Η διεθνής κοινότητα αναπνέει με ανακούφιση βλέποντας το πρώτο πλοίο με σιτηρά να φεύγει από την Ουκρανία. Είναι ένα πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας επισιτιστικής κρίσης το οποίο επιτυγχάνεται και με τη συμβολή της Τουρκίας.
Για τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ήταν ένα σημαντικό βήμα στην προσπάθειά που καταβάλλει προκειμένου να τοποθετήσει την Τουρκία στην παγκόσμια ελίτ. Η συμφωνία για τα ουκρανικά σιτηρά ήρθε λίγο μετά την διεύρυνση του ΝΑΤΟ, μια απόφαση που λήφθηκε αφού πρώτα έγιναν δεκτές οι τουρκικές αξιώσεις.
Αυτές τις επιτυχίες αποτελούν δύο σημαντικά χαρτιά στα χέρια του Τούρκου Προέδρου τα οποία θέλει να χρησιμοποιήσει τόσο προς το εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Εσωτερικά, στις προσεχείς Προεδρικές Εκλογές και εξωτερικά στην επιβολή των αξιώσεών του στην Ανατολική Μεσόγειο και ευρύτερα.
Η Τουρκία προετοιμάζεται ανενόχλητη για την αποστολή του γεωτρύπανου «Αμπντουλχαμίντ Χαν» στην Κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Μια αποστολή που δεν αποτελεί προεκλογικό πυροτέχνημα του Ερντογάν. Αποτελεί μια ακόμα κίνηση στην προσπάθεια της Τουρκίας να εδραιωθεί δια της βίας σε μια περιοχή που ανήκει, βάση του διεθνούς δικαίου, στην Κυπριακή Δημοκρατία.
Η Λευκωσία προσπαθεί να αντιμετωπίσει αυτή την επιθετική τακτική της Τουρκίας με μια λίστα από Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης. Πρωταγωνιστής αυτής της προσπάθειας ο Ιωάννης Κασουλίδης ο οποίος επέλεξε, επιστρέφοντας στο Υπουργείο Εξωτερικών, να ρίξει το βάρος του στην αποδόμηση του προκατόχου του παρά στην ουσιαστική αντιμετώπιση της τουρκικής αδιαλλαξίας.
Ούτε τα ΜΟΕ που προσφάτως προτάχθηκαν αλλά ούτε και προτάσεις για «αποκεντρωμένη ομοσπονδία» ή «επιστροφή στις δομές του ‘60» έχουν καταφέρει μέχρι στιγμής να αλλάξουν τα δεδομένα και να πείσουν την τουρκική πλευρά να επανέλθει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Και με μια κυβέρνηση που κοιτάζει πλέον προς την «συνταξιοδότηση» στο τέλος του εξαμήνου, η προσοχή στρέφεται προς μια διάδοχη κατάσταση. Στρέφονται όλοι προς εκείνους που την 1η Μαρτίου δεν θα παραλάβουν απλώς τα ινία του κράτους αλλά και όλα τα ανοικτά ζητήματα, με την τουρκική αδιαλλαξία να είναι στην κορυφή της ατζέντας.
Στο άτυπο debate – το οποίο καλώς ή κακώς συνεχίζει να αποτελεί σημείο αναφοράς – οι τρεις μονομάχοι για την Προεδρία της Δημοκρατίας δεν έδειξαν να έχουν τις προτάσεις που θα αντιμετωπίζουν την τουρκική αδιαλλαξία και επιθετικότητα.
Η σημαία του ΝΑΤΟ την οποία ανεμίζει ο Αβέρωφ Νεοφύτου δεν μπορεί να αποτελεί την απάντηση στο πως θα αντιμετωπιστεί η τουρκική επιθετικότητα. Η ευαισθησία των Κυπρίων για το ΝΑΤΟ είναι πολύ καλά γνωστή, οι οποίοι βλέπουν το πως η Βορειοατλαντική Συμμαχία συμπεριφέρεται στην αντιπαράθεση Ελλάδας-Τουρκίας.
Από την άλλη ο Ανδρέας Μαυρογιάννης μεταφέροντας την εμπειρία του διαπραγματευτή επέλεξε, στην πρώτη του δημόσια εμφάνιση, να μπει στο μονοπάτι της παρελθοντολογίας. Δείχνοντας μεγαλύτερο ζήλο στο να πλήξει τους ανθυποψήφιους του, παρά στην παρουσίαση προτάσεων αντιμετώπισης της τουρκικής αδιαλλαξίας.
Ο Νίκος Χριστοδουλίδης έριξε στο τραπέζι μια πρόταση για αναβαθμισμένο ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις συνομιλίες. Η συμμετοχή αυτή θα καταστεί χρήσιμη με τη διεξαγωγή συνομιλιών. Αυτό που προέχει είναι το πως θα πειστεί η τουρκοκυπριακή πλευρά να επανέλθει στο τραπέζι των συνομιλιών.
Τα γεγονότα όπως εξελίσσονται δεν μπορεί να αφήνουν κανένα αμέτοχο θεατή. Αντίθετα επιβάλλουν την ανάγκη κατάθεσης πολύ συγκεκριμένων και υλοποιήσιμων προτάσεων.
