Καθόλου τυχαίος ο σάλος που προκλήθηκε από το γνωστό πλέον βίντεο της συνομιλίας Χριστοδουλίδη – Τσαβούσογλου. Αντιθέτως, αποτελεί την κορύφωση της διαχρονικής πολιτικής ασυνέπειας που ακολούθησε η πολιτική μας ηγεσία. Με απλά λόγια: Φθάσαμε να προσπαθούμε εναγωνίως να πιαστούμε -την υστάτη- από μια μορφή λύσης την οποία ποτέ δεν αποδεχθήκαμε στην πραγματικότητα. Αντιλαμβανόμενοι, προφανώς, ότι η επόμενη στροφή κρύβει θανάσιμους κινδύνους.
Κι όμως...
·Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος υπέγραφε το ’77 τη «δικοινοτική ομοσπονδία», συνεχίζοντας μια ρητορική η οποία παρέπεμπε σε επιστροφή στην προ του ’74 κατάσταση. Η αντίφαση αυτή οδηγούσε και σε αφελή -με όλο το σεβασμό- επιχειρήματα του τύπου «θα επιστρέψουν όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους και στους Τουρκοκύπριους θα κτίσουμε άλλα, κάπου κοντά...». ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΤΙΣΟΥΜΕ! Αυτό ήταν το σκεπτικό πίσω από τη θέση αυτή. Το ότι αποδεχόμασταν λύση ομοσπονδίας όπου και οι άλλοι (οι Τουρκοκύπριοι) θα είχαν καθοριστικό λόγο και ρόλο, καθόλου δεν το συζητούσαμε.
·Ο Σπύρος Κυπριανού επιβεβαίωσε τη δικοινοτική ομοσπονδία δύο χρόνια μετά και αναλάμβανε να συζητήσει με τον Ραούφ Ντενκτάς «εδαφικές και συνταγματικές πτυχές». Τι σημαίνει συζητώ «εδαφικές πτυχές»; Η απλή λογική παραπέμπει ευθέως σε ποσοστά εδάφους που θα διοικείται από την καθεμιά εκ των δύο κοινοτήτων. Κι όχι μόνο αυτό, στη συμφωνία του ’79, αποδεχόμασταν πως «η ανεξαρτησία, κυριαρχία, εδαφική ακεριαότητα και το αδέσμευτο πρέπει να τύχουν ΕΠΑΡΚΩΝ ΕΓΓΥΗΣΕΩΝ εναντίον ένωσης ολικής ή μερικής με άλλη χώρα». Είχαμε δηλαδή ήδη αποδεχθεί τις εγγυήσεις οι οποίες, ειδικά στην περίοδο εκείνη, σαφώς παρέπεμπαν στις εγγυήτριες δυνάμεις.
·Η δικοινοτική έγινε και διζωνική για να μην αφήνει καμία αμφιβολία ότι η μετά τη λύση Κύπρος θα αποτελείτο από δύο ζώνες, την καθεμιά από τις οποίες θα διοικεί μία κοινότητα.
·Στην πορεία «διευκρινίστηκαν» πολλά. Πλειοψηφίες, χάρτες, περιοχές που επιστρέφουν υπό ε/κ διοίκηση, ρυθμίσεις στις υπόλοιπες κτλ.
·Όλα αυτά και πάρα πολλά άλλα, συζητούσαν για χρόνια οι πολιτικοί μας ηγέτες. Στα μπαλκόνια των προεκλογικών τους εκστρατειών όμως, ΠΟΤΕ δεν εξήγησαν στον κόσμο τι ακριβώς διαπραγματεύονται. Αντιθέτως, τα συνθήματα «όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους», «έξω οι Τούρκοι από την Κύπρο», «τα σύνορά μας είναι στην Κερύνεια», ηχούσαν πολύ πιο ισχυρά. Δεν εξετάζουμε την ορθότητα των συνθημάτων αλλά τη θορυβώδη αντίφαση λόγων και έργων.
·Αποτέλεσμα; Να επεξεργαζόμαστε στα μυαλά μας και στην πολιτική μας σκέψη λύσεις δύο κρατών, συνομοσπονδίες κτλ. Όλα αυτά που κάποτε υποστηρίζαμε μετ’ επιτάσεως ότι είναι η πολιτική της Τουρκίας.
«Πολλά ήταν τα ψέματα που είπαμε ως εδώ...». Ο Διονύσης Σαββόπουλος το τραγουδάει εδώ και πολλά χρόνια. Εμείς, πάλι, έφθασε η στιγμή να αντιληφθούμε, με τρόπο οδυνηρό, ότι το παραμύθι των πολιτικών αντιφάσεων κάπου εδώ τελειώνει. Το Κυπριακό έφθασε στο σημείο μηδέν. Η αγωνιώδης προσπάθεια του Νίκου Χριστοδουλίδη να πείσει τον Μεβλούτ Τσαβούσογλου να δώσουν τα χέρια για τη διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία, είναι η τραγική κατάληξη μιας διαχρονικής πολιτικής κυρίαρχο στοιχείο της οποίας ήταν το ψέμα, οι αντιφάσεις, η ανειλικρίνεια. Έφθασε η ώρα να πληρώσουμε το κόστος των πολλών ψεμάτων ή της μισής αλήθειας με την οποία μάθαμε να ζούμε...
