«Βάζω το χέρι στο Ιερό Ευαγγέλιο ότι κάμνω αυτές τις εκτιμήσεις χωρίς να έχω κανένα συμφέρον. Δεν έχω περιουσία στα κατεχόμενα ή οπουδήποτε αλλού και εύχομαι να διαψευσθούν οι εκτιμήσεις μου. Όμως είμαι 85 χρόνων και προτιμώ να αποδημήσω εις Κύριον, παρά να δω αυτό το τέλος των αγώνων του κυπριακού λαού».
Γλαύκος Κληρίδης – 2004
«Τούτη είναι η ώρα που η ιστορία χτυπά την πόρτα μας και εγώ δεν θα την αγνοήσω, γι’ αυτό και σας παρακαλώ να μετατρέψουμε αυτή την ευκαιρία σε μια συλλογική επιλογή που με το ‘ναι’ στο δημοψήφισμα ανοίγει το δρόμο για επανένωση της Κύπρου».
Νίκος Αναστασιάδης – 2004
Αυτά δήλωναν Γλαύκος Κληρίδης και Νίκος Αναστασιάδης το 2004 στο έκτακτο συνέδριο του ΔΗΣΥ για το σχέδιο Ανάν.
Με το χέρι στο ευαγγέλιο ο Γλαύκος Κληρίδης δήλωνε ότι προτιμούσε να πεθάνει παρά να δει το τέλος των αγώνων του Κυπριακού Ελληνισμού. Πόσο δραματική δήλωση. Είναι από αυτά που μένουν για πάντα και όποτε και να τα διαβάσεις νοιώθεις πάντα το ίδιο δέος. Η μοίρα ευτυχώς εισάκουσε τον πρόεδρο Κληρίδη και δεν θα δει το τέλος των αγώνων του Κυπριακού Ελληνισμού.
Σοφή και η τότε τοποθέτηση του Νίκου Αναστασιάδη. Πραγματικά, όποιος αγνοεί το κτύπημα της ιστορίας αφήνεται στην μοίρα του αβοήθητος και χωρίς δυνατότητες αντίδρασης. Η πολυτάραχη ιστορία του Ελληνισμού είναι δυστυχώς γεμάτη από πολλά παραδείγματα που όταν οι ηγέτες αγνοούσαν την ιστορία, οι συνέπειες ήταν ολέθριες.
Μετά την απόρριψη του σχεδίου Ανάν όλοι πίστευαν ότι αυτή η εξέλιξη θα σήμανε το τέλος της πορείας με την διχοτόμηση να εδραιώνεται. Όμως χάρη στις υπεράνθρωπες προσπάθειες όλων που είχαν πολιτικό έρεισμα στους κόλπους της ΕΕ και των ΗΕ αποφεύχθηκαν τα τετελεσμένα και αφέθηκε μια μικρή ελπίδα, έστω σε βάθος χρόνου, για μια νέα προσπάθεια. Πρωτεργάτες της εκστρατείας ενημέρωσης ήταν μεταξύ άλλων ο πρόεδρος Κληρίδης και ο Νίκος Αναστασιάδης. Όλοι μαζί τότε κατάφεραν το ακατόρθωτο. Κατάφεραν να πείσουν ότι δικαιούμαστε μια ακόμα ευκαιρία. Ευτυχώς δεν είδαμε τότε την άλλη πλευρά να προχωρεί σε σχέδια Β και Γ. Δεν είδαμε τα τετελεσμένα να εδραιώνονται. Δεν είδαμε τίποτε από όλα αυτά γιατί πείσαμε ότι δικαιούμαστε το επόμενο κτύπημα της ιστορίας.
Τον Ιούλιο του 2017 η ιστορία ξαναχτυπά την πόρτα μας. Αυτή τη φορά όλοι μας προειδοποιούν πως μπορεί να είναι τα τελευταία κτυπήματα. Έτσι είναι, δυστυχώς μέχρι και η ιστορία κουράστηκε να την αγνοούμε. Δυστυχώς κάναμε το ολέθριο λάθος. Την αγνοήσαμε. Μετά από δεκατρία χρόνια το σκηνικό εντελώς διαφορετικό. Καμιά ελπίδα έστω και σε βάθος χρόνου. Και εκεί που το 2004 μιλούσαν για μια μικρή ελπίδα τώρα μιλούν για «Ανάσταση». Τώρα μιλούν για θαύματα και όλοι γνωρίζουμε ότι δεν γίνονται θαύματα πια.
Πέρασαν τόσες μέρες από το Crans Montana και δυστυχώς συνεχίζουμε να αγνοούμε τα πάντα. Τίποτα δεν μας αγγίζει. Ούτε οι προειδοποιήσεις ούτε τα περί «Αναστάσεως», τίποτα. Βαδίζουμε, αφημένοι στην μοίρα μας, τον δρόμο προς την καταστροφή. Χωρίς να αντιλαμβανόμαστε την κρισιμότητα των καιρών θέτουμε προϋποθέσεις και μαξιμαλιστικές θέσεις. Σκληραίνουμε συνεχώς την στάση μας λες και δεν αντιλαμβανόμαστε ότι είναι η δική μας πατρίδα που είναι μοιρασμένη.
Είναι επιτέλους καιρός να προλάβουμε τα γεγονότα και όχι πάντα να μας προλαβαίνουν αν θέλουμε να έχουν μέλλον οι επόμενες γενιές σε αυτόν τον τόπο. Δεν έχει καμιά σημασία να μελετούμε μέτρα για να αντιμετωπίσουμε τα τετελεσμένα όταν υπήρχε τρόπος να τα προλαμβάναμε.
Το να αγνοείς τα κτυπήματα της ιστορίας είναι καταστροφικό. Το να αγνοείς όμως τα τελευταία κτυπήματα είναι ολέθριο.
