Η απόλυτη πλέον σύγχυση επικρατεί στο Κυπριακό. Ακόμα και άνθρωποι που ασχολούνται για δεκαετίες με το θέμα, αδυνατούν να ερμηνεύσουν τα δεδομένα και την προοπτική τους. Από το πλαίσιο Γκουτέρες και την υποχρέωση της Τουρκίας να τοποθετηθεί με σαφήνεια στο κεφάλαιο στρατεύματα-εγγυήσεις, περάσαμε στη ανώφελη συζήτηση για «χαλαρή ομοσπονδία», στις εγγυήσεις από το ΝΑΤΟ και, φυσικά, στον κυκεώνα των γεωτρήσεων. Τελικά τι θέλουμε, τι επιδιώκουμε και πόσο ειλικρινείς είναι όλες οι πλευρές στη δήθεν προσπάθεια επανέναρξης μιας διαδικασίας συνομιλιών;
Στο δικό μου μυαλό τα πράγματα μοιάζουν να είναι πολύ πιο σαφή απ' όσο φαίνονται. Η διχοτόμηση πλέει πλέον στα κύματα της Μεσογείου. Έφυγε από τη ξηρά και τη γραμμή αντιπαράθεσης και κολυμπά ατάραχη στη θάλασσα. Τι είναι αυτό που συμβαίνει σήμερα; Η Κυπριακή Δημοκρατία υποτίθεται ότι υλοποιεί σταθερά και με διεθνή στήριξη το ενεργειακό της πρόγραμμα. Προφανώς στα τεμάχια που έχει αδειοδοτήσει και στα οποια εμπλέκονται μεγάλα ξένα συμφέροντα. Ουδείς μιλά για την υπόλοιπη κυπριακή ΑΟΖ που εκτείνεται από τα παράλια της Πάφου και της Λάρνακας προς τη βόρεια πλευρά. Απεναντίας, τούρκοι αξιωματούχοι διαμηνύουν περίπου ότι οι «διεθνείς παίκτες» τους έδωσαν το δικαίωμα να κινηθούν σε αυτό το χώρο. Αυτό που σε ένα παραστράτημα της γλώσσας είχε πει παλαιότερα και ο Πρόεδρος Αναστασιάδης με το... «γιατί δεν κάνουν έρευνες στη δική τους περιοχή;». Αυτό, λοιπόν, θα γίνει στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Η Τουρκία θα προχωρήσει σε γεωτρήσεις εντός της κυπριακής ΑΟΖ (με βάση τις «συμφωνίες» της με το ψευδοκράτος) στο βόρειο μέρος του νησιού. Αλήθεια, πόσοι θα αντιδράσουν σε μια τέτοια περίπτωση; Ουδείς! Τι θα σημαίνει όμως μια τέτοια κίνηση; Προφανώς τη διχοτόμηση της ΑΟΖ και, κατ' επεκταση την οριστική διχοτόμηση της Κύπρου.
Στο τέλος όλης αυτής της ιδιαιτέρως επικίνδυνης διαδικασίας, οι μεγάλες χώρες και οι μεγάλες εταιρείες είναι αυτές που θα κάνουν τη σούμα και θα αποφασίσουν πως και από ποιους θα αξιοποιηθεί ο φυσικός πλούτος της ανατολικής Μεσογείου. Και σε αυτό το τεράστιο παιχνίδι, δεν θα χωράνε πια «φιλίες» και «πρόσκαιρες συμμαχίες».
Είναι πραγματικά περίεργο το πως εξαντλούμε τις δυνατότητες που έχουμε κάθε φορά να λύσουμε το Κυπριακό. Όταν πασκίζαμε για την ένταξη στην ΕΕ λέγαμε πως η εξέλιξη αυτή θα προσέφερε ένα αίσθημα ασφάλειας καθώς θα μείωνε τους κινδύνους σε ένα κράτος που αποτελεί κομμάτι της ενιαίας Ευρώπης. Όταν αρχίσαμε τις έρευνες για το φυσικό αέριο λέγαμε ότι αυτές θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα κίνητρο για όλες τις πλευρές για να φτάσουμε στη λύση. Και τα δύο στράφηκαν τελικά προς άλλες κατεύθυνσεις. Και η Κύπρος πια, όλη η Κύπρος και όλοι οι Κύπριοι, θα παιχτούν σε μια ζαριά που θα ρίξουν άλλα από τα δικά μας χέρια...
