Και τώρα; Η επανάσταση πήρε αναβολή ή τερματίστηκε άδοξα πριν ακόμα αρχίσει; Έκπληττη η κοινή γνώμη στην Ισπανία αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο παρακολουθεί τις αλλοπρόσαλλες κινήσεις του μέχρι πρότινος προέδρου της Καταλωνίας, Κάρλες Πουτζδεμόν. Διέφυγε -λέει- στο Βέλγιο και ετοιμάζει αίτημα για παροχή ασύλου. Πήρε μαζί του και πέντε υπουργούς της κυβέρνησής του. Κι ενώ τα στελέχη και μέλη του κόμματός του περίμεναν τη θεαματική του εμφάνιση για να διαψεύσει τις φήμες ότι το έβαλε στα πόδια, ο ηγέτης της επανάστασης είχε ήδη φύγει από τη χώρα.
Έτσι είναι. Ο λαϊκισμός καταρρέει μόλις αναμετρηθεί με την πραγματικότητα. Στο μεσοδιάστημα, φυσικά, καταφέρνει να καταστρέψει κάθε προοπτική και να βυθίσει αυτούς οι οποίοι τον ακόλουθούν σε πελάγη σύγχυσης και αβεβαιότητας. Αυτό έκανε ο Πουτζδεμόν στην Καταλωνία. Δίχασε την κοινωνία, δημιούργησε αντίπαλα στρατόπεδα, πούλησε ψεύτικες ελπίδες και μόλις είδε τα δυο στενά, την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια. Θα επανέλθει; Τι σημασία έχει τώρα πια; Η ζημιά έγινε.
Ο Πουτζδεμόν όμως δεν είναι μια πρωτοφανής περίπτωση πολιτικού. Απεναντίας, στις μέρες μας η κατηγορία των λαϊκιστών που χωρίς ίχνος σοβαρότητας καταφεύγουν σε εύκολα συνθήματα και παίζουν με το φόβο και το φανατισμό, συναντάται παντού. Σε εμάς, εδώ στην Κύπρο και λίγο παρακάτω στην Ελλάδα, δεν μας προκαλεί έκπληξη αυτό το φαινόμενο. Το ζούμε εδώ και δεκαετίες, ενώ τα τελευταία χρόνια τείνει να καταστεί κυρίαρχο. Οι δικοί μας Πουτζδεμόν δεν διαφέρουν καθόλου από τον καθαιρεθέντα πρόεδρο της Καταλωνίας. Τα ίδια συνθήματα, οι ίδιες ασυνάρτητες πρακτικές, οι ίδιοι εξυπνοβλακισμοί, με τη βεβαιότητα ότι στο τέλος οι ίδιοι δεν θα πληρώσουν κανένα κόστος.
Ο λαϊκισμός κάποτε τελειώνει. Ακόμα και στην Κύπρο όπου τα πράγματα κινούνται αργά. Το θέμα όμως είναι να μην προλάβει να καταστρέψει κάθε προοπτική και κάθε ελπίδα. Γιατί, όταν οι λαϊκιστές φεύγουν, συνήθως αφήνουν πίσω τους καμένη γη...
