Η Μαριλού Δημητρίου μοιράζεται τη δική της ιστορία κακοποίησης και στέλνει μηνύματα συμπαράστασης σε όσες γυναίκες βίωσαν μια παρόμοια ιστορία, υπενθυμίζοντάς τους ότι δεν είναι μόνες και καλώντας τις να μιλήσουν.
Μας πάει 17 χρόνια πίσω, όταν και η ίδια ήταν 17 ετών...
"Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σας την δικιά μου ιστορία ένεκα της Διεθνούς ημέρας για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών. Στα 17 μου λοιπόν πριν ακριβώς 17 χρόνια, γνώρισα τον Μ. μέσα από κοινή παρέα. Μετά από 1 περίπου μήνα καταλήξαμε μαζί. Στην αρχή ήταν καλός. Λίγους μήνες μετά μου ζήτησε να αρραβωνιαστούμε. Οι γονείς μου είχαν αντίθετη άποψη. Ήταν κάθετοι. Γνωρίστηκαν όμως με τους δικούς του και μετά από κάποιο διάστημα συγκατοικήσαμε."
"Εκεί ήταν που άρχισαν όλα", λέει και εξηγεί.
"Δεν ήθελε να μιλάω με άλλα αγόρια, δεν ήθελε να κάνω παρέα με κανέναν άλλο, δεν με άφηνε να δουλεύω, δεν του άρεσε να έχω δικά μου χρήματα. Τότε δεν το θεώρησα απαραίτητα κακό. Όταν κάποια στιγμή μετακόμισε στο σπίτι το γονιών μου, εκεί τα πράγματα έγιναν πολύ χειρότερα. Εκεί δεν χρειαζόμουν χρήματα. Είχα τους δικούς μου. Είχα ό,τι χρειαζόμουν."
Μέχρι που ήρθε η μέρα που της άλλαξε τη ζωή και την εγκλώβισε σε έναν κύκλο βίας...
"Μια μέρα,δεν θυμάμαι ακριβώς τι προκάλεσε τον καυγά, με χτύπησε. Τρόμαξα. Πανικοβλήθηκα. Δεν έκλαψα. Έπαθα σοκ. Σκέφτηκα ότι ίσως δεν το ήθελε και το ξέχασα παρόλο που με πλήγωσε. Στον επόμενο καυγά,το ξαναέκανε. Και ξανά και ξανά."
Και όταν αποφάσισε να αντιδράσει;
"Μαζεμένη στη γωνιά μου προσπαθώντας να αποκρούσω τα χτυπήματα ένα βράδυ αποφάσισα να το ανταποδώσω. Δεν σταμάτησε. Θύμωσε περισσότερο. Θυμάμαι μια μέρα σε ένα καυγά επάνω να ανοίγω την πόρτα του αυτοκινήτου και να πέφτω έξω. Ενώ ήταν σε κίνηση. Μάλλον για να γλυτώσω."
"Μα γιατί δεν μιλά;". Η ερώτηση που ο καθένας θα είχε κάνει. Και η απάντηση της Μαριλού ίδια με όλων των γυναικών που κακοποιήθηκαν.
"Όταν η μαμά άρχισε να παρατηρεί στο σώμα μου μώλωπες και σημάδια με ρώτησε. Με πίεζε να μιλήσω αλλά το αρνιόμουν. Το αίσθημα του φόβου και την ντροπής που ένιωθα δεν με άφηνε."
Μέχρι τη σωτήρια επέμβαση της μητέρας της, του "φύλακα αγγέλου" της όπως την αποκαλεί η ίδια.
"Ένα βράδυ άκουσε φωνές από το δωμάτιο μου. Έτρεξε και μπήκε μέσα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την λύπη στα μάτια της και τα λόγια της. Πώς τολμάς να δέρνεις εσύ το μωρό μου ρε; Το δικό μου το μωρό; Μάζεψε τα και φύγε. Έτσι κι έγινε. Η μαμά μου με γλύτωσε. Ο φύλακας άγγελος μου. Στα 19 είχα την ζωή μπροστά μου. Είχα ακόμα μια ευκαιρία."
Με αυτή την ιστορία λοιπόν η Μαριλού απευθύνεται σε εσένα που βιώνεις κάτι παρόμοιο.
"Εάν είσαι γυναίκα και βιώνεις κάτι αντίστοιχο,δεν έχεις κανένα και νιώθεις αβοήθητη να θυμάσαι δεν είσαι μόνη. Εκεί που είσαι ήμουν,και είμαι εδώ για σένα. Καμιά μορφή βίας δεν είναι ανεκτή. Εύχομαι μέσα από το δικό μου κείμενο να βρεις το φως και μετέπειτα το θάρρος να ξεφύγεις. Μην μένεις σιωπηλή όπως έκανα εγώ. Μίλα. Συμβουλέψου ειδικούς. Σώζοντας εσένα ίσως σώσεις και κάποια άλλη."
Αλλά και στους άντρες...
"Αν είσαι άντρας και διαβάζεις αυτό το κείμενο, κι έχεις ασκήσει βία να θυμάσαι ότι άντρα δεν σε κάνει το να σηκώσεις χέρι σε μια γυναίκα. Άντρα σε κάνει να τα σηκώσεις για να την πάρεις την πιο μεγάλη αγκαλιά. Να σηκώνεις τα χέρια μόνο για να την μεταφέρεις από τον καναπέ στο κρεβάτι ενώ κοιμάται. Να σηκώνεις το χέρι μόνο για να της δώσεις το βαζάκι από το ερμάρι που δεν φτάνει. Να φέρεστε στην γυναίκα σας όπως θα θέλατε αύριο να συμπεριφέρονται στην κόρη σας. Είμαι σίγουρη ότι εκεί έξω υπάρχουν και αυτοί οι άντρες. Οι υπέροχοι. Αυτοί που σηκώνουν τα χέρια μόνο για να σε πάρουν αγκαλιά. Εύχομαι να είσαι ένας από αυτούς.."
Με αφορμή την σημερινή μέρα, το Σάββατο 12/12 διοργανώνει μια φιλανθρωπική εκδήλωση όπου το 40% των εσόδων θα διατεθεί για την στήριξη του Συνδέσμου ΣΠΑΒΟ (Σύνδεσμος για την Πρόληψη και Καταπολέμηση της Βίας στην Οικογένεια)
