Δύσκολα μπορεί κάποιος να διαγνώσει εάν τα αποτελέσματα της εξωτερικής πολιτικής του Νίκου Κοτζιά έχουν ενισχύσει τη θέση της Ελλάδας και έχουν επιλύσει προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα σε αυτό το επίπεδο. Εκείνο όμως που με την πρώτη ματιά αντιλαμβάνεται κανείς είναι ότι η διείσδυση του κ. Κοτζιά στα εσωτερικά πράγματα, είναι απείρως μεγαλύτερη. Κι όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά, ειδικά ίσως, στην Κύπρο.
Έχουμε και λέμε λοιπόν. Ο Νίκος Κοτζιάς αποτέλεσε για πολλούς μήνες το λάβαρο των κομμάτων του ενδιάμεσου χώρου. Όσο περισσότερες ενστάσεις είχε επί της διαδικασίας των συνομιλιών και των συνόδων στο Μοντ Πελεράν και τη Γενεύη, τόσο πιο «ηρωϊκή μορφή» γινόταν στα μάτια των ενδιάμεσων. «Ευτυχώς που υπάρχει και ο Κοτζιάς», ήταν η μόνιμη επωδός όσων επέκριναν για μεγάλες υποχωρήσεις τον Πρόεδρο Αναστασιάδη.
Όλα άλλαξαν στο Κραν Μοντανά. Ο κ. Κοτζιάς, σύμφωνα και με επίσημη παραδοχή του Έσπεν Μπαρθ Άιντε, υπήρξε ο πιο συνεργάσιμος σε εκείνη τη διάσκεψη της καταστροφής. Η δε συνεργασία Αναστασιάδη-Κοτζιά διαφημίστηκε τόσο πολύ που ο Πρόεδρος και υποψήφιος Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης έδειχνε περιχαρής που «έκλεψε» τον Κοτζιά από τον αντίπαλο Νικόλα Παπαδόπουλο. Τώρα πια ο Κοτζιάς έμοιαζε να αλλάζει στρατόπεδο...
Μόνο που η διαδρομή του Έλληνα υπουργού δεν σταμάτησε εκεί. Η τελευταία του δήλωση για το άτυπο έγγραφο Γκουτέρες, έκανε το ΑΚΕΛ αυτή τη φορά να τρέχει να τον υιοθετήσει. Και είναι προφανές ότι η αναφορά Κοτζιά θα συνεχίσει να αποτελεί στοιχείο προεκλογικής αντιπαράθεσης με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη.
Με λίγα λόγια, ο Νίκος Κοτζιάς κατάφερε να γίνει -κατά σειρά- αρεστός σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου. Στην πραγματικότητα, όχι τόσο για τη σύμπτωση των απόψεων ή τα αποτελέσματα της πολιτικής του, όσο κυρίως ως παράγοντας κριτικής στους αντιπάλους. Είναι και αυτή μια επιτυχία...
