Είναι έτοιμο το ποδόσφαιρο (και οι ομάδες) μας για αγωνιστική απραξία τουλάχιστον 5-6 μηνών, χωρίς καθόλου έσοδα;
Η απάντηση; Όχι, με τίποτα.
Κοντολογίς, πρόωρη και αυθαίρετη διακοπή = πολύ πιθανή καταστροφή, που είναι και η άποψη μου και την λέω με την πρώτη ευκαιρία, εδώ και αρκετό καιρό.
Ξεκινάμε με την αποχή, καθαυτή. Το μεγαλύτερο διάστημα που μια ομάδα Α’ κατηγορίας δεν έπαιξε μπάλα ή έστω να προπονείται και να δίνει φιλικά, δεν ξεπερνούσε τους δυο μήνες εδώ και πολλά χρόνια. Στο ενδεχόμενο διακοπής του πρωταθλήματος, σημαίνει ότι αν ξεκινήσει τέλη Αυγούστου η νέα σεζόν, θα έχουμε ξεπεράσει τους πεντέμισι μήνες αγωνιστικής απραξίας. Άντε να πέσουμε στους τέσσερις μήνες με την έναρξη των προπονήσεων, π.χ. μέσα Ιουλίου.
Το τάιμινγκ εδώ βέβαια έχει σημασία, καθώς το πρωτάθλημα, όπως και οι φιλικοί αγώνες, θα πρέπει να ξεκινήσουν σε ημερομηνία τέτοια που να δικαιολογούν αυτό που θέτει η UEFA ως -τον πρώτο- όρο για δικαιολογημένη -πρόωρη- διακοπή ενός πρωταθλήματος. Δηλαδή, την ύπαρξη επίσημης οδηγίας (βλέπε κυβέρνηση) για απαγόρευση διεξαγωγής αθλητικών εκδηλώσεων μέχρι μίας ημερομηνίας που να μην σου επιτρέπει να προλάβεις να ξεκινήσεις την επόμενη σεζόν.
Σε ότι αφορά στο δεύτερο όρο της UEFA για πρόωρη διακοπή πρωταθλήματος, τα «ανυπέρβλητα οικονομικά προβλήματα που καθιστούν αδύνατη την ολοκλήρωση της σεζόν γιατί θα τεθεί σε ρίσκο η μακροχρόνια οικονομική σταθερότητα του εγχώριου πρωταθλήματος ή/και των συλλόγων», είναι ένα θέμα που σηκώνει -μεγάλη- συζήτηση γιατί απ’ την μία είναι μεν τα συμβόλαια των παικτών και ο διακανονισμός τους, απ’ την άλλη ο όρος μπορεί να αφορά στις ομάδες που εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από την προσέλευση του κόσμου στα γήπεδα. Συνεπώς, το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι: Συνεχίζουμε (το πρωτάθλημα) με όσα έσοδα και έξοδα έχουμε εν μέσω κρίσης ή το κλειδαμπαρώνουμε με την στρόφιγγα χρηματοδότησης ερμητικά κλειστή;
Και επειδή ξεκίνησα με ερώτημα το άρθρο αυτό, θα συνεχίσω με τέτοια (ερωτήματα δηλαδή), για να μην σπαταλήσω και τον χρόνο σας αλλά και γιατί πολλά… δεν έχουν απάντηση.
Σε περίπτωση λοιπόν, αυθαίρετης διακοπής του πρωταθλήματος:
- Τι θα γίνει με τους παίκτες μέσα σε αυτούς τους 5-6 μήνες, από την άποψη ετοιμότητας;
- Τι θα γίνει με τα συμβόλαια των παικτών, παλιών και νέων; Οι νεοαποκτηθέντες θα υπογράφουν 8μηνα συμβόλαια π.χ.;
- Τι θα γίνει με την μεταγραφική περίοδο; Πότε θα δηλωθεί προκειμένου να εναρμονιστεί με άλλες χώρες και να μπορούν να έρθουν παίκτες από το εξωτερικό; Μπορεί να ξεκινήσει πρωτάθλημα χωρίς μεταγραφές;
- Τι θα γίνει με τον προγραμματισμό για Ευρώπη και Κύπρο αφού το πιθανότερο είναι ότι τα προκριματικά για τη νέα χρονιά θα ξεκινήσουν μετά τον Αύγουστο;
- Πως θα μπορέσουν να φτιάξουν και να ορίσουν μπάτζετ οι ομάδες απ’ την στιγμή που διαρκείας δύσκολα θα μπορούν να πωλήσουν, χορηγούς δύσκολα θα μπορούν να βρουν αλλά ούτε και έσοδα από Ευρώπη θα έχουν;
- Από τα συμβόλαια θα «γλυτώσουμε», τα χαμένα έσοδα όμως (τηλεοπτικά και χορηγίες) της τρέχουσας σεζόν, αν δεν παιχθεί μπάλα πως θα καλυφθούν;
- Τι θα γίνει με τις εκατοντάδες άτομα που εργοδοτεί εμμέσως το ποδόσφαιρο; Όπως είναι οι υπάλληλοι ομάδων και γηπέδων, κάμεραμεν, τεχνικοί, ηχολήπτες, σκηνοθέτες και φυσικά- οι αθλητικογράφοι;
- Τι θα γίνει με τα στάδια και γήπεδα; Θα αφεθούν στο έλεος του χρόνου;
Νοείται ότι όλα τα πιο πάνω έρχονται σε δεύτερη μοίρα, αφού προέχει η υγεία και να το επιτρέψουν οι συνθήκες να επιστρέψουμε. Δεν είμαι όμως υποκριτής για να ξεκινάω με τα αυτονόητα ή με μία ποδοσφαιρική έκδοση του «Δεν είμαι ρατσιστής αλλά», όπως εξήγησα εδώ:
Επίσης νοείται ότι τα πιο πάνω αφορούν στο τώρα και σε αυθαίρετη οριστική διακοπή, όχι αυτήν που θα προκύψει στην πορεία αν αλλάξουν δεδομένα (π.χ. επιστροφή πανδημίας, απότομη αύξηση κρουσμάτων, λανθασμένη χαλάρωση περιοριστικών μέτρων). Επειδή όμως έχει τεθεί κάτι σαν deadline από την UEFA, πως μέχρι τα τέλη Μαΐου θα πρέπει τα πρωταθλήματα που θα διακοπούν να δικαιολογηθούν περί αυτού στην Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία για να τους δοθεί το «ΟΚ» προκειμένου να παίξουν στην Ευρώπη, η συζήτηση κορυφώνεται αυτές τις μέρες για το αν θα συνεχιστεί ή όχι το πρωτάθλημα.
Μα η Ολλανδία θα ερωτηθεί κάποιος. Αλήθεια, υπάρχει μέτρο σύγκρισης με μία χώρα που βασίζεται σε μεγάλο ποσοστό σε γηγενείς παίκτες, που ο κόσμος πάει στα γήπεδα, που εκπροσωπείται σε μεγάλα πρωταθλήματα από ντόπιους ποδοσφαιριστές και που από μόνη της η κυβέρνηση απαγόρευσε τις αθλητικές συγκεντρώσεις μέχρι την 1η Σεπτεμβρίου; Σύγκριση δεν μπορεί να υπάρξει και προφανώς ούτε χρόνος να περιμένουμε να δούμε πως θα το χειριστούν.
