Θλίψη και οργή προκάλεσε η είδηση της γυναίκας που άφησε τα τρία της παιδιά μόνα στο σπίτι για να πάει στο μεροκάματο. Μιας μάνας, που φεύγει από το σπίτι με τύψεις και αγωνία για να εξασφαλίσει στα παιδιά της τα απαραίτητα της επιβίωσης. Και το κράτος μας, αμέσως, με τα γρήγορα του αντανακλαστικά, βρήκε την κακοποιό και έσπευσε να τη συλλάβει.
Υπάρχουν στην Κύπρο αυτό που αποκαλώ οι «αόρατοι άνθρωποι». Οι άνθρωποι αυτοί που το σύστημα φροντίζει να μπαίνουν στο περιθώριο, να διαβιούν με καθόλου ή πενιχρή βοήθεια, να εξαντλούνται καθημερινά προσπαθώντας να επιβιώσουν και έτσι ταλαιπωρημένοι και απελπισμένοι να μην μπορούν να υψώσουν φωνή και να διεκδικήσουν αυτά που το κράτος τους οφείλει. Με αυτή τη μέθοδο, οι άνθρωποι αυτοί γίνονται αόρατοι. Δεν μας ενοχλούν, δεν ενοχλούν την ωραία εικόνα που η Κυβέρνηση θέλει να παρουσιάζει. Μα, αν κάπου κάτι πάει στραβά και οι «αόρατοι» εμφανιστούν, τότε το σύστημα δρα, φροντίζοντας να τους φυλακίσει. Αυτό συνέβη με την γυναίκα αυτή, αυτό συνέβη και με τον παππού που έκλεψε ένα φιλέτο κοτόπουλο για να ταΐσει τον εγγονό του, αυτό συμβαίνει κάθε φορά που κάποιος από τους χιλιάδες «αόρατους» προβαίνει σε μια πράξη απελπισίας.
Στην προκειμένη περίπτωση, μετά και από την κατακραυγή που δημιουργήθηκε στα Μέσα Κοινωνικής δικτύωσης, προς τιμή τους οι κυρίες Υπουργοί Εργασίας και Δικαιοσύνης, ευαισθητοποιήθηκαν και ανέλαβαν να βοηθήσουν τη γυναίκα. Είναι όμως αυτό σοβαρή πολιτική; Φυσικά και όχι. Μπορούμε να την ονομάσουμε μπαλωματική, επικοινωνιακή πολιτική, ακόμα και δυσμενή διάκριση απέναντι σε κάθε άλλη γυναίκα ή άνδρα που αναγκάζεται να ενεργεί καθημερινά με τον ίδιο ή παρόμοιο τρόπο γιατί δεν υπάρχει κράτος πρόνοιας. Ένα κράτος πρόνοιας που να νοιάζεται πραγματικά για τους πολίτες του, να τους στηρίζει, να τους ενθαρρύνει και να τους προσφέρει τις ευκαιρίες εκείνες ώστε να ζουν με αξιοπρέπεια και να προοδεύουν. Ένα κράτος πρόνοιας που να δρα προληπτικά και όχι να τρέχει μονίμως να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα.
Χρειαζόμαστε πραγματικές Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας που να μπορούν να διαγνώσουν έγκαιρα τα όποια προβλήματα αντιμετωπίζει μια οικογένεια ή ένας άνθρωπος και να πράττουν τα δέοντα. Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας στελεχωμένες με ικανό και ευαισθητοποιημένο προσωπικό, ώστε όταν βλέπουν ένα παιδί όπως τον δεκατετράχρονο Στυλιανό, να το φροντίζουν από την πρώτη στιγμή και όχι να το αφήνουν στο έλεος του μέχρι να τον εγκαταλείψουν οι δυνάμεις του.
Χρειαζόμαστε δομές στήριξης όλων εκείνων των «θαρραλέων» που αποφασίζουν να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια σε αυτή τη χώρα που ειρήσθω εν παρόδω καταλαμβάνει ιδιαίτερα ψηλές θέσεις στις παγκόσμιες κατατάξεις υπογεννητικότητας. Από που να αρχίσω εδώ; Από το επίδομα μητρότητας το οποίο καταβάλλεται με καθυστέρηση κάποιων μηνών και μάλιστα αφορά στο 72% του εβδομαδιαίου μέσου όρου των βασικών απολαβών της μητέρας; Δηλαδή σε αυτή την πολυέξοδη φάση ενός ζευγαριού η μιας μονογονεικής οικογένειας το κράτος φροντίζει να δίνει κουτσουρεμένο μισθό εν είδη τιμωρίας που απέκτησε κάποιος παιδί. Για τούτο και χρειάζεται να εφαρμοστεί διαδικασία γρήγορης καταβολής του επιδόματος. Να αυξηθεί το ποσό που λαμβάνεται από τις Κοινωνικές Ασφαλίσεις στο 100% όπως στις πλείστες ευρωπαϊκές χώρες. Να αυξηθεί η περίοδος διάρκειας της πληρωμένης άδειας μητρότητας από τις 18 εβδομάδες που είναι σήμερα. Να εφαρμοστεί και στην Κύπρο το σύστημα ευέλικτης εργασίας εκεί και όπου είναι εφικτό για νέους γονείς. Χρειάζεται να υπάρχουν δημόσιοι βρεφοκομικοί σταθμοί και νηπιαγωγεία. Τέλος, μα πολύ σημαντικό θεωρώ ότι επιτέλους πρέπει να συγκεντρώσουμε τις δυνάμεις μας στη δημιουργία ενός ενιαίου ολοήμερου δημόσιου σχολείου με την συμμετοχή όλων των παιδιών μέχρι και τις 5:00μμ. Ένα ολοήμερο σχολείο που να ανταποκρίνεται στα σύγχρονα δεδομένα και προκλήσεις. Που να αναπτύσσει τις δεξιότητες κάθε μαθητή/τριας και στόχο να έχει τη δημιουργία ολοκληρωμένων και ευτυχισμένων ανθρώπων μέσα από τη δημόσια παιδεία.
Όλα αυτά μπορεί σε κάποιους να φαίνονται ουτοπικά. Μα στην πραγματικότητα, αυτές είναι πολιτικές που εφαρμόζονται σε πολλές χώρες του κόσμου. Και είμαι βεβαία ότι και στην Κύπρο μας μπορούν να εφαρμοστούν. Αρκεί να υπάρχει η πολιτική βούληση και η ανάλογη πίεση από όλους μας προς αυτή την κατεύθυνση.
