Το μεγαλύτερο... ατού του ΑΠΟΕΛ των προηγούμενων (πολλών) ετών, είναι σήμερα ίσως ο μεγαλύτερος του αντίπαλος. Το ότι η ομάδα έμπαινε στο γήπεδο και ήξερε πως θα, και να, κερδίσει, ήταν κάτι που συνόδευσε τα χρόνια κυριαρχίας και ήταν επίσης κάτι που φρόντιζε να βγάζει σε αντιπάλους και άλλους. Και αν στραβοπατούσε, γνώριζες ότι θα βρει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τα… πόδια του, και κάπου εδώ ίσως εξηγούνται κάπως οι συχνές αλλαγές προπονητών – χωρίς να κρίνουμε αν ήταν σωστό ή όχι.
Αυτή, η άμεση διόρθωση των λαθών και της προβληματικής εικόνας που στο τέλος… έφερνε τίτλους, είτε συμφωνείς με τον τρόπο είτε όχι, είναι ίσως αυτό που «πληρώνει» η ομάδα που στήθηκε φέτος, αλλά πιθανώς και η περσινή. Λέμε συχνά για την πίεση που υπάρχει στις μεγάλες ομάδες, ωστόσο όπως και να το κάνουμε, σε κάθε ομάδα είναι διαφορετική. Και όταν πρόκειται για την ομάδα που χάνει τα σκήπτρα μετά από πολύ καιρό, το ζήτημα μεγαλώνει.
Ας μην ξεχνάμε που βρίσκεται ο ΑΠΟΕΛ. Προέρχεται από την χειρότερη σεζόν της τελευταίας 20ετίας και βάλε, παίζοντας για πρώτη φορά στο Β’ γκρουπ και μένοντας εκτός Ευρώπης μετά από 20 χρόνια. Δεν έχασε, λέμε τώρα, το πρωτάθλημα για μερικούς βαθμούς και συνεχίζει απ’ εκεί που έμεινε, με στόχο να φθάσει ψηλότερα. Δυστυχώς, στην περίπτωσή του, αυτό που συχνά λέμε πως είναι διπλά δύσκολο το να παραμείνεις στην κορυφή, ισχύει και για την ομάδα που θέλει να επανέλθει, αφού οι αντίπαλοι και το στάτους ως ομάδα δεν έχουν αλλάξει. Αυτό που έχει αλλάξει, είναι το «πνίγομαι σε ένα ποτήρι νερό» που έχει καθιερωθεί στην αντίληψη της ομάδας και σε όσους την περιβάλλουν, με όπου «ποτήρι νερό», βάλε κατάκτηση πρωταθλήματος, χθες.
Το ξεκίνημα δε, απογοητευτικό, με δύο ήττες σε ισάριθμα παιχνίδια χωρίς να σκοράρει. Η πίεση μεγαλώνει, το ίδιο και το άγχος για τη συνέχεια. Δεν ζούμε πέριξ ή εντός του Αρχαγγέλου, ούτε και «αγχομετρητή» κατέχουμε, ωστόσο αυτό που μπορούμε να πούμε είναι πως για να γυρίσει η κατάσταση, θέλει… δουλειά πολλή. Σε όλους τους τομείς, και δεν είναι τόσο, κατά την άποψη μας, ζήτημα ποιότητας παιχτών. Υπομονή πρωτίστως και ας μην την είχαν τα προηγούμενα χρόνια.
