Όταν το 2014 η κυπριακή Βουλή εν τη σοφία της υιοθετούσε κατά πλειοψηφία (ΑΚΕΛ – ΔΗΚΟ – ΕΔΕΚ – ΕΥΡΩΚΟ – Οικολόγοι – Συμμαχία Πολιτών) ψήφισμα με το οποίο καλούσε την κυβέρνηση Αναστασιάδη να διαφυλάξει τις κυπρο-ρωσικές σχέσεις, τασσόμενη στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ κατά του ψηφίσματος καταδίκης της προσάρτησης της Κριμαίας από την Ρωσική Ομοσπονδία, στην Κύπρο ήταν απλά Μάρτιος…
Όταν το 2015, οι δυτικοί ηγέτες γύριζαν την πλάτη στον Πούτιν για το ουκρανικό και ο Νίκος Αναστασιάδης «έλαμπε» δια της μνημειώδους παρουσίας του στη Μόσχα, ως ο μοναδικός Ευρωπαίος ηγέτης, στους εορτασμούς για την 70η επέτειο της νίκης του Κόκκινου Στρατού, στην Κύπρο ήταν απλά Μάιος.
Όταν το 2016, και πάλι η κυπριακή Βουλή – ξανά τη εν τη σοφία της - καλούσε με ψήφισμα της την Κυβέρνηση να εργαστεί εντός του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για άρση των κυρώσεων που οι «28» είχαν επιβάλει στην Ρωσία για την Κριμαία, στην Κύπρο ήταν απλά 08 Ιουλίου.
Φτάνοντας στο σήμερα, μας ήρθε η… «πικρή» άνοιξη.
Την ώρα που η ανθρωπότητα εμβρόντητη παρακολουθεί το ανθρωπιστικό δράμα στην Ουκρανία να κορυφώνεται, με τις ρωσικές θηριωδίες στην Μπούτσα - και πολλές άλλες πόλεις - να επαναβεβαιώνουν πως το πλέον επικίνδυνο ζώο είναι ο… άνθρωπος, ο Ουκρανός Πρόεδρος επέλεξε να απευθυνθεί και στο κυπριακό κοινοβούλιο.
Τον περιμέναμε με λαχτάρα, ώστε να διατρανώσουμε εκ νέου την αλληλεγγύη μας, με βαρύγδουπες αναρτήσεις και συνθήματα τύπου #SlavaUkrayina, #StopTheWar, #StandByUkraine, αλλά ο άτιμος μας χάλασε την σούπα…
Εν μέσω βομβαρδισμών στη χώρα του, τόλμησε – άκουσον, άκουσον - ο Ζελένσκι να μας μιλήσει για το δράμα του λαού του, να μας κάνει υποδείξεις για τ’ ακριβά «χρυσά» μας διαβατήρια και τα προνόμια προς τους Ρώσους, χωρίς να πει λέξη για τον δικό μας πόνο, χωρίς να καταδικάσει την τουρκική κατοχή της Κύπρου.
Εκεί άρχισαν όλα. «Ενοχλημένος», «απογοητευμένος», «εξοργισμένος», σύσσωμος ο πολιτικός μας κόσμος ανέβασε ξανά τον θίασο της… «Κλαίουσας» κουνώντας το δάχτυλο στον Ουκρανό Πρόεδρο για την ασέβεια που επέδειξε.
Ποδηγετούμενη από το λαϊκό αίσθημα και τις προσδοκίες που η ίδια - με συνέπεια – για χρόνια καλλιεργούσε στο λαό, η πολιτική μας ηγεσίας, ξεχνώντας τα δικά της πεπραγμένα έναντι της εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας της Ουκρανίας, ήρθε να ζητήσει τώρα τα ρέστα…
Δυστυχώς, παρά το γεγονός πως πάθαμε, δεν μάθαμε, δεν αλλάξαμε! Δεν βαρεθήκαμε τόσες δεκαετίες να ζητιανεύουμε… οίκτο. Δεν χορτάσαμε από ευχολόγια και εύηχα συνθήματα. Συνεχίζουμε να ηδονιζόμαστε από φανφάρες «αλληλεγγύης» και λεκτικές καταδίκες των ενεργειών Άγκυρας, ωσάν αυτές να οδήγησαν ποτέ κάπου.
Μια κοινωνία αποχαυνωμένη, που ξέχασε το «Δεν ξεχνώ» και υιοθέτησε το «Κρύψε να περάσουμε», ανέμενε από τον Ζελένσκι να υπερασπιστεί τα δίκαια της Κύπρου, ορθώνοντας ανάστημα έναντι του Ερντογάν, που ο ίδιος επιθυμεί απεγνωσμένα να χρίσει εγγυητή της Ουκρανίας!
Στα 62 πλέον χρόνια ανεξαρτησίας του, ο κυπριακός λαός παραμένει πολιτικά ανώριμος. Αρνούμενος να συμπάσχει στο δράμα του διπλανού, εμμένει σε ευσεβοποθισμούς, ευχόμενος «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα» που τόλμησε να μην του συμπαρασταθεί.
Καλό θα ήταν να θυμόμαστε πως, στη ζωή ό,τι δίνεις παίρνεις. Ή καλύτερα να μην ξεχνάμε πως … «Karma is a bitch»!
