του Γιώργου Χρυσάνθου
Κάποτε ο Γάλλος στρατηγός Ντε Γκωλ είχε αποκαλέσει τον Μανώλη Γλέζο ως τον “Πρώτο Παρτιζάνο της Ευρώπης.”
Και όντως η ιστορία τον ανέδειξε ως έναν άνθρωπο σπάνια προσηλωμένο στα ιδανικά του, από την πρώτη του σπουδαία πράξη, που δεν ήταν άλλη αποκαθήλωση της σβάστικας από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης τον Μάιο του 1941.
“Αρχίσαμε να την κουνάμε. Κάποια στιγμή έπεσε και μας κουκούλωσε. Αγκαλιαστήκαμε. Χωρέψαμε πάνω στο σύμβολο. Εκείνη την ώρα.”
Πέρασε συνολικά 16 χρόνια στη φυλακή και την εξορία. Γερμανική κατοχή, εμφύλιος και δικτατορία.
Τρεις φορές καταδικασθέντας σε θάνατο για την αντιφασιστική του δράση, δεν σταμάτησε τον δημοκρατικό του αγώνα, ούτε κατά τα χρόνια της μεταπολίτευσης μεταξύ άλλων από έδρανα της Ελληνικής Βουλής, όντας από τους λίγους πολιτικούς που κατέβαινε στο δρόμο, στο πλευρό διαδηλωτών.
“Δεν έχω υποστηρίξει καμία ενέργεια που στρέφεται ενάντια στο λαό.”
Και όταν εξελέγη ευρωβουλευτής στα 92 του χρόνια, και έγινε το γηραιότερο μέλος της Ευρωβουλής, τον θαύμασε για ακόμη μια φορά η Ευρώπη.
“Δεν σας την χαρίζουμε την Ευρώπη. Δεν σας την χαρίζομαι την Ευρώπη.”
Και όταν στα βαθιά χαράματα ρωτήθηκε τι είναι αυτό για το οποίο λυπάται περισσότερο, αυτός απάντησε “Τους συντρόφους μου που χάθηκαν νωρίς και τα λόγια που λέγαμε ο ένας στον άλλο, για την περίπτωση που κάποιος αποθάνει.”
“Κι όταν πίνεις κρασί θα πίνεις κρασί κι από μένα. Και όταν χορεύεις, θα χορεύεις και για μένα.”
