Η πανδημία συνεχίζει να υπάρχει στη ζωή μας. Το 2020 υπήρχε ένα μεγάλο διάστημα χωρίς καμία αγωνιστική δραστηριότητα, σε κανένα άθλημα, λόγω του πρώτου lockdown. Ευτυχώς, δεν υπήρξε κάτι αντίστοιχο στο δεύτερο και το τρίτο κύμα του κορωνοϊού.
Το 2021 ήταν ένα έτος με θετική χροιά για το ποδόσφαιρο. Μπορεί τους πρώτους μήνες να βλέπαμε παιχνίδια χωρίς κόσμο, όμως σιγά-σιγά, προς τον Μάιο, άρχισε να υπάρχει προσέλευση στα γήπεδα. Οι ευρωπαϊκοί τελικοί έγιναν στην ώρα τους, το Euro που αναβλήθηκε τον περασμένο χρόνο διεξήχθη κανονικά και μας χάρισε αρκετές συγκινήσεις, ενώ φέτος η χρονιά άρχισε με τον κόσμο να δίνει κανονικά το «παρών» στις εξέδρες σε όλα τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.
Εμείς ξεχωρίσαμε πέντε στιγμές από το έτος που μας αποχαιρετά σε λίγες ημέρες. Πάμε να τις δούμε.
Το δεύτερο της Τσέλσι
Η σεζόν 2020/21 δεν άρχισε με τους καλύτερους οιωνούς για την Τσέλσι. Στο πρωτάθλημα, έμεινε αρκετά πίσω, κάτι που έκανε τον Ρόμαν Αμπραμόβιτς να απομακρύνει τον Φρανκ Λάμπαρντ από τον πάγκο της ομάδας στα μέσα της χρονιάς. Αντικαταστάτης του; Ο Τόμας Τούχελ, ο οποίος μόλις είχε απομακρυνθεί από τον πάγκο της Παρί Σεν Ζερμέν.
Για την ιστορία, τις δύο τελευταίες φορές όπου οι «μπλε» έπαιξαν σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, είχαν αλλάξει προπονητή στα μέσα της χρονιάς. Την πρώτη φορά, το 2008, ο Αβράμ Γκραντ αντικατέστησε τον Ζοζέ Μουρίνιο στις 20 Σεπτεμβρίου του 2007, φτάνοντας στον τελικό της Μόσχας. Μπορεί εκείνος ο τίτλος να χάθηκε στα πέναλτι, όμως ο επόμενος τελικός θα ήταν νικηφόρος στη ψυχοφθόρο αυτή διαδικασία. Μιλάμε για τη σεζόν 2011/12, όπου ο Ρομπέρτο ντι Ματέο αντικατέστησε τον Αντρέ Βίλας-Μπόας, με τους Λονδρέζους να κατακτούν το βαρύτιμο τρόπαιο μέσα στο Μόναχο κόντρα στη Μπάγερν.
Επιστρέφουμε στο Μάιο του 2021. Η Τσέλσι έφτασε μέχρι τον τελικό της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης, αντιμετωπίζοντας τη Μάντσεστερ Σίτι στο «Ντραγκάο». Οι «πολίτες», που κατέκτησαν τον εγχώριο τίτλο, θεωρητικά είχαν το πάνω χέρι, κυρίως λόγω της δυναμικής τους. Όμως, σε έναν τελικό, δεν μπορείς να μιλάς για φαβορί και αουτσάιντερ. Ένα γκολ του Κάι Χάβερτς στο 42ο λεπτό, ήταν αρκετό για τους «μπλε» για να πανηγυρίσουν το δεύτερο Τσάμπιονς Λιγκ της ιστορίας τους.
Όταν ο Έρικσεν… «πάγωσε» τον πλανήτη
Το περασμένο καλοκαίρι παρακολουθήσαμε το πρώτο Euro στην ιστορία που διεξήχθη σε αρκετές χώρες της Ευρώπης. Ήταν η επετειακή έκδοση της διοργάνωσης, η οποία το 2020 συμπλήρωσε 60 χρόνια ζωής. Ωστόσο, αυτό το τουρνουά παραλίγο να το θυμόμασταν για τον λάθος λόγο.
Εξηγούμαστε: στο «Πάρκεν» της Κοπεγχάγης, η Δανία αντιμετώπιζε τη Φινλανδία στις 12 Ιουνίου, για την πρώτη αγωνιστική του δεύτερου ομίλου. Το παιχνίδι κυλούσε ομαλά, χωρίς μάλιστα να έχει πολλές φάσεις κι όλα έδειχναν πως οι δύο ομάδες θα πάνε στα αποδυτήρια με το 0-0. Όμως, στο 42ο λεπτό, ο Κρίστιαν Έρικσεν, σε μια ανύποπτη φάση, σωριάζεται στο έδαφος. Πρώτος έτρεξε ο αρχηγός των Δανών, Σίμον Κίερ, προκειμένου να βεβαιωθεί ότι δεν του γύρισε η γλώσσα. Ο 29χρονος άσος έχασε εντελώς τις αισθήσεις του και οι ιατροί του γηπέδου έτρεξαν αμέσως να δουν τι συνέβη. Κι εκεί είδαμε μια εικόνα που μας έχει μείνει βαθιά μέσα στο μυαλό μας: οι παίκτες της Δανίας έκαναν έναν ανθρώπινο κύκλο γύρω από τον Έρικσεν, ώστε να μην φανεί το τι γίνεται με τον συμπαίκτη του και τους γιατρούς.
