της Έρικας Καβάζη
30 Ιουλίου 1999…
Ο 25χρονος Γιώργος από τη Λεμεσό ξυλοκοπάτε άγρια από αστυνομικούς στο κέντρο της πόλης και στη συνέχεια στον Αστυνομικό σταθμό. Αιτία, το γεγονός όταν ο φίλος του και οδηγός αυτοκινήτου που κινείτο στην πλατεία ηρώων κόρναρε σε δυο πολιτικά οχήματα της αστυνομίας που είχαν κλείσει το δρόμο και ήθελα να περάσουν.
Σύμφωνα με τα όσα περιέγραψε ο ίδιος στον Alpha οι αστυνομικοί τον κατέβασαν από το αυτοκίνητο και τον κτύπησαν άγρια. Στη συνέχεια τον μετέφεραν στον αστυνομικό σταθμό όπου συνέχισαν.
20 χρόνια ο 45χρονος σήμερα Γιώργος ψάχνει να βρει δικαίωση, βιώνοντας παράλληλα ένα Γολγοθά. Το ανώτατο δικαστήριο δικαίωσε το θύμα ξυλοδαρμού αναφέροντας ότι κακοποιήθηκε από την Αστυνομία σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις, χωρίς καμία αιτία, χωρίς κανένα λόγο.
"Νιώθω ικανοποιημένος από την απόφαση του ανωτάτου δικαστηρίου παρόλο που εγώ και η οικογένεια του τα τελευταία 20 χρόνια βιώνουμε το δικό μας Γολγοθά. Δεν θα μείνουμε όμως μέχρι εδώ. Είμαι αποφασισμένος να προσφύγω στο ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων όχι για οικονομικούς λόγους αλλά για να τιμωρηθούν παραδειγματικά όσοι μέχρι σήμερα δεν έδωσαν εξηγήσεις και λόγο για αυτό που μου έκαναν ενώπιον της δικαιοσύνης".
Επίσης το Ανώτατο στην απόφαση του τονίζει ότι δεν είναι κατανοητή η θέση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι το ίδιο το κράτος δεν ενήργησε με ανάρμοστο τρόπο ώστε η συμπεριφορά του να χρήζει τιμωρίας. Ενώ υπέδειξε ότι «αλίμονο εάν το κράτος ενθαρρύνει τέτοιου είδους ενέργειες από τα μέλη της Αστυνομίας». Ο Γιώργος με επιστολή του προς τον νυν αρχηγό της αστυνομίας απευθύνει αμείλικτα ερωτήματα όπως γιατί αφού δήλωσαν ενοχή στην υπόθεση, οι αστυνομικοί που τον ξυλοφόρτωσαν παραμένουν μέχρι σήμερα ατιμώρητοι.
