε όταν ο τότε κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωνε, «αν επιμένουν στη συνδιαχείριση, τότε κυπριακό = τέλος», και ακόμα όταν ο διαπραγματευτής μας, ο παθιασμένος για λύση, δήλωνε, «αυτή τη φορά μιλάμε για τέλος εποχής»; Τώρα που φτάσαμε στο «τέλος εποχής», τι γίνεται; Τώρα που το τέλος που προβλέπατε ήρθε, και μάλιστα γρηγορότερα, ποιο είναι το επόμενο βήμα;
Όταν με περισσή μαγκιά μιλούσατε για το τέλος, σίγουρα θα είχατε στην φαρέτρα σας τρόπους διαχείρισής του. Σίγουρα θα είχατε πλάνο Β, Γ και Δ. Σίγουρα θα είχατε πολλά πλάνα και εναλλακτικές λύσεις. Αποκλείεται να χρησιμοποιούσατε την λέξη «τέλος», που ποτέ κάνεις δεν τόλμησε στο παρελθόν να εκστομίσει, χωρίς στρατηγική αντιμετώπισης της κατάστασης.
Ήρθε η ώρα λοιπόν εφαρμογής των εναλλακτικών σχεδιασμών. Δυστυχώς αυτοί που διαφωνούσαν για την στάση μας στην Ελβετία, δεν μπορούν πλέον να βοηθήσουν. Αυτοί οι ναινέκοι, οι της γονυκλισίας, δεν έχουν τι να προτείνουν. Αυτοί ένα πλάνο είχαν και αυτό ήταν μόνο η λύση στα πλαίσια μιας ΔΔΟ, για επανένωση της πατρίδας.
Η συνέχεια λοιπόν σε όλους εσάς που, είτε με πράξεις, είτε με παραλείψεις, είτε με μεγάλα λόγια, μας λέγατε ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας. Τώρα θα πρέπει να μας πείτε πως προχωρούμε. Πρώτα όλοι εσείς, που πιστοί στους μακροχρόνιους και τις προτάξεις βροντοφωνάζατε ΟΧΙ το 2004 και συνεχίζετε με τις ίδιες πολιτικές, σχεδιάζοντας νέες στρατηγικές. Μετά, όλοι εσείς που μετά το Mont Pelerin 1 ανεβήκατε στο άρμα του κάθε πολιτικάντη εξ Αθηνών, υιοθετώντας τις ασυναρτησίες περί διαδικασιών «ανοικτού τέλους» και στο τέλος μας έμεινε μόνο το τέλος. Επίσης, όλοι εσείς που θαμπωθήκατε με τα κεκτημένα και τις επιτυχίες του Crans Montana, και στο τέλος το μόνο κεκτημένο που έμεινε είναι η κατοχή και η διχοτόμηση.
Ακόμα. Όλοι εσείς που αν και διαφωνούσατε έντονα, πίσω από κλειστές πόρτες, με τους χειρισμούς στην Ελβετία, λόγω κομματικών σκοπιμοτήτων και προσωπικών φιλοδοξιών σφυρίζατε αδιάφορα. Τέλος όλοι εσείς που διαφωνούσατε ανοικτά, αλλά λέγατε μόνο τη μισή αλήθεια, μήπως και εκθέσετε τους ομογάλακτους σας εξ Αθηνών.
Εμείς οι άλλοι, οι λίγοι, τα ανανικά απομεινάρια, όπως μας αποκαλούν, δεν έχουμε κανένα εναλλακτικό πλάνο. Όταν μιλούσαμε για αποδοχή περιορισμένων εγγυήσεων και 650 Τούρκων στρατιωτών και ο κ. Κοτζιάς μας αποκαλούσε Νεοραγιάδες και εφιάλτες, όλοι εσείς τον καταχειροκροτούσατε. Με μικρά ασχολούμασταν, 650 και όχι 40,000. Μειωμένες εγγυήσεις και όχι με πλήρη επεμβατικά δικαιώματα. Οι αριθμοί αυτοί των 40,000 και η συνθήκη εγγυήσεων ως έχει, προκαλεί ίλιγγο. Βλέπετε είμαστε για τα μικρά και όχι για τα μεγάλα.
Είχαμε εισηγήσεις για επανένωση της πατρίδας μας και απαλλαγή της στεριάς από την κατοχή. Τώρα με την εμπλοκή των θαλασσών και των υδρογονανθράκων, δηλώνουμε αδαείς. Μια μικρή πατρίδα ολίγων τετραγωνικών χιλιομέτρων θέλαμε να επανενώσουμε και τίποτε άλλο. Δεν έχουμε ιδέα για τους μεγάλους στρατηγικούς σχεδιασμούς. Βλέπετε η συνεχής γονυκλησία μάς έκανε να μη μπορούμε να δούμε ψηλά. Μας έκανε να μη μπορούμε να δούμε τα μεγάλα. Μικροί γεννηθήκαμε και μικροί μείναμε. Εμείς δεν καταλαβαίνουμε από ΑΟΖ και οικόπεδα. Δεν έχουμε χαμπάρι από Σουπιές, Αφροδίτες και ενεργειακούς κόμβους. Εντελώς αχάπαροι. Είμαστε περιορισμένων γνώσεων και οραμάτων. Είμαστε πολιτικά συνταξιούχοι. Εμείς είχαμε κατά νου να πάρουμε πίσω την Άσσια, τη Λύση, την Άχνα, τη Μύρτου, τη Ζώδια και άλλα χωριά. Δεν γνωρίζαμε τον Ερατοσθένη, την Καλύψω και την Αφροδίτη. Μείναμε πολύ πίσω. Πενήντα χρόνια πίσω είναι πολλά.
Σίγουρα θα κάνετε νέους σχεδιασμούς. Το μόνο, μη σκοτίζεστε για το πώς θα επανενώσετε την πατρίδα. Η μισή χάθηκε. Πάει, ανήκει στην ιστορία. Ακολουθεί και αυτή το «πάλι με χρόνια με καιρούς». Τώρα να σχεδιάσετε το πώς θα διατηρηθεί η μισή που έμεινε. Εκεί θα πρέπει να εστιάσετε τις προτεραιότητές σας.
Εμείς σίγουρα συμπαραστάτες. Όχι όμως στην πρώτη γραμμή. Όχι πως δεν θέλουμε. Προς Θεού. Δεν έχουμε τις δυνατότητες. Δεν έχουμε τα οράματα. Τώρα η σκυτάλη αλλά και οι ευθύνες δικές σας. Όλα δικά σας. Διαχειριστείτε τα.
