ΑΥΤΟ που έγινε την Κυριακή στην Καταλονία αποτελεί αναμφίβολα μία από τις πιο μελανές σελίδες στη μεταπολεμική ιστορίας της Ευρώπης και δεν μπορεί να αφήνει αδιάφορο κανένα ευρωπαίο πολίτη, όσο μακριά και αν ζει από την καρδιά των γεγονότων.
ΟΤΑΝ μία κυβέρνηση της φιλελεύθερης Ευρώπης χρησιμοποιεί τέτοια ωμή βία και τέτοιες φασιστικές μεθόδους για να ακυρώσει την λαϊκή θέληση πολιτών της, τότε το έλλειμμα δημοκρατίας δεν είναι μόνο δικό της θέμα, αλλά θέμα όλης της Ευρώπης.
ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ακριβώς ήταν που η κυβέρνηση του Ραχόι έκανε. Αναβιώνοντας τις μαύρες μέρες του Φραγκισμού στη χώρα, προσπάθησε να στερήσει από τους Καταλανούς το αναφαίρετο δημοκρατικό δικαίωμά τους, να τοποθετηθούν ελεύθερα δια της ψήφου τους σε ένα μείζον για εκείνους ζήτημα. Τα περί προάσπισης της ενότητας της χώρας, είναι απλές προφάσεις, αφού όλοι γνώριζαν ότι η διεξαγωγή και μόνο του δημοψηφίσματος, ήταν απλά η απαρχή μίας μακράς διαδικασίας προς την απόσχιση την οποία, αν πραγματικά ήθελαν, μπορούσαν να αποτρέψουν στη συνέχεια με ένα δημοκρατικό και ειλικρινή διάλογο.
ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΩ την θέση μου θα πω ότι αν ήμουν Καταλανός δεν θα υποστήριζα την απόσχιση και την Ανεξαρτησία γιατί είμαι εναντίον του πολυτεμαχισμού υπαρχόντων κρατών αλλά και γιατί πιστεύω ότι μακροπρόθεσμα η οδός αυτή, αποδείχθηκε ότι δεν είναι προς όφελος όσων την ακολούθησαν.
ΕΠΙΠΡΟΣΘΕΤΑ θεωρώ ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση οι εθνικές, πολιτικές, θρησκευτικές, πολιτισμικές και οικονομικές συνθήκες, δεν υποστηρίζουν ένα τέτοιο αίτημα. Γιατί οι Καταλανοί μπορεί μεν να αισθάνονται κάπως «ριγμένοι» από την κεντρική κυβέρνηση, όμως δεν είναι ούτε «καταπιεσμένη» περιφέρεια, ούτε φτωχή και εγκαταλελειμμένη και οι οποιεσδήποτε βελτιώσεις επιθυμούν μπορούν να ρυθμιστούν μέσα από τον διάλογο και έξω από αποσχιστικές λογικές.
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ, ωστόσο, αυτού οι Καταλανοί είχαν κάθε δημοκρατικό δικαίωμα να πραγματοποιήσουν ελεύθερα το δημοψήφισμα τους και ο δικτατορικός τρόπος που αντιμετωπίστηκαν είναι εκτός όλων των άλλων και άκρως προβοκατόρικος και για αυτήν ακόμα την ενότητα της Ισπανίας, που δήθεν υπερασπίζεται η Μαδρίτη, αφού το μόνο που κατάφεραν είναι να εξαγριώσουν ακόμη περισσότερο τους Καταλανούς και να κάνουν και πολλούς που τάσσονταν κατά της απόσχισης, να στρέφονται τώρα υπέρ της.
ΤΟ ΠΙΟ ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΟ μήνυμα όμως από τα γεγονότα της Καταλονίας, είναι η πλήρης στήριξη που πρόσφεραν στον Ραχόι οι λοιποί μεγαλοευρωπαίοι, που δείχνει ότι το έλλειμμα δημοκρατίας είναι γενικότερο θέμα και ζήτημα στην Ευρώπη. Για μία ακόμα φορά οι μεγαλοευρωπαίοι απέδειξαν ότι απεχθάνονται, όπως ο «διάβολος το λιβάνι», τα λαϊκά δημοψηφίσματα και την έκφραση της λαϊκής βούλησης και είναι «ηλίου φαεινότερο» ότι ο Ραχόι δεν θα έκανε αυτά που έκανε, αν δεν είχε πίσω του τις πλάτες τους.
ΑΥΤΟΙ όμως οι μεγαλοευρωπαίοι που δεν βρήκαν κυριολεχτικά ούτε μία λέξη να συλλαβίσουν για όσα συνέβησαν στην Καταλονία παρά μόνο ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα για τη μη διάσπασης της Ισπανίας, είναι ακριβώς εκείνοι που μαζί με τους Αμερικανούς άνοιξαν στις αρχές της δεκαετίας του 1990 τον Ασκό του Αιόλου για την πολυδιάσπαση της Ευρώπης, σπρώχνοντας διάφορους λαούς να ακολουθήσουν την οδό της απόσχισης, για να πετύχουν τη διάλυση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και της πρώην Γιουγκοσλαβίας.
ΣΗΜΕΡΑ η κατάσταση, όπως ήταν φυσικό, ξέφυγε από τον έλεγχό τους και η στρατηγική της απόσχισης γίνεται μπούμερανγκ για τους ίδιους. Οι Καταλανοί είναι απλά οι πρώτοι. Ακολουθούν οι Βάσκοι, οι Φλαμανδοί του Βελγίου, οι Σκοτσέζοι, οι Κορσικανοί, οι Ιταλοί του Βορρά και πολλοί άλλοι. Όπως έστρωσαν ας κοιμηθούν τώρα.
