Τον γύρο του διαδικτύου κάνει η ανάρτηση χρήστη μέσου κοινωνικής δικτύωσης, αναφορικά με τους άστεγους στο κέντρο της Αθήνας και τις ελλείψεις κρατικής πρόνοιας.
"Η ιστορια εχει ως εξης: Λιγο μετα τις 14:00, συνειδητοποιω οτι ενας ανθρωπος βρισκεται ακριβως οπως τον βλεπετε, στη μεση του μεγαλου πεζοδρομιου κατω απο το παρκο του Ευαγγελισμου. Πεζη καθως πλησιαζω και ενω περνανε δεκαδες πολιτες γυρω απο την δυσμοιρη αυτη κυρια, παρατηρω οτι δεν σταματαει κανεις. Κοιτουν απλα με περιεργεια (μαλλον για να συνειδητοποιησουν αν ειναι ζωντανη), πιανουν τη μυτη τους για να αποφυγουν την εντονη δυσοσμια και απλα αποχωρουν. Φτανω στην κυρια και την ιδια ακριβως στιγμη, βλεπω εναν αλλον κυριο σε παρομοια κατασταση ενδυσης να ερχεται απο την αντιθετη κατευθυνση, να γονατιζει και να της πιανει το χερι. Με βοηθαει να την μεταφερουμε στον ισκιο, ενω ειναι ημιλιποθυμη και ζηταω απο τον (επισης) ΑΣΤΕΓΟ να την προσεχει, μεχρι να επιστρεψω με προχειρο φαγητο και νερο. Επανερχομαι στο σημειο οσο πιο γρηγορα μπορω, ενω παραλληλα καλω την αρμοδια κοινωνικη υπηρεσια του Δημου Αθηναιων. Φερνω φαγητο στους ανθρωπους, χυμους και νερα και προς εκπληξη μου, ο ΚΥΡΙΟΣ αυτος (κυριος με το κ Κεφαλαιο), μου λεει οτι θα φαει μια μονο μπουκια απο ο τι του προσφερα, για να αφησει στην κυρια και το δικο του περισσευμα, μηπως και δεν εχει να φαει τιποτα το βραδυ. Μου ειπε ακομα, οτι αυτος εχει βρει μια υπαλληλο απο την τροφοδοσια του νοσοκομειου Ευαγγελισμος, η οποια του αφηνει καθε βραδυ μια μεριδα απο τα αποφαγια των ασθενων και ετσι βολευεται... Προφανως με πηραν τα δακρυα και θυμωσα τοσο πολυ... Με ολους μας... Ενιωσα οργη... Εμεις λεγομαστε ανθρωποι; Ειμαστε αληθεια ανθρωποι; Κτηνη ειμαστε. Δεν θα αναλυσουμε την καταντια του ανυπαρκτου κοινωνικου κρατους. Εμεις ομως, οι μοναδες, οι εξυπνοι, οι καλλιεργημενοι, οι ξερολες που ειμαστε ολοι κατι, ενω δεν ειμαστε ΤΙΠΟΤΑ, τι κανουμε; Κραταμε τη μυτη μας και απλα λυπομαστε για οσο διαρκει η δυσαρεστη θεα. Αυτο κανουμε. Μετα απο 4 ωρες η κυρια παραμενει εκει. . . Συγχαρητηρια στον Δημο μας και στην ανθρωπια μας... Χρειαζομαστε πολυ κοπο και χρονο για να γινουμε ΖΩΑ... Και ειναι πολυ τιμητικος αυτος ο χαρακτηρισμος. Και αφου γινουμε ζωα, μετα συζηταμε και το ενδεχομενο της μεταλλαξης μας σε ανθρωπους. Ντροπη, τιποτα αλλο."
