Δεν είμαι από αυτούς που νοσταλγούν τα μαθητικά χρόνια. Πέρασε σχεδόν μια εικοσαετία από τον καιρό που «τέλειωσα» με αυτά! Είχα μπόλικο καιρό να κάνω την ανασκόπησή μου και να κρίνω πιο ψύχραιμα (από τότε που ήμουν μαθήτρια) το εκπαιδευτικό σύστημα. Ένα σύστημα που ενώ θα έπρεπε να παρουσιάζει άλματα βελτίωσης με την πάροδο του χρόνου, παρουσιάζει ένα τεράστιο «μούδιασμα». Το μούδιασμα αυτό φυσικά, δεν αφορά την ταχύτητα με την οποία τα παιδιά πρέπει να αφομοιώσουν την ογκώδη ύλη του αναλυτικού προγράμματος… Αυτό παραμένει το ίδιο (και χειρότερο μπορώ να πω) από τον καιρό που ήμουν εγώ στα σχολεία, μέχρι και σήμερα που φοιτούν τα παιδιά μου!
Η ύλη…κάθε χρόνο ο ίδιος αγώνας ταχύτητας που δεν λήγει πάντοτε με επιτυχία! Μαθητές «μέτριοι» και «καλοί», όλοι στο ίδιο «καζάνι», αφού δεν υπάρχει χρόνος ούτε να ενισχυθεί ο μέτριος, αλλά ούτε και να δώσεις αυτό το κάτι στον δυνατό για να προχωρήσει κι άλλο.
Όσο για το κομμάτι της δημιουργικότητας και της ανάπτυξης της κριτικής σκέψης…τι να πω; Απλά εύχεσαι να συναντήσεις αυτόν τον εκπαιδευτικό, που δεν κουράστηκε να βιάζεται για να καλύψει την ύλη. Αυτόν που δεν τον νοιάζουν μόνο οι «ξερές» γνώσεις, αλλά νοιάζεται για τους ανθρώπους που σαν βγουν απ’ τα σχολεία, θα αποτελούν αυτό που ονομάζουμε «κοινωνία»!
Θεωρώ τον εαυτό μου απίστευτα τυχερό, που στο διάβα μου απ’ τα σχολεία, πέτυχα ένα τέτοιο άνθρωπο…
Θυμάμαι με πολλή αγάπη, εκείνη την ξεχωριστή καθηγήτρια χημείας! Μπορεί σήμερα να μην θυμάμαι ούτε λέξη από χημεία, αλλά τα υπόλοιπα «μαθήματα» που πήρα από αυτήν, τα κρατώ σαν φυλαχτό!
Ερχόταν στο σχολείο με το ποδήλατό της, πολύ διαφορετικά ντυμένη από τους υπόλοιπους συναδέλφους της! Στα ενδιάμεσα του μαθήματός, αλλά και στα διαλείμματα (που τα περνούσε μαζί μας στην αυλή) μιλούσαμε για χιλιάδες άλλα θέματα. Καθημερινά θέματα, επικαιρότητας, περιβαλλοντικά… Πνεύμα ελεύθερο και ήρεμο, με πολλή αγάπη, άνθρωπος απλός, εκπαιδευτικός και φίλη μας, γνήσια οικολόγος!
Ήταν από εκείνους τους ανθρώπους που με έμαθαν να διεκδικώ και να αντιτάσσομαι στο άδικο, να μιλώ για όσους δεν έχουν φωνή.
Κάπου εκεί, στην ηλικία των 16, όταν την γνώρισα, ξεκίνησα να πηγαίνω σε διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις ενάντια σε πολέμους, οικολογικές καταστροφές, κακοποιήσεις ζώων… και ήταν εκεί! Σήμερα είμαι 35 χρονών και συνεχίζω να πηγαίνω, με τα παιδιά μου πια…και είναι ακόμη εκεί!
Με αυτό το κείμενο, δεν θέλω να κατηγορήσω τους απανταχού εκπαιδευτικούς (και αν το κάνω άθελά μου, απολογούμαι), γιατί αντιλαμβάνομαι την πολύ δύσκολη «φύση» του επαγγέλματος. Πρέπει να ξεχωρίσουμε πως είναι ένα πράγμα εκπαιδευτικός και άλλο το εκπαιδευτικό σύστημα.
…Δεν παύουν όμως να υπάρχουν αυτοί οι ξεχωριστοί άνθρωποι, που γίνονται παράδειγμα και «φάρος» για τους μαθητές τους!
Αντωνία, σ’ ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου που ήσουν ο δικός μου φάρος!
