Της Αθηνάς Χάλκου
Με βουβό θρήνο τον αποχαιρέτησαν όσοι μαζεύτηκαν ψες έξω από τα γραφεία των Υπηρεσιών Κοινωνικής Ευημερίας. Μια σιωπηλή διαμαρτυρία εις μνήμη του και εις ένδειξη συμπαράστασης για όλα τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας.
Αυτή δεν είναι οποιαδήποτε σχολική τσάντα..
Είναι η τσάντα του νεαρού, φορτωμένη όνειρα και ελπίδα για το μέλλον.. δεν πρόλαβε να την πάρει στους ώμους... στους οποίους σήκωνε για χρόνια το δικό του βαρύ σταυρό.
Ο φίλος του από το νηπιαγωγείο με βουρκωμένα μάτια δηλώνει παρών.
Φίλος 14χρονου
"Οκτώ με εννέα χρόνια ήμασταν φίλοι. Κάναμε παρέα στο σχολείο, και στο δημοτικό και στο Γυμνάσιο. Το συζητήσαμε ότι είχε κάποια προβλήματα στο σπίτι, είπαμε να πάει να το πει αλλού, δεν ήθελε να το κάνει μεγάλο θέμα.. Τον απασχολούσε πολύ αλλά δεν το εξωτερίκευε".
Το να χάνεις το δικό σου κολλητό με αυτό τον τρόπο δεν είναι εύκολο.
Δηλώσεις πολιτών
"Να βοηθούν και να ανταποκρίνονται σε όλα τα παιδιά."
"Τουλάχιστον ο χαμός του Στέλιου να μπορέσει να βοηθήσει άλλα παιδάκια να εκπληρώσουν τα δικά τους τα όνειρα."
"Αποτύχαμε σαν κοινωνία, εγω αυτό έγραψα."
"Έγραψα αιωνία σου η μνήμη Στυλιανέ μου, γαιτί πιστεύω ότι αυτό το παιδί με αυτά που πέρασε ήταν ένας άγγελος."
"Ντρέπομαι Στυλιανέ μου μόνο αυτό."
Συγνώμη και από του συμμαθητές του, την τάξη του που θα τον θυμάται για πάντα.
