Με μια δυναμική, αφυπνιστική και συνάμα συναισθηματική ανάρτηση η ακτιβίστρια Θέα Νικολάου μιλά για την εμπειρία φίλης της με τον καρκίνο, με αφορμή την εβδομάδα Καρκίνου του Μαστού. Με ένα κείμενο αφιερωμένο σε όλες τις κοπέλες που πέρασαν αυτή τη δοκιμασία και δη στην 33χρονη φίλη της, μιλά για την ημέρα που ανακάλυψε ότι είχε μπει στο σπίτι της και τα συναισθήματα της μέχρι να βρει τη δύναμη να τον διώξει και να αρπάξει ξανά τη ζωή της στα χέρια της.
"Καρκίνε πήρες το μαστό...το χαμόγελο μου ΠΟΤΕ!"
Όταν το ανακάλυψε ήταν μια συνηθισμένη ημέρα...
"Πέρασε άλλη μια εξαντλητική μέρα. Επιτέλους τα παιδιά κοιμήθηκαν και ακολουθούσε η μοναδικά δικιά μου ώρα. Μετά από ένα ζεστό μπανάκι, χαλάρωνα στον καναπέ. Τυχαία το χέρι μου έπεσε στο στήθος...και τότε ένα σκοτείνιασμα πλάκωσε όλο το δωμάτιο. Τα δάκτυλα μου σταμάτησαν σε ένα γρομπαλλάκι, μαζί και η αναπνοή μου. Ήτανε σκληρό, το ένιωθα...δεν πονούσε όμως."
"Όσο περίμενα τον ήλιο να ανατείλει, τόσο η ψυχολογία μου βυθιζόταν στο σκοτάδι", γράφει η κ. Νικολάου, περιγράφοντας το φόβο που την κυρίευσε εκείνο το βράδυ...
"Εκείνη η νύχτα δεν τελείωνε. Δεν έλεγε να ξημερώσει. Κι όσο περίμενα τον ήλιο να ανατείλει, τόσο η ψυχολογία μου βυθιζόταν στο σκοτάδι. Μία αναδρομή ολόκληρης της ζωής μου, έγινε μέσα σε λίγες ώρες που περίμενα το ξημέρωμα."
Και αμέσως άρχισαν τα ερωτήματα...
"Όγκος, Καρκίνος, Θάνατος...είχαν καρφωθεί στο ταβάνι μου επάνω! Τα παιδιά μου, η μόνη μου σκέψη. Τα μικρά μου, που τα αφήνω; Είναι μικρούλικα, έχω τόσα πολλά να τους δώσω, έχω τόσα πολλά να τα μάθω. Τα παιδιά μου...
Όντως ήταν καρκίνος...
"Οι φοβίες μου επιβεβαιώθηκαν. Καρκίνος. Ένας άτιμος επισκέπτης, ένας βάρβαρος εισβολέας που ήρθε απροσδόκητα. Ακάλεστος, πέρασε το κατώφλι μου και έκατσε σαν άρχοντας στο σπίτι μου. Δεν ήξερα πως να πιάσω το ξίφος και η ασπίδα μου φαινόταν ασήκωτη. Πως θα αντιμετώπιζα τέτοιο απρόσκλητο επισκέπτη;"
Οι ερωτήσεις άρχισαν να πληθαίνουν...
"Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Εξετάσεις, χειρουργεία, χημειοθεραπείες...κι ένα ΓΙΑΤΙ. Γιατί σε μένα; Γιατί τώρα που έχω ακόμα τα μωρά μου μικρά; Γιατί να φωλιάσει το «κακό» στον κόρφο μου; Τι έκανα για να βρεθεί εκεί; Ερωτήματα που έχουν μείνει αναπάντητα!
Το «γιατί» δεν ωφελεί, όσο πιο γρήγορα αποδεχτεί ο νους σου μια καινούρια κατάσταση τόσο πιο άμεσα θα προσαρμοστεί σε αυτή. «Αποδέχτηκα» την πρόκληση, όταν πας σε μια μάχη πας για τη νίκη."
Βρήκε όμως το κουράγιο να σηκώσει τα μανίκια και να παλέψει με τον "απρόσκλητο επισκέπτη" της, για τα παιδιά της...
"Πιστεύω στη δύναμη που κρύβουν αλλά και φανερώνουν πολλές φορές οι άνθρωποι, υποκλίνομαι στην δύναμη της μητρότητας. Όρθωσα τη μικρή μου φιγούρα μπροστά σε ένα θεριό και επαναλάμβανα στον εαυτό μου ότι ο μόνος τρόπος να πάω κόντρα σε κάτι τέτοιο είναι η καλή διάθεση."
Η αρχή ήταν δύσκολη, αλλά η δύναμη της θέλησης και της μητρότητας της έφεραν ξανά το χαμόγελο στα χείλη και την έχρισαν νικητή αυτής της μάχης.
"Στην πρώτη χημειοθεραπεία πήγα κλαίγοντας, στην επόμενη χαμογελώντας. Σκεφτόμουν πόσα ήθελα να κάνω ακόμα με τα παιδιά μου και ανάδυε από την ψυχή μου και το τελευταίο ίχνος δύναμης. Οι εμετοί, οι ζαλάδες, οι ενέσεις, ο μόνιμος ίλιγγος, άρχισαν να χάνουν την ισχύ τους. Ήξερα ότι κάθε πόνος που με υπομονή περνούσα, με έφερνε ακόμα πιο κοντά στην λύτρωση μου και την απελευθέρωση μου. Τελικά έκρυβα περισσότερες δυνάμεις από όσες γνώριζα."
Τώρα, που έχει ξεπεράσει όλα αυτά, κρατά ακόμα το μαντήλι που φορούσε για να θυμάται πόσο όμορφη είναι η ζωή.
"Τα μαλλιά ξαναβγήκανε, τα νύχια αλλάξανε, η γεύση επανήλθε τα φρύδια πυκνώσανε και ο χρόνος μετρά υπέρ μου! Το μαντήλι μου, το κράτησα να μου θυμίζει πόσο όμορφη είναι η ζωή. Η «υπόθεση» Καρκίνος στην αρχή φαντάζει απότομο βουνό και η συντέλεια του κόσμου. Όταν όμως το κουβάρι ξετυλίγεται, βλέπεις πως βήμα βήμα μπορείς να το ξεπεράσεις."
Και στέλνει το δικό της μήνυμα με αφορμή την εβδομάδα καρκίνου του μαστού.
"Η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία. Μην θυσιάζεται την υγεία στο βωμό της καθημερινότητας και του εφησυχασμού. Μπορεί να τύχει σε οποιαδήποτε από εμάς."
