Όταν ένας άνθρωπος προστατεύει τον εαυτό του από τις όποιες προκλήσεις, το λιγότερο που μπορεί να πει κάποιος είναι ότι δεν έχει το δικαίωμα να εκφράζεται ως εάν να κατείχε την απόλυτη αλήθεια. Όταν ένας άνθρωπος αγνοεί τα όσα συμβαίνουν γύρω του και επιλέγει να ζει κλεισμένος στο δωμάτιο που έφτιαξε ή του έφτιαξαν, το λιγότερο που μπορεί να πει κάποιος είναι ότι πρέπει να είναι σεμνός σε αυτά που αποδίδει σε άλλους. Διότι, με αυτό τον τρόπο, η επιβεβαίωση μοιάζει με την αυτοεκπλιρούμενη προφητεία.
Σήμερα ζούμε την εποχή της «ηδονικής επιβεβαίωσης» εκείνων που ξεκίνησαν και κατέληξαν με τη θεώρηση ότι «με την Τουρκία δεν μπορεί να βρεθεί λύση». Κι έτσι αναμένουμε την εκπλήρωση των προφητειών από «αγίους» για να δούμε την ηρεμία και την ειρήνη να επιστρέφει σε αυτό το νησί.
Κι όμως, όσοι δεν προστάτευσαν τον εαυτό τους και τον έβαλαν κάποτε στην οδυνηρή δοκιμασία της διερεύνησης των δεδομένων στο κατεχόμενο μέρος της πατρίδας μας, αντιλήφθηκαν πράγματα που έπρεπε να μπουν νωρίς στην εξίσωση των προσπαθειών της λύσης. Ένα βασικό ήταν η δυναμική που μπορούσε να αναπτύξει η τουρκοκυπριακή κοινότητα σε συνθήκες μεγαλύτερης (για την ίδια) ελευθερίας. Ειδικά την περίοδο 2003-2004, όποιος δεν παρέμενε κολλημένος στην αφελή εικόνα των υποχείριων της Άγκυρας, θα μπορούσε να αντιληφθεί τη σημασία αυτού του παράγοντα. Είπαμε, όμως, η επιβεβαίωση για κάποιους σημαίνει να πεθάνουν με τις ίδιες απόψεις με τις οποίες γεννήθηκαν.
Διανύουμε την πιο κρίσιμη στιγμή του Κυπριακού, από το 1974. Το σκηνικό θυμίζει «εμπόλεμη κατάσταση» και οδηγεί σε πλήρη ρήξη σε όλα τα επίπεδα. Στην καλύτερη περίπτωση, όλο αυτό θα οδηγήσει στην οριστική διχοτόμηση της Κύπρου.
Κι όμως, μέσα στην τουρκοκυπριακή κοινότητα υπάρχουν δυνάμεις που συνειδητοποιούν ότι βρισκόμαστε μπροστά στα πιο επίσημα αποκαλυπτήρια της αισχρής εκμετάλλευσης των τουρκοκυπρίων από την Τουρκία, για τα δικά της αποκλειστικά συμφέροντα. Ποιος όμως θα προσεγγίσει αυτές τις δυνάμεις; Ποιος θα εξηγήσει πειστικά πως το συμφέρον τους βρίσκεται σε ένα ανεξάρτητο κράτος, σε ειρηνική συνεργασία με τους ελληνοκύπριους; Ποιος θα εκθέσει την τουρκική πολιτική όταν χαρίσαμε σε αυτή συλλήβδην την τουρκοκυπριακή κοινότητα; Αλήθεια ποιος; Όσοι αποφάσισαν μετά από πέντε δεκαετίες να αποκηρύξουν την ομοσπονδία; Όσοι μονίμως καλλιεργούν την αντιπαράθεση ανάμεσα στις δύο κοινότητες; Όσοι συντηρούν μεγαλοϊδεατισμούς άλλων εποχών;
Παλαιότερα είχα εκφράσει την άποψη ότι ο ισχυρότερος μοχλός πίεσης για τη λύση του Κυπριακού θα μπορούσε να ήταν οι τουρκοκύπριοι (όχι η ηγεσία, ο κόσμος). Ψιλά γράμματα όλα αυτά. Φάνταζε μάλλον αφελής η άποψη. Και πως να μην ήταν; Όταν κάποιος προστατεύει τον εαυτό του από μια απλή επαφή, μια χειραψία, μια κουβέντα αλληλοκατανόησης, πως να αντιληφθεί πως μπορούν να μπούνε κι άλλα στοιχεία στην εξίσωση;
Είπαμε, για πολλούς, η αυτοεπιβεβαίωση προϋποθέτει να πεθάνουν με τις ίδιες απόψεις με τις οποίες γεννήθηκαν. Η μεγαλύτερη απόδειξη πως, στο ενδιάμεσο, δεν έζησαν...
