ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩ εδώ και μέρες την κόντρα ανάμεσα στους συνδικαλιστές εκπαιδευτικούς και το υπουργείο Παιδείας. Έχω παρατηρήσει ότι σε πολλά σημεία έχουν δίκαιο και οι δύο πλευρές. Αυτό συμβαίνει όταν η κάθε πλευρά βλέπει τα πράγματα από τη δική της οπτική γωνία. Δεν είναι αυτό που συμβαίνει άλλωστε σε όλο το φάσμα της κοινωνίας; Όταν στο σπίτι ακούμε τους γονείς μας να λογομαχούν, δεν ακούμε τον καθένα να προτάσσει τα δικά του λογικά επιχειρήματα; Έτσι είναι η ζωή. Σημασία έχει να αναπτύσσεται διάλογος, ο οποίος θα δίνει λύση στο πρόβλημα. Λύση, η οποία στις περισσότερες περιπτώσεις είναι συμβιβασμός. Όταν επικρατεί όμως ο εγωισμός και τα συμφέροντα και από τις δύο πλευρές, τότε τα πάντα καταλήγουν σε αδιέξοδο.
Η ΠΙΟ ΠΑΝΩ αναφορά, θα μπορούσε εύκολα να αποτυπωθεί για τη διαδικασία επίλυσης του κυπριακού! Να όμως που ταιριάζει και στην περίπτωση των εκπαιδευτικών. Το ζήτημα πρέπει να το δούμε με μεγάλη ψυχραιμία. Όλοι έχουμε εκπαιδευτικούς στην οικογένεια. Όλοι έχουμε κάνει τα αστεία μας για τις διακοπές των Χριστουγέννων, του Πάσχα, του καλοκαιριού, για το τέλος της σχολικής ημέρας πριν καλά καλά φτάσει ο ήλιος στη μέση του ουρανού… και όλα τα συναφή. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά. Οι εκπαιδευτικοί είναι το σημαντικότερο κομμάτι σε μια χώρα που θέλει να αναπτύξει τον πολιτισμό και την παιδεία της. Οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί βλέπουν το σχολείο ως λειτούργημα και όχι ως επάγγελμα, αγχώνονται, είναι τυπικότατοι, και κάνουν περισσότερα από αυτά που ζητάει το εκπαιδευτικό σύστημα. Δεν σημαίνει όμως ότι δεν μπορούν να διορθωθούν πράγματα.
ΓΡΑΦΩ το σημερινό άρθρο, γιατί θέλω να αναφερθώ στους συνδικαλιστές εκπαιδευτικούς. Το υπουργείο Παιδείας αποφάσισε να στείλει τους συνδικαλιστές εκπαιδευτικούς πίσω στις τάξεις. Λογική απόφαση, από τη στιγμή που οι συνδικαλιστές της ΟΕΛΜΕΚ, της ΠΟΕΔ και της ΟΛΤΕΚ πληρώνονται από το δημόσιο, χωρίς να διδάσκουν. Με την απόφαση όμως του υπουργείου να επιστρέψουν στις τάξεις, θα μείνουν στο σπίτι δεκάδες νέοι εκπαιδευτικοί που θα είχαν την ευκαιρία πρόσληψης την ακαδημαϊκή χρονιά 2018 - 19. Ερωτώ: Αν οι συνδικαλιστές – εκπαιδευτικοί θέλουν το καλό των νέων εκπαιδευτικών, οι οποίοι περιμένουν και τους αξίζει να διοριστούν, γιατί δεν αποφασίζουν να πληρώνονται από το συνδικαλιστικό κίνημα (και να μην κάνουν μάθημα), ώστε να έχουν την ευκαιρία διορισμού οι νέοι εκπαιδευτικοί;
ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ που συνδικαλίζονται, να πληρώνονται από τις εισφορές των μελών της συνδικαλιστικής οργάνωσης. Εγώ ως δημοσιογράφος, πληρώνω συνδρομή στην Ένωση Συντακτών (ΕΣΚ), για να έχει μισθό ο πρόεδρος της ΕΣΚ και να μπορεί να υπερασπίζεται τα δικαιώματα των δημοσιογράφων. Όπως είπα και πιο πάνω, υπάρχουν φέτος δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες εκπαιδευτικοί που δεν θα διοριστούν, επειδή θα επιστρέψουν στις τάξεις οι συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί, εκ των οποίων οι πλείστοι έχουν περάσει τα 50 χρόνια της ηλικίας τους. Αν οι συνδικαλιστές θέλουν το καλό της εκπαίδευσης και ειδικότερα των νέων δασκάλων και καθηγητών που ανυπομονούν να διδάξουν (για να ταΐσουν παράλληλα και τις οικογένειές τους) ας πληρώνονται από το συνδικαλιστικό κίνημα, ώστε να διοριστούν οι νέοι εκπαιδευτικοί. Υπάρχει κάποιος εκπαιδευτικός που θα αρνηθεί να συνεισφέρει μερικά ευρώ τον χρόνο, για να μπουν στην αγορά νέοι εκπαιδευτικοί και παράλληλα οι συνδικαλιστές να συνεχίσουν το έργο τους; Υπάρχει κάποιος εκπαιδευτικός που διαφωνεί με αυτή την ρύθμιση;
