Το έχω σημειώσει πολλές φορές στο παρελθόν ότι ό Γιώργος Λιλλήκας είναι έξυπνος πολιτικός. Το λέω και το εννοώ. Να μην ξεχνά όμως ότι και οι έξυπνοι πέφτουν έξω. Οι συνθήκες αλλάζουν χωρίς να υπολογίζουν και πολύ τους έξυπνους ανθρώπους. Θύμα μιας τέτοιας κατάστασης είναι ο πρόεδρος της Συμμαχίας Πολιτών. Να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Επί διακυβέρνησης Δημήτρη Χριστόφια ήταν πολιτικά αδύναμος. Κάπου μεταξύ αριστεράς και κεντρώου χώρου, χωρίς ο ίδιος να έχει συγκεκριμένη κομματική ταυτότητα.
ΦΑΝΗΚΕ αρκετά έξυπνος και κατάφερε να εκμεταλλευτεί το πολιτικό κενό που υπήρχε του 2013. Μπήκε στην πολιτική σκηνή, δημιουργώντας την εικόνα του πολιτικού που θα δώσει τέλος στον πολιτικό διπολισμό που επικρατούσε για χρόνια, φέρνοντας την χώρα ένα βήμα από την καταστροφή. Τότε τα πράγματα ήταν πολύ εύκολα για τον ίδιο. Δεν είχε να αντιμετωπίσει κανέναν άλλο υποψήφιο από τον χώρο που μετέπειτα μετεξελίχθηκε σε λεγόμενος ως ενδιάμεσος. Τι υπήρχε τότε; Ένα επίσημο ΔΗΚΟ ταγμένο στο πλευρό του Νίκου Αναστασιάδη, ένα ανεπίσημο που έσπρωχνε τη δική του υποψηφιότητα, μια ΕΔΕΚ η οποία δεν είχε άλλη επιλογή από την στήριξη στο πρόσωπο του κ. Λιλλήκα και ένα ΑΚΕΛ με χίλια δύο προβλήματα. Ήταν η τέλεια ευκαιρία για όποιον ήθελε να εκμεταλλευτεί το μεγάλο πολιτικό κενό. Την ευκαιρία εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο ο κ. Λιλλήκας.
ΜΕΤΑ και τις εκλογές του 2013, ο Γιώργος Λιλλήκας είχε μεγάλη δημοτικότητα την οποία θα έπρεπε να κρατήσει με κάποιο τρόπο στο πλευρό του. Έτσι πάρθηκε η απόφαση για τη δημιουργία της Συμμαχίας Πολιτών. Κάπου εκεί άρχισαν τα λάθη. Το μεγαλύτερο λάθος ήταν ότι δεν έδωσε ιδεολογική ταυτότητα στη Συμμαχία. Καλά τα τότε λεγόμενα του κ. Λιλλήκα περί Κινήματος με πλουραλισμό ιδεών, αλλά στην κυπριακή πραγματικότητα τα πράγματα δεν δουλεύουν έτσι. Το είχα σημειώσει από τότε ότι αργά η γρήγορα όλο αυτό θα σπάσει. Και έσπασε. Διαλύθηκε η κατάσταση όταν ο κ. Λιλλήκας κατάλαβε ότι δεν υπάρχει πλέον πολιτικό κενό στον χώρο του παραδοσιακού κέντρου και έκανε στροφή στα αριστερά. Αποτέλεσμα ήταν η μισή Συμμαχία να μην κάνει μαζί του αυτή τη στροφή.
ΗΤΑΝ λογικό να κάνει ο κ. Λιλλήκας στροφή στην αριστερά. Το ίδιο λογικό ήταν να μετακινηθεί η δεξιόστροφη γραμμή της Συμμαχίας στον Νικόλα Παπαδόπουλο. Τον κ. Λιλλήκα δεν βοήθησαν επίσης οι εξελίξεις στα υπόλοιπα κόμματα. Όλα τα κενά του 2013 έκλεισαν μέσα σε δύο χρόνια. Το Κίνημα της Αλληλεγγύης κάλυψε το κενό που άφησε πίσω το διαλυμένο τότε ΕΥΡΩΚΟ, ενώ ο Μαρίνος Σιζόπουλος έβαλε την ΕΔΕΚ σε άλλη βάση. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του κ. Λιλλήκα ήταν η νίκη του Νικόλα Παπαδόπουλου επί του Μάριου Καρογιάν. Αν δεν επικρατούσε ο Νικόλας στην εσωκομματική μάχη του ΔΗΚΟ, τότε τα πράγματα σήμερα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Η επικράτηση Νικόλα Παπαδόπουλου είχε ως αποτέλεσμα ο ηγέτης του μεγαλύτερου κόμματος του κέντρου να γίνει άτυπα και ο ηγέτης του ενδιάμεσου χώρου με βλέψεις στις προεδρικές.
ΟΛΑ τα κενά έχουν κλείσει λοιπόν, με αποτέλεσμα σήμερα ο κ. Λιλλήκας να είναι σε δυσμενή θέση. Δεν εξετάζω τις πολιτικές του θέσεις. Αυτές μπορεί να είναι οι καλύτερες. Αυτό που εξετάζω είναι ότι, για τον ίδιο, τα πράγματα σήμερα δεν είναι τόσο αισιόδοξα όσο ο ίδιος τα παρουσιάζει. Εκτός και αν ο ίδιος ξέρει την πραγματικότητα, αλλά δεν την αποκαλύπτει με σκοπό να εξαργυρώσει το ποσοστό που θα πάρει στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών του 2018.
