Για τα δύσκολα παιδικά χρόνια στην Κύπρο αλλά και για τη νέα δεκαετία της ζωής του μίλησε ο Μιχάλης Χατζηγιάννης σε μια από τις σπάνιες συνεντέυξεις του στο ελλαδικό περιοδικό People.
Διαβάστε σπόσπασμα από τη συνέντευξη του Κύπριου τραγουδιστή:
Για πολλούς φίλους μου, όπως και για εμένα, η έλευση των γενεθλίων των 40 δεν ήταν και το πιο χαρμόσυνο γεγονός. Προσωπικά το πήρα κάπως βαριά… Εσύ πώς τα υποδέχτηκες; Αγχώθηκες;
Η έλευση των 40 δεν συνεπάγεται κάποια ξαφνική σωματική αλλαγή. Επηρεάζει κυρίως την ψυχολογία μας. Επηρεάζει στον τομέα της ψυχολογίας. Από την άλλη, δεν πιστεύω πως σου φέρνει αυτόματα και εξυπνάδα. Είναι μια ηλικία κατά την οποία, όπως έχει διαχυθεί στο DNA μας, ο άντρας θα πρέπει να κάνει έναν πρώτο μεγάλο απολογισμό της ζωής του. Τα 40 φέρνουν και διάφορα υπαρξιακά ζητήματα, βέβαια. Βλέπεις την εικοσαετία που έζησες και αναλογίζεσαι τα πεπραγμένα σου.
Αυτό πηγάζει από την οικογένεια και το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσες;
Μεγάλωσα στην Κύπρο, σε ένα περιβάλλον μεταπολεμικό, μετά την εισβολή, από γονείς πρόσφυγες.
Η οικογένειά σου ζούσε στα Κατεχόμενα πριν την εισβολή;
Ναι. Μεγάλωσα στο πνεύμα της στέρησης, της αναπόλησης, του ενδόμυχου μίσους. Αν και δεν ήθελαν να μου το μεταφέρουν, η οργή ήταν πασιφανής. Εκείνα τα χρόνια ήταν σκληρά, τώρα δεν είναι έτσι. Το πνεύμα αυτό που σου περιγράφω έχει απαλυνθεί πλέον, δεν το βιώνουν οι νέες γενιές, αν και το πρόβλημα υφίσταται.
Οπότε από μικρός έμαθες να τα ζυγίζεις δύο και τρεις φορές…
Να είμαι συγκρατημένος, να προφυλάσσομαι. Υπήρχε αυτό το κλίμα δυσπιστίας, καχυποψίας – το μίσος φρόντισαν να μη μας το περάσουν. Μεγάλωσα σε ένα κλίμα βαθιά συντηρητικό και μελαγχολικό.
