Του Γιάννη Ξενοφώντος
4 Αυγούστου 2020. Ώρα 6.05 το απόγευμα. Μια εκκωφαντική έκρηξη και μετά το χάος. Το λιμάνι και η μισή πόλη της Βηρυτού ισοπεδώνονται. Οι 2.750 τόνοι νιτρικού αμμωνίου που εξερράγησαν, σπέρνουν τον θάνατο και την καταστροφή.
214 νεκροί. 300 χιλιάδες άστεγοι. Οι τραυματίες περισσότεροι από 7 χιλιάδες. Μια ασύλληπτη τραγωδία που άφησε πίσω της μόνο σμπαραλιασμένες και οργισμένες ψυχές, αιχμάλωτες στο έλεος της φτώχειας και της μοίρας τους.
Ένα χρόνο μετά, η κατάσταση σχεδόν ίδια. Η έκρηξη στοιχειώνει τα πάντα και η δικαιοσύνη δεν αποδόθηκε ποτέ.
Ο λαός εύχεται να λάμψει η αλήθεια, όπως οι φλόγες από τα κεριά που άναψαν στη μνήμη όσων χάθηκαν.
Οι συγγενείς των θυμάτων κρατούν αγκαλιά τη φωτογραφία του δικού τους ανθρώπου, βυθίζονται στον πόνο και το θυμό και ψελλίζουν μετά δυσκολίας δυο κουβέντες. Όπως οι γονείς της μόλις 22 ετών Τζέσικα, που έφυγε τόσο άδικα από τη ζωή.
Τζορτζ Μπενζντζιαν - Πατέρας Θύματος
Σε 9 μέρες γίνομαι 60 ετών. Παρακαλώ τον Θεό να πάρει την ανάσα μου και να τη δώσει στην κόρη μου... Ας με πάρει... 60 χρόνια είναι πολλά για εμένα. Εκείνη ήταν νέα, είχε όλη την καριέρα μπροστά της. Ήταν στην αρχή της ζωής της.
Τι κι αν τα στοιχεία καταμαρτυρούν εγκληματική αμέλεια των λιβανικών Αρχών, που εθελοτυφλούσαν μπροστά στον κίνδυνο; οι έρευνες έχουν βαλτώσει. Πολιτικοί και υψηλόβαθμοι Αξιωματούχοι, μεταξύ των οποίων ο Πρόεδρος και ο υπηρεσιακός Πρωθυπουργός της χώρας δεν έχουν ακόμη καταθέσει και τα αιτήματα για άρση της ασυλίας τους, παρεμποδίστηκαν.
Σούζαν Γεκχιγιαν - Μητέρα Θύματος
Αν σήμερα σκότωνα κάποιον, θα με καταδίκαζαν. Αυτοί γιατί δεν έχουν καταδικαστεί; Ποιος προστατεύει ποιόν; Γιατί τους προστατεύουν; Σκότωσαν τα παιδιά μας για να ζήσουν. Όχι. Αυτό δεν θα περάσει.
Ούτε οι διεθνείς διαπιστώσεις και εκκλήσεις βρίσκουν ευήκοον ους.
Μάρτα Χουρτάτο - Εκπρ. Ύπατης Αρμοστείας
Οι έρευνες φαίνεται να έχουν σταματήσει, εν μέσω ανησυχητικής έλλειψης διαφάνειας και λογοδοσίας.
365 μέρες μετά, οι πληγές πονάνε ακόμη περισσότερο. Ένα στα τρία παιδιά εμφανίζει ακόμη ενδείξεις ψυχολογικού στρες. Η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα οικονομικής κατάρρευσης και οι ανάγκες σε είδη πρώτης ανάγκης παραμένουν τεράστιες.
Η ανοικοδόμηση της πόλης προχωρά με αργούς ρυθμούς και εκατοντάδες άνθρωποι εξακολουθούν να ζουν σε άδεια ή κατεστραμμένα κτήρια. Χιλιάδες άλλοι εκτιμάται ότι είναι ακόμη άστεγοι και η ελπίδα που πεθαίνει – όπως λένε - τελευταία, δυστυχώς φαίνεται να αργοσβήνει.
