Είχα ακούσει πολλά για τους Κυπριακούς γάμους, αλλά δεν είχε τύχει μέχρι τώρα, να με καλέσουν σε κάποιον. Σε έναν σταθμό όμως όπως είναι ο Alpha Κύπρου, με πολλούς νέους ηλικιακά εργαζόμενους, ήταν θέμα χρόνου.
Θυμάμαι ότι μου έλεγαν από τις πρώτες ημέρες που ήρθα στο νησί, ότι δεν θα μάθω την νοοτροπία του σύγχρονου Κύπριου, αν δεν πάω σε έναν γάμο. Όπως είναι φυσικό μου είχαν εξάψει την φαντασία. Γι αυτό διάβαζα και ρωτούσα να μάθω τις συνήθειες και τα έθιμα. Μία φίλη που ο πεθερός της παλαιότερα έπαιζε βιολί στους γάμους, μου είπε ότι το έθιμο καλά κρατεί ακόμα και σήμερα. Βιολιά και λαούτα συνοδεύουν τις νύφες στα χωριά και πολλές φορές και στα αστικά κέντρα. Ανυπομονούσα λοιπόν να δω, έστω και αμβλυμένα λόγω της φθίνουσας παράδοσης στις πόλεις, έθιμα του νησιού που μόνον στην τηλεόραση είχα παρακολουθήσει μέχρι τώρα.
Με τρόμαζαν βέβαια και οι περιγραφές των χιλιάδων καλεσμένων των κυπριακών γάμων που περιμένουν υπομονετικά στη σειρά για να χαιρετήσουν και να ευχηθούν στους νεόνυμφους. Η σκέψη μου ταξίδευε άθελα σε μνήμες παλιές , στο στρες του νιόπαντρου ζευγαριού, του κάθε νεαρού ζευγαριού που ξαφνικά γίνεται το κέντρο του κόσμου, του μικρόκοσμου μίας κοινωνικής τελετής όπως είναι ο γάμος, που συναθροίζει και ομογενοποιεί στον τίτλο του καλεσμένου συγγενείς και φίλους. Ακόμα και εκατό καλεσμένοι για τον δικό μου τρόπο σκέψης είναι αγχωτικός αριθμός, χίλιοι όμως, δύο χιλιάδες, αδιανόητο.
Το νέο για τον επικείμενο γάμο της δημοσιογράφου Δήμητρας Μακρυγιάννη, όπως και οι ειδήσεις άλλωστε, “έσκασε” ξαφνικά στην αίθουσα σύνταξης. Η Δήμητρα αν και προβεβλημένη παρουσιάστρια στην τηλεόραση της Κύπρου, είναι χαμηλών τόνων άνθρωπος. Λαμπερή παρουσία, όμορφη κοπέλα, εργατική δημοσιογράφος, καλλιεργημένη, θετική και σεμνή. Μου έδωσε την πρόσκληση και έλαμπαν τα μάτια της. Και στον γάμο της, έλαμπε ακόμα περισσότερο η Δήμητρα. Αποσπούσε την ματιά των καλεσμένων της, σε κάθε της κίνηση. Χαμογελούσε χωρίς άγχος, με άνεση, ή τουλάχιστον έτσι έδειχνε, σε αντίθεση με τον αγαπημένο της που ηρεμούσε η ματιά του, μόνον όταν την κοίταζε.
Και το εντυπωσιακότερο, οι καλεσμένοι τους, δεν ήταν χιλιάδες. Γέμισαν μία μεγάλη, σύγχρονη αίθουσα δεξιώσεων, αλλά δεν ήταν χιλιάδες.
Το όμορφο νιόπαντρο ζευγάρι χαιρέτησε με άνεση τους συγγενείς και τους φίλους του στην σειρά, λίγο πριν την δεξίωση. Η ουρά δεν ήταν τεράστια σ αυτόν τον γάμο όπως φανταζόμουν από τις περιγραφές άλλων γάμων. Ήταν τόσοι οι καλεσμένοι που προλάβαιναν να μιλήσουν μαζί τους, να τους ευχαριστήσουν για την παρουσία τους ειλικρινά και όχι γρήγορα και τυπικά. Τους ήξεραν. Δεν ήταν μακρινοί συγγενείς, γνωστοί των γονιών τους, ήταν φίλοι τους κοντινοί και πολύ στενοί συγγενείς τους. Ήταν ο κύκλος τους και ήταν φανερό. Εγώ θα πήγαινα προς το τέλος , προηγούνταν τόσοι άλλοι σκεφτόμουν και έτσι παρατηρούσα. Μιλούσαν στους καλεσμένους τους με τα ονόματά τους, τους αγκάλιαζαν, τους φιλούσαν. Και οι καλεσμένοι τους, τους χάριζαν μιαν ευχή με δύό φιλιά και ακόμα μία μέσα σε έναν φάκελο με ένα χρηματικό ποσό, όπως είθισται εδώ ως δώρο, για την αρχή της νέας τους ζωής. Εγώ το σκέφτηκα πολύ. Η Δήμητρα ως άνθρωπος και ως χαρακτήρας αξίζει ένα πιο “ψαγμένο” δώρο σκεφτόμουν από την πρώτη στιγμή που με κάλεσε, αλλά εδώ το έθιμο, άλλα επιτάσσει.
Το νέο ζευγάρι που είχα την τύχη να με καλέσει στον γάμο τους έκανε ένα μοντέρνο γάμο, αλλά με πλούσια στοιχεία παράδοσης. Μου άρεσε πολύ αυτό, γιατί έναν σύγχρονο γάμο οι παραδόσεις τον ενώνουν με τις ρίζες του λαού. Και η Δήμητρα τήρησε τα έθιμα. Και στολίστηκε στα “αλλάματα” και την ζώσαν και την κάπνισαν και ο χορός του πανεριού έγινε στην ώρα του. Λαουτάρηδες και βιολάρηδες την συνόδεψαν στην ετοιμασία, στην εκκλησία και στο γλέντι.
Σας ευχαριστώ πολύ Δήμητρα Μακρυγιάννη και Σωφρόνη Δημητρίου που καλώντας με στον γάμο σας, μου δώσατε μιαν έντονη γεύση της Κύπρου που αγαπάτε και κάνετε και εμένα να αγαπώ, ακόμα περισσότερο. Μου άρεσε πολύ ο πρώτος ξεχωριστός γάμος που πήγα στην Κύπρο. Ένας γάμος με σύγχρονη κομψότητα και νότες παράδοσης, ωραία δεμένα μεταξύ τους. Με μουσική και χορό μέχρι το πρωί και υπέροχο φαγητό. Έφαγα και για πρώτη φορά αναρόκρεμα και ήταν τέλεια! Ήταν μια μεγάλη γιορτή, όπως είναι και η ένωση ενός αγαπημένου ζευγαριού. Και εγώ θέλω να τους ευχηθώ απ την καρδιά μου και με όσα Κυπριακά έχω μάθει, αν δεν το πω τέλεια ας με συγχωρήσουν, ακόμα μαθαίνω... «Ώρα καλή, τζιώρα χρυσή, τζιώρα ευλογημένη».
