Του Γιώργου Χρυσάνθου
«Και αν δεν μπορέσω να σε βρω όσο ζώ, για να πνάσει η καρδιά μου, να ξέρεις θα σε ψάχνουνε τα άλλα τα παιδιά μου.»
Αυτό το πανέμορφο και γεμάτο πόνο ποιήμα, το οποίο μας μεταφέρει η κυρία Παναγιώτα, το έγραψε η μάνα της, περιμένοντας τον γιο της να επιστρέψει από τον πόλεμο.
Ο Γιαννάκης όμως δεν επέστρεψε ποτέ και η Μαρία Νικολάου οδηγήθηκε σήμερα στην τελευταία της κατοικία, χωρίς να μάθει ποτέ τι έγινε το παιδί της.
Αυτή η ηρωίδα μάνα, είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές μορφές του δράματος των Αγνοουμένων, που στα μάτια της καθρεφτιστηκε ο ασίγαστος πόνος και πίσω απ' τ' άλαλα χείλη της, κρυβόταν η κραυγή. Αυτή η κραυγή που έβγαζε - όταν κρατώντας αυτή τη φωτογραφία – ρωτούσε όσους επέστρεψαν από τον πόλεμο.
“Τον γιο μου, μήπως είδατε τον γιο μου; Μήπως είδατε τον Γιαννάκη;”
Ο Γιαννάκης δεν επέστρεψε ποτέ και παρά το γεγονός ότι μέσα της η Μαρία Νικολάου ήξερε, θέλησε να ζήσει περιμένοντας το δικό της θαύμα. Δίνοντας κουράγιο στα άλλα παιδιά της, χωρίς ποτέ όμως να μπορεί να κρύψει τον πόνο της μάνας για τον Γιαννάκη.
Παναγιώτα Κόκκινου - Αδελφή αγνοούμενου
Θυμούμαι τον γάμο μου, όταν ντυνόμουν νύφη, η μητέρα μου έκλαιγε για τον αδελφό μου. Και όλοι μας.
Πολλοί αυτοί που θέλησαν να την αποχαιρετήσουν σήμερα, λόγω όμως πανδημίας πήγαν όσοι έπρεπε στην εκκλησία στο Αρεδιού, για να πουν το σεμνό αντίο.
Νίκος Κωνσταντίνου - Κοινοτάρχης Κατωκοπιάς
Η μακαριστή Μαρία έφυγε με τον καημό εντοπισμού του γιου της, ταλαιπωρημένη και κάποιες φορές ξεχασμένη από την πολιτεία.
Για την ιστορία, ο Γιαννάκης θεάθηκε για τελευταία φορά κάπου μεταξύ Λαπήθου και Καραβά, όντας Λοχίας του 256 τάγματος Πεζικού, το οποίο δέχτηκε άνανδρη επίθεση εν μέσω εκεχειρίας από την 39η Μεραρχία του τουρκικού στρατού.
Γονείς και παιδιά έκαναν τεράστιο αγώνα για να μάθουν την τύχη των δικών τους, ωστόσο η Μαρία Νικολάου δεν θα ζήσει να δει το τέλος αυτής της ιστορίας.
Παναγιώτα Κόκκινου - Αδελφή αγνοούμενου
Έμεινε η Τουρκία στο απυρόβλητο. Δεν έγιναν ούτε πολλές ανασκαφές. Δεν έχουμε ούτε πολλές πληροφορίες. Ψάχνουμε για 47 χρόνια και δεν έχουμε αποτέλεσμα. Η μητέρα μας πάει με τούτο τον καημό.
