Την σοφότερη κουβέντα για το κυπριακό ζήτημα, την είπε πριν από τρία χρόνια ο Μουσταφά Ακιντζί. Ήταν 23 Μαΐου του 2015, ένα μήνα μετά την εκλογή του στην ηγεσία της τουρκοκυπριακής κοινότητας, και ενώ οι δύο πλευρές προσπαθούσαν να μπουν σε μια νέα εποχή στο κυπριακό. Εκείνες τις ημέρες υπήρξαν πολλές παραδοχές για τα ιστορικά λάθη που έγιναν στο τραπέζι του διαλόγου. Νίκος Αναστασιάδης και Μουσταφά Ακιντζί έδειχναν ότι αν υπάρχει η καταλληλότερη στιγμή μετά το 2004, αυτή η στιγμή ήταν το 2015. Ειλικρίνεια, μετριοπάθεια, προσήλωση στον στόχο, ανθρώπινη κατανόηση. Αυτά ήταν στοιχεία που χαρακτήριζαν και τους δύο ηγέτες. Και ξαφνικά, ήρθε και η βόλτα στην Οδό Λήδρας. Αναστασιάδης και Ακιντζί βρέθηκαν και στις δύο πλευρές και συνομίλησαν με κόσμο. Αυτή ήταν μια στιγμή που σημάδεψε την ιστορία του κυπριακού.
ΟΙ ΗΓΕΤΕΣ έπρεπε να στείλουν το μήνυμα τους στο λαό. Ο πρόεδρος Αναστασιάδης δήλωσε: «Θέλω να στείλω το ισχυρότερο μήνυμα ότι, θα εργαστούμε άοκνα για να βρούμε μια ειρηνική λύση το συντομότερο δυνατόν. Αυτό είναι το ισχυρό μήνυμα που θέλω να διαβιβάσω και στις δύο κοινότητες, ότι είμαστε υποχρεωμένοι, είμαστε καταδικασμένοι από την Ιστορία αν προτιμάτε (να το πράξουμε) και αυτό είναι το καθήκον μας. Ειρήνη για όλους στο νησί». Αμέσως μετά μίλησε ο Μουσταφά Ακιντζί. Υποδεικνύοντας ότι είναι αναγκαία η λύση, είπε ότι «Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι είναι πολύ καλοί στο να τρώνε και να πίνουν, αλλά όταν πρόκειται για δουλειά, όταν πρόκειται για το τραπέζι των διαπραγματεύσεων δεν είμαστε τόσο καλοί όσο στο να τρώμε και να πίνουμε», λέγοντας πως θα «πρέπει να αποδείξουμε το αντίθετο».
ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ η πιο σοφή κουβέντα που άκουσα εδώ και χρόνια. Πρόκειται για μια μεγάλη αλήθεια, η οποία επιβεβαιώνεται και από το πέρασμα του χρόνου. Είναι συνάμα και μια αλήθεια, την οποία είδαμε σε αυτά τα τρία χρόνια των διαπραγματεύσεων. Για την ακρίβεια, δύο. Παρά το γεγονός ότι υπήρξε μεγάλη πρόοδος στις πλείστες εσωτερικές πτυχές του προβλήματος, εν τούτοις η διαδικασία κατέληξε σε ναυάγιο, την ώρα που φτάσαμε στα σημαντικότερα κεφάλαια. Ευθύνες υπάρχουν. Το πρόβλημα είναι ότι η μια πλευρά τις έχει χρεώσει στην άλλη, όπως γίνεται από το 1976 και μετά.
ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ να δούμε κατάματα κάποιες πραγματικότητες, ώστε να μην δημιουργούνται ψεύτικες ελπίδες, όπως αυτή του 2015. Είμαστε σίγουροι ότι θέλουμε να δημιουργήσουμε συνεταιρισμό; Δεν αναφέρομαι στον κόσμο, αλλά στην πολιτική ηγεσία. Είμαστε σίγουροι ότι η Τουρκία θα αφήσει την τουρκοκυπριακή ηγεσία να υπογράψει έναν έντιμο συμβιβασμό; Είμαστε σίγουροι ότι κατανοούμε τους κινδύνους της επόμενης ημέρας, σε περίπτωση που το κυπριακό δεν επιλυθεί; Είμαστε σίγουροι ότι σε περίπτωση λύσης, θα διασφαλίσουμε την βιωσιμότητα της λύσης ή θα ζήσουμε γεγονότα όπως αυτά του 1963; Τα ερωτήματα είναι πολλά και παραμένουν όλα αναπάντητα. Το σίγουρο είναι ένα: Ότι για άλλη μια φορά αποτύχαμε – ως πολιτική ηγεσία – να πάρουμε τα πράγματα μπροστά. Αποτέλεσμα είναι να επιβεβαιωθεί η φράση που είπε ο κ. Ακιντζί. Για φαγητό και ποτό είμαστε πρώτοι, το πρόβλημα είναι όταν πρέπει να δουλέψουμε μαζί.
