Πόσες φορές αυτό που θέλουμε βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας; Αλλά δεν το βλέπουμε.
Πόσες φορές, ακόμα και αν το βλέπουμε με τα μάτια, δεν το βλέπουμε με τη ψυχή, ή με το μυαλό μας; Δεν σκεφτόμαστε καν, ότι θα μπορούσαμε να το έχουμε.
Το πρωί ξεκίνησα για το ταχυδρομείο, να στείλω μια παραγγελία με βιβλία. Πλησιάζω, άδειο πάρκινγκ μπροστά μου ως συνήθως (πάντα βρίσκω). Παρκάρω και περπατώ προς το ταχυδρομείο. Πλησιάζοντας, βλέπω καμιά δεκαριά άτομα να περιμένουν. Άλλοι μαζεμένοι ο ένας πάνω στον άλλο, χωρίς καμία σειρά, αλλά στη σκιά. Μπροστά από την είσοδο. Άλλοι στον ήλιο, στην ουρά (ο θεός να την κάνει), χωρίς επιλογή. Κοιτάζω στο πάτωμα, τα αυτοκόλλητα κάθε 2 μέτρα. «Κρατήστε 2 μέτρα απόσταση». Ξανακοιτάζω πάλι τον κόσμο… ούτε καν!
Κοντοστέκομαι και κοιτάζω γύρω μου να βρω τη «θέση» μου. Κάθομαι για λίγο στον ήλιο. 39 βαθμοί, κατακαλόκαιρο. Αρχίζω να ζεσταίνομαι. Μπροστά μου τουλάχιστον πέντε άτομα. Δεν παλεύεται.
Αρχίζω να παρατηρώ τριγύρω για ευκαιρίες και λύσεις. Το βλέμμα μου αρπάζεται από ένα σκιερό και δροσερό «διάδρομο» δίπλα από την είσοδο και κατά μήκος του κτηρίου. Το μόνο που χρειάζεται γίνει, είναι η ουρά να στρίψει αμέσως μετά την είσοδο προς την σκιά, αντί να βγαίνει ευθεία προς τα πίσω στον ήλιο όπως είναι τώρα.
Το βλέπω, το κάνω εικόνα και τώρα πρέπει να βρω τρόπο να το κάνω και πράξη.
Είμαι έτοιμη να το προτείνω, αλλά το σκέφτομαι. Έχω πολύ κόσμο μπροστά μου. Θα πρέπει να πω στους κυρίους και τις κυρίες μπροστά μου να μετακινηθούν για όλους εμάς που είμαστε στον ήλιο. Κάποιοι θα με δουν με στραβό μάτι, φαίνεται από το ύφος τους. Δεν είναι για πολλά πολλά σήμερα. Αποφάσισα να περιμένω την κατάλληλη στιγμή.
Όταν πια έχουν μείνει 2 άτομα μπροστά από εμένα, τότε σκέφτομαι, να η ευκαιρία! Με μια κλεφτή ματιά κοιτάζω τον κύριο πίσω μου. Ταλαιπωρημένο πρόσωπο, ιδρωμένος και ήδη κουρασμένος από τις 9 και τέταρτο το πρωί. «Συγνώμη», του λέω, «μήπως να
φτιάξουμε την ουρά από εδώ;» Με δύο βήματα είχα ήδη βρεθεί στην σκιά και του έδειχνα πίσω από εμένα, σαν να ήμουν σπίτι μου και να του έλεγα «κοπιάστε». Το πρόσωπό του φωτίστηκε. «Ναι! Πολύ καλή ιδέα!» και σε χρόνο μηδέν βρέθηκε να στέκεται πίσω από εμένα. Χωρίς δεύτερη σκέψη, οι δύο κυρίες που ήταν ακόμα πίσω, ήρθαν κι εκείνες. Ένα δροσερό αεράκι φύσηξε στο πρόσωπό μας και τότε ένα αχνό χαμόγελο έσκασε στα πρόσωπα όλων.
Ήρθε η σειρά μου. Μπήκα, έκανα τη δουλειά μου και βγήκα. Η ουρά ήταν ακόμα εκεί. Στη σκιά. Ξεπαρκάρω και παίρνω το δρόμο για το γυρισμό. Περνάω μπροστά από το ταχυδρομείο. Περισσότερος κόσμος τώρα περίμενε, νέα πρόσωπα. Αλλά η ουρά, ήταν ακόμα εκεί, στη σκιά! Χαμογέλασα και ένιωσα ένα αίσθημα ικανοποίησης. Δεν ξέρω αύριο το πρωί πως θα είναι η ουρά στο ταχυδρομείο, αλλά σήμερα, η δουλειά πήγε καλά…
Τελικά, αυτό που θέλουμε βρίσκεται μπροστά μας τις περισσότερες φορές. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε, είναι να ανοίξουμε τα μυαλά μας και να το δούμε. Να ψάξουμε τις ευκαιρίες αντί να κοιτάζουμε το πρόβλημα και να παραπονιόμαστε.
Ποια είναι η ευκαιρία που απλώνεται μπροστά σου; Με ποια στρατηγική μπορείς να την πετύχεις και πώς θα μετακινηθείς από το «δεν μπορώ» στο «πώς μπορώ»;
Α, και να θυμάσαι! Όταν κάνεις κάτι καλό για εσένα, τις πιο πολλές φορές, κάνεις καλό και για τους γύρω σου…
