Η κυρία Παναγιώτα Χριστοδούλου Παπαδημητρίου, έχασε το φως της όταν ήταν έξι μόλις χρονών. Μια αθώα ασθένεια έμελλε να της στερήσει την ευκαιρία να συνεχίσει το σχολείο και να μάθει γράμματα.
Διηγήθηκε στην κάμερα του AlphaNewsLive την ιστορία της...
"Ήταν η εποχή που ούλλα τα μωρά επιάναν ρουσούδι. Εκοίταζε η δασκάλα τζαι όποια μωρά είχαν πυρετό έθκιωχνε τα, έθκιωξε με τζαι εμένα γιατί είχα πυρετό. Που τότε εν εξαναστράφηκα στο σχολείο. Επήα σπίτι, εγίνηκα ολοκότσινη που τα σπυράκια, που το ρουσούδι, εκοτσινήσαν τζαι τα μάθκια μου. Μια γειτόνισσα είχε φάρμακα σπίτι τζαι λέει να της βάλω φάρμακο στα μάθκια της που εκοτσινήσαν πολλά. Είπε τους ο γιατρός να μου βάλουν κολλήριο μαύρο. Η γιαγιά που είδε, επιμένει ότι δεν ήταν κολλήριο, ήταν ιώδιο. Ετσιλλήσαν με τρεις γειτόνισσες στον καναπέ τζαι εβάλαν μου φάρμακο. Που τζαμαί δεν ξέρω τι εγίνηκε."
Διψούσε όμως για μάθηση. Πήγε στη Σχολή Τυφλών στη Λευκωσία, αλλά λόγω του ότι θα έπρεπε να μένει κοντά και δεν υπήρχε εκείνη την εποχή δυνατότητα να μείνει εκεί, επέστρεψε στο Βαρώσι.
"Το σχολείο δίπλα στο σπίτι μας, άκουα το, άκουα το τζ ήθελα να πηγαίνω, ήθελα να πηγαίνω. Επήαινα έτσι σιγά σιγά τζαι εκάθουμουν σε μιαν άκρια της αυλης να ακούω τα μωρά. Η δασκάλα είδε με τζαι είπεν των κορούν "πηαίνετε πιάστε την τζαι φέρτε την να μπει στην τάξη μαζί σας". Επήα τζαι εγώ, άρεσε μου, επήαινα κάθε μέρα, άρεσε μου, πραγματικά άρεσε μου να πηαίνω. Επήαινα κάθε μέρα, αλλά είπε μου η δασκάλα μόνο απόγευμα να πηγαίνω, να μην πηγαίνω το πρωινό που θα έρθει ο διευθυντής να με τσακώσει μέσα, διότι θα της θύμωνε τζαι της ίδιας. Επήαινα όμως εγώ, έκαμα λάθος."
Μέχρι που ένα πρωινό...
"Ήρθε ο διευθυντής σιγά σιγά τζαι δεν τον επήρε είδηση κανένας. Λαλεί των κορούδων "πιάστε την, πάρτε την στη μάνα της τζαι μην την ξανααφήσετε να έρθει. Έχει ειδικά σχολεία για τούτους". Ε δεν με ξαναάφησαν να πάω."
Μάθατε τελικά να διαβάζετε;
Όχι, αφού δεν πήγα σχολείο, δεν με δέχτηκαν. Για να υπογράψω πρέπει να βάλω το δάκτυλο μου.
Θυμάται όμως και έχει στο μυαλό της ζωντανά τα χρώματα ακόμα, τις αγαπημένες της μωβ βιολέτες...
"Τα κίτρινα τα φορέματα, τα λουλούδια, οι βιολέτες οι λιλά"
Πρόσφατα ένα τηλεφώνημα από μια παλιά της φίλη της έφερε δάκρυα...
"Θυμούμαι σε, η ωραία κορούδα με τα ωραία μάθκια..."
Πόσο δύσκολη είναι η ζωή σας;
Τωρά, η ζωή μου ένεν δύσκολη. Μες το σπίτι εν είναι δύσκολη, δεν μπορώ να παραπονεθώ. "Έλα Παναγία μου βοήθα με", θα με βοηθήσει να κάμω ό,τι θέλω. Και να μαγειρέψω και κέικ να κανω. Εν έχω πρόβλημα να σου πω εν μπορώ να κάμω τούτη τη δουλειά. Θα την κάμω. Με το πείσμα μου θα την κάμω.
Άμα όμως βγείτε έξω από το σπίτι;
Δεν πάω πούποτε μόνη μου, εν με αφήνουν. Εν δύσκολα είπαν μου, εν πολλά τα αυτοκίνητα, εν πολλά επικίνδυνα και δεν με αφήνουν με το μπαστούνι να πάω πούποτε.
Πως μετακινήστε;
Πρέπει να με πάρουν.
Στερήθηκε τον έρωτα και τη δυνατότητα να κάνει τη δική της οικογένεια, να μάθει να διαβάζει, αφού αγαπά τόσο πολύ τα γράμματα...
Πιστεύετε ότι θα ήταν διαφορετική η ζωή σας αν δεν τυφλωνόσασταν;
Αλίμονο, λέω, μια ακτίδα να είχα εν να πετούσα σαν το πουλί να φεύκω, μια ακτίδα φως να είχα.
Αποκούμπι της η πίστη της στο Θεό...
"Ζητώ βοήθεια που τον Θεό και την Παναγία. Εν έχω που αλλού να ζητήσω."
