Στην Κύπρο ζούμε και λίγο πολύ όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει στα συμβούλια των κοινοτήτων. Χωριά με 30, 40, 50 και 100 κατοίκους, τα οποία στην πραγματικότητα αποτελούνται από δύο ή τρεις μεγάλες οικογένειες. Οικογένειες οι οποίες έχουν την ευκαιρία να εκλέγουν κοινοτικά συμβούλια τα οποία διαχειρίζονται χρήματα και καταστάσεις, έχοντας απλά έναν τυπικό έλεγχο από τις Επαρχιακές Διοικήσεις. Δεν ισχυρίζομαι, ούτε έχω πληροφορίες για πράξεις και κατάχρηση εξουσίας που συνιστούν ποινικό αδίκημα. Γνωρίζω όμως ότι όπως λειτουργεί το σύστημα, υπάρχουν ανά το παγκύπριο δεκάδες κοινοτικά συμβούλια που έχουν την «ευκαιρία» να καταχραστούν εξουσία και να κακοδιαχειριστούν χρήματα με τρόπο που να μην μπορεί να τους πιάσει ο ίδιος ο νόμος.
ΑΥΤΟ το φαινόμενο ίσως δυσκολεύει όταν στα συμβούλια συμμετέχουν πρόσωπα που δεν έχουν οικογενειακή σχέση μεταξύ τους. Εκεί στο υπουργείο Εσωτερικών γνωρίζουν ότι υπάρχουν σήμερα πενταμελές και επταμελές κοινοτικά συμβούλια που απαρτίζονται από πρόσωπα πρώτου βαθμού συγγένειας στην ολότητά τους; Αν δεν το γνωρίζουν ας το ψάξουν λίγο. Και δεν λέω ότι αυτό είναι κατά ανάγκη κακό. Κακό είναι να μην υπάρχει ο απαραίτητος έλεγχος. Διαχειρίζονται χρήματα, καθορίζουν από μόνοι τους, τους φόρους που στο τέλος της ημέρας οι ίδιοι θα πληρώσουν, αποφασίζουν για έργα τα οποία πληρώνουν οι φορολογούμενοι και στο τέλος της ημέρας εξυπηρετούν τους ίδιους και πολλά άλλα.
ΓΡΑΦΩ το συγκεκριμένο άρθρο με αφορμή τη χθεσινή έκθεση του Γενικού Ελεγκτή (βλέπε σελίδα 8-9), αλλά και με αφορμή το νομοσχέδιο «Περί Κοινοτήτων (Τροποποιητικός) Νόμος του 2010», το οποίο συζητείται σήμερα στην Ολομέλεια της Βουλής. Αν ψηφιστούν οι τροποποιήσεις θα υπάρξουν αρκετές αλλαγές που αφορούν την εξουσία των κοινοτικών συμβουλίων. Μεταξύ άλλων προβλέπεται η πιο κάτω τροποποίηση: Αναθεώρηση των διατάξεων οι οποίες ρυθμίζουν την αναγκαστική απαλλοτρίωση ακίνητης ιδιοκτησίας, έτσι ώστε, σε περίπτωση που απαιτείται ακίνητη ιδιοκτησία για την πραγματοποίηση οποιουδήποτε σκοπού δημόσιας ωφέλειας και δεν μπορεί να αποκτηθεί με συμφωνία, το οικείο κοινοτικό συμβούλιο να δύναται με απόφαση των δύο τρίτων των μελών του να προβεί σε απαλλοτρίωση της εν λόγω ιδιοκτησίας για το σκοπό που καθορίζεται στη σχετική απόφασή του, σύμφωνα με τις διατάξεις του εκάστοτε σε ισχύ νόμου που διέπει την απαλλοτρίωση ακίνητης ιδιοκτησίας για σκοπούς δημόσιας ωφέλειας.
ΕΓΩ ΘΕΛΩ να ρωτήσω καταρχάς ποιος είναι αυτός που ορίζει το δημόσιο όφελος, όταν ένα κοινοτικό συμβούλιο θα έχει την ευχέρεια να απαλλοτριώνει αναγκαστικά ένα χωράφι το οποίο αποτελεί την ζήση μιας αγροτικής οικογένειας. Και ποιος είναι αυτός που εγγυάται, ότι ένα κοινοτικό συμβούλιο - το οποίο απαρτίζεται από μια και μόνο οικογένεια - δεν θα σπρώξει τις διαδικασίες προς την κατεύθυνση, όπου οι αναγκαστικές απαλλοτριώσεις δεν θα επηρεάζουν την ίδια τη οικογένεια που ηγείται της κοινότητας. Δεν το παίζω ο έξυπνος της υπόθεσης, έχω όμως μια πρόταση για τους βουλευτές που έχουν διαβάσει το νέο νομοσχέδιο (αν το έχουν φυσικά διαβάσει 2-3 βουλευτές), να κάνουν μια άλλη πρόταση νόμου. Την διατυπώνω: «Κανένα κοινοτικό συμβούλιο να μην απαρτίζεται σε ποσοστό πάνω από το 49%, από συγγενείς 1ου και 2ου βαθμού, ή από εξ αγχιστείας συγγενείς». Είναι σε θέση να κάνουν ένα τέτοιο βήμα;
