ΤΟ ΕΧΩ ΠΕΙ και παλαιότερα και δεν έχω πρόβλημα να το επαναλάβω. Είμαι ένας εξ εκείνων των ελληνοκυπρίων, που όταν ο Μουσταφά Ακιντζί εκλεγόταν θριαμβευτικά στην ηγεσία της τ/κ κοινότητας, χάρηκα.
ΧΑΡΗΚΑ και πανηγύρισα, όχι γιατί είμαι αφελής, όπως κάποιοι θα λένε τώρα, ούτε και γιατί πίστεψα, ότι ο κ. Ακιντζί, μπορούσε από μόνος του, όσο καλές προθέσεις και διαθέσεις και αν είχε, να μας λύσει το κυπριακό.
ΗΞΕΡΑ ΚΑΙ ΞΕΡΩ ποιες και πόσες είναι οι πραγματικές δυνατότητες του οποιουδήποτε τουρκοκύπριου ηγέτη και ποιος ο βαθμός εξάρτησης τόσο του ιδίου, όσο και των κατεχομένων από την Τουρκία. Ήξερα και ξέρω ποιος είναι το πραγματικό «αφεντικό» στην απέναντι πλευρά.
ΧΑΡΗΚΑ ΟΜΩΣ και πανηγύρισα, γιατί γνώριζα και το ήθος του ανδρός και την γνήσια αγάπη του για την Κύπρο και το πάθος του για την επανένωση και ένοιωθα ότι στο πλαίσιο των πραγματικών του δυνατοτήτων θα έκανε πολύ περισσότερα, από ότι οι προκάτοχοί του για να μπορέσουμε κάποια μέρα να φτάσουμε πιο κοντά στον κοινό στόχο. Γιατί ένοιωθα ότι με αυτόν στην ηγεσία τους οι τουρκοκύπριοι, θα έκαναν έστω και μικρά αλλά ουσιαστικά βήματα «απογαλάκτωσης» από την «μητέρα» Τουρκία και θα δημιουργούνταν πολύ καλύτερες συνθήκες για την διαμόρφωση, αυτού που πάντα λέγαμε ότι χρειάζεται, ενός δηλαδή κοινού μετώπου ε/κ και τ/κ για την λύση του κυπριακού.
ΚΑΙ ΕΣΤΩ και αν αντιλαμβάνομαι, θα απογοητεύσω κάποιους, ακόμα και σήμερα θεωρώ πως γενικά ναι, ο Μουσταφά Ακιντζί, κινήθηκε αυτά τα δύο και βάλε χρόνια που βρίσκεται στην ηγεσία των τ/κ προς αυτή την κατεύθυνση και προσπάθησε στον βαθμό πάντα των πραγματικών του δυνατοτήτων και «εξουσιών» να είναι εποικοδομητικός και υποβοηθητικός.
ΚΑΝΕΙΣ ΝΟΜΙΖΩ δεν μπορεί να παραβλέψει, ότι χωρίς και την δική του ουσιαστική συμβολή δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί η μεγάλη πρόοδος που μαζί με τον πρόεδρο Αναστασιάδη πέτυχαν σε αυτό που λέμε «δικό μας», καθαρά κυπριακό κομμάτι του κυπριακού και η επιτυχία τους να φέρουν πολλά κεφάλαια σε αχτίνα συμφωνίας.
ΟΜΩΣ ΚΑΝΕΙΣ επίσης δεν μπορεί να μην παραδεχθεί ότι από την στιγμή που άνοιξαν τα κεφάλαια των Εγγυήσεων και της Ασφάλειας, ο Μουσταφά Ακιντζί είναι ωσεί παρών στις συνομιλίες και δεν διαδραματίζει κανένα απολύτως ρόλο, όχι φυσικά με δική του επιλογή και επιθυμία, αλλά γιατί αυτό του επιβάλλει η Άγκυρα.
ΥΠΟ ΑΥΤΗ την έννοια θεωρώ ότι ο κ. Ακιντζί, αισθάνεται σήμερα πολύ άβολα και γιατί η μεγάλη προσπάθεια που έκαναν μαζί με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη δεν μπόρεσε να φτάσει σε αίσιο τέλος αλλά και γιατί συνειδητοποιεί, ότι ακόμη και ο ίδιος «λογάριασε λάθος» και υπερεκτίμησε τον ρόλο και λόγο που θα είχε στην όλη αυτή προσπάθεια. Και όλο αυτό, είναι κατανοητό να του προκαλεί απογοήτευση και εκνευρισμό.
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ωστόσο αυτού, θεωρώ παντελώς λανθασμένη, άκυρη, ασόβαρη και κατακριτέα την ενέργειά του να καταφύγει στον απαράδεχτο και ανήθικο ισχυρισμό, ότι τάχατες σε ιδιαίτερη συνομιλία που είχαν με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, ο Πρόεδρος του παραδέχθηκε πανικοβλημένος, ότι δεν ήταν έτοιμος να συμφωνήσει σε λύση του κυπριακού.
ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ λογική και ευκολία θα μπορούσε και ο Πρόεδρος Αναστασιάδης να αρχίσει να διαρρέει διάφορες φανταστικές δήθεν μεταξύ τους ιδιαίτερες συνομιλίες και «εξομολογήσεις» και να μπούμε σε ένα κυκεώνα κουτσομπολίστικων αλληλοκατηγοριών και υπαινιγμών, που πουθενά δεν μπορεί να οδηγήσει.
Ο ΚΑΘΕΝΑΣ έχει δικαίωμα να υπερασπίζεται τον εαυτό και τις θέσεις του, αλλά ας το κάνουμε αυτό με επιχειρήματα και ήθος, και πολύ περισσότερο με τρόπο που να μην δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο εκείνο που έπρεπε όλους να μας ενδιαφέρει αυτή την στιγμή.
ΠΩΣ ΔΗΛΑΔΗ θα μπορέσουμε να ξαναδέσουμε το νήμα, και από εκεί που κόπηκε να το φτάσουμε μέχρι το τέρμα.
