Του Γιώργου Χρυσάνθου
Το ανθρώπινο δράμα μεταναστών και προσφύγων που κάνουν το δύσκολο ταξίδι με μοναδικό εφόδιο το όνειρο τους, αποτυπώνεται μέσα από μια ιστορία που καταγράφηκε στο Αιγαίο. Ένας πεντάχρονος από το Αφγανιστάν άφησε την τελευταία του πνοή ανοικτά της Σάμου και μερικές βδομάδες μετά ο πατέρας του μιλάει για τις στιγμές που έψαχνε μάταια μέσα στην παγωμένη θάλασσα για να του σώσει τη ζωή.
Πατέρας 5χρονου αγοριού/Πρόσφυγας
"Αναγκάστηκα να πάρω το παιδί μου και να έρθω με αυτόν τον τρόπο, για μια καλύτερη ζωή."
Του χορηγήθηκε προσωρινά άσυλο, ωστόσο σύντομα θα παραστεί σε δίκη, κατηγορούμενος από την Ελληνική κυβέρνηση για πράξη που έθεσε σε θανάσιμο κίνδυνο τη ζωή του παιδιού του. Και η κατηγορία αφορά το δύσκολο ταξίδι το εκείνο το Κυριακάτικο πρωινό.
Πατέρας 5χρονου αγοριού/Πρόσφυγας
"Δεν έκανα αυτό το ταξίδι γιατί έψαχνα τη διασκέδαση. Ήρθα με αυτόν τον τρόπο για το μέλλον του γιου μου. Κανένας πατέρας ή μητέρα δεν θα έθετε σε κίνδυνο τη ζωή του παιδιού του. Έπρεπε να κάνω αυτό το ταξίδι."
Όπως λέει, κάθεται με τις ώρες και βλέπει τη θάλασσα, μπας και σε κάποια στιγμή της ζωής του μπορέσει να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι το παιδί του έφυγε από τη ζωή.
Πατέρας 5χρονου αγοριού/Πρόσφυγας
"Ο γιος μου ήταν στην αγκαλιά μου στο σκάφος. Χτυπήσαμε τα βράχια στην ακτή. Μέχρι να καταλάβουμε τι έγινε, βρεθήκαμε στο νερό. Έχασα τον γιο μου από τα χέρια μου."
Εκείνα τα λεπτά ήταν τα πιο δύσκολα της ζωής του, όχι γιατί φοβήθηκε να μην πεθάνει, αλλά γιατί φοβήθηκε ότι δεν θα δει ξανά το παιδί του.
Πατέρας 5χρονου αγοριού/Πρόσφυγας
"Ξαφνικά βγήκα πάνω από το νερό ο γιος μου όμως δεν ήταν στην αγκαλιά μου. Προσπαθούσα απεγνωσμένα να βρω το παιδί μου. Δεν μπόρεσα να τον βρω."
Και επειδή έτσι τα έφερε η μοίρα, το παιδί του δεν παίζει σήμερα μαζί με τα υπόλοιπα στους προσωρινούς χώρους διαμονής μεταναστών.
Γιατί η ζωή κάποτε τα φέρνει με τέτοιο τρόπο, που όλα τα άλλα μοιάζουν τόσο μικρά και ασήμαντα, όταν σβήσει ένα παιδικό χαμόγελο.