Σε κάποια στιγμή, ο Κίερ και ο Σμάιχελ έτρεξαν να παρηγορήσουν τη σύζυγο του Έρικσεν και να της εξηγήσουν την κατάστασή του. Εντέλει, ο 29χρονος ανέκτησε τις αισθήσεις του, αποχώρησε από το γήπεδο και διακομίστηκε στο νοσοκομείο, όπου η κατάστασή του σταθεροποιήθηκε, μετά το καρδιακό επεισόδιο που υπέστη. Για την ιστορία, το ματς συνεχίστηκε και η Φινλανδία κέρδισε στο πρώτο της παιχνίδι στην ιστορία της στη διοργάνωση. Όσον αφορά τον Έρικσεν, από τη νέα χρονιά ενδεχομένως να τον δούμε να επιστρέφει στη δράση.
It came… to Rome!
Θα παραμείνουμε σε κλίμα Euro, αλλά αυτή τη φορά θα πάμε σε κάτι πιο ευχάριστο. Σε γενικές γραμμές, είδαμε μια πολύ ωραία διοργάνωση, που μας χάρισε αρκετές συγκινήσεις. Είδαμε να κάνουν ντεμπούτο χώρες όπως η Βόρεια Μακεδονία ή η Φινλανδία (έχοντας μάλιστα καλή παρουσία, παρά τον αποκλεισμό τους), ενώ στα νοκ άουτ παρακολουθήσαμε ματσάρες.
Για να κάνουμε ένα… fast forward, στον τελικό της 11ης Ιουλίου, βρέθηκαν αντιμέτωπες η Αγγλία με την Ιταλία στο «Γουέμπλεϊ». Τα «τρία λιοντάρια» έπαιζαν στην έδρα τους, ενώ ο κόσμος ήταν αρκετά ενθουσιώδης, καθώς έβλεπε για πρώτη φορά την ομάδα να φτάνει πολύ κοντά στο πρώτο τίτλο μετά το 1966. Το τραγούδι «It’s coming home» ακουγόταν σε όλα τα παιχνίδια των παικτών του Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ. Από την άλλη, η «σκουάντρα ατζούρα» πήγαινε σε αυτό τον τελικό με όπλο την εμπειρία της, τη βαριά της φανέλα, αλλά και τη φρεσκάδα της.
Το γρήγορο γκολ του Σο έφερε… αναστάτωση στην ομάδα του Ρομπέρτο Μαντσίνι. Όμως, στο δεύτερο ημίχρονο, οι Ιταλοί ανέβηκαν κι εντέλει ισοφάρισαν με τον Μπονούτσι στο 67’. Σε εκείνη τη στιγμή, ο αμυντικός της Γιουβέντους βρήκε μπροστά του μία κάμερα και φώναζε μπροστά της «It’s coming to Rome» (σ.σ. «έρχεται στη Ρώμη»).
Εντέλει, το παιχνίδι πάει στην παράταση. Στο τελευταίο λεπτό, ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ αποφασίζει να περάσει στο γήπεδο τους Ράσφορντ και Σάντσο, προκειμένου να βαρέσουν πέναλτι. Μια κίνηση η οποία αποδείχθηκε καταστροφική στο φινάλε, αφού αμφότεροι αστόχησαν (όπως και ο Σάκα), με την Ιταλία να επικρατεί με 4-2 και να στέφεται πρωταθλήτρια Ευρώπης. Τελικά… it came to Rome!
Το θαύμα της Σέριφ
Ποιος να φανταζόταν ότι μια ομάδα από τη Μολδαβία θα κατάφερνε να μπει στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ; Ή για να το θέσουμε καλύτερα, ποιος θα περίμενε ότι μια τέτοια ομάδα θα κατάφερνε να κερδίσει την πιο πετυχημένη ομάδα της διοργάνωσης μέσα στην έδρα της; Για να σας προλάβουμε, σας λέμε ότι ουδείς περίμενε κάτι τέτοιο.
Η Σέριφ είναι μια ομάδα που εδρεύει στο Τιράσπολ, μια πόλη που επισήμως ανήκει στη Μολδαβία, αλλά de facto αποτελεί την πρωτεύουσα της Υπερδνειστερίας, ενός μη αναγνωρισμένου κράτους, το οποίο διαθέτει καθεστώς αυτονομίας, με τοπική κυβέρνηση. Παρά την τεταμένη κατάσταση στην περιοχή, ο σύλλογος αγωνίζεται κανονικά στο πρωτάθλημα της Μολδαβίας.
Φέτος, η Σέριφ άρχισε τις υποχρεώσεις της από τον πρώτο προκριματικό γύρο, από το γκρουπ των πρωταθλητών. Απέκλεισε πρώτα την αλβανική Τέουτα με συνολικό σκορ 5-0 και στο δεύτερο γύρο πέρασε εξ’ ίσου εύκολα το εμπόδιο της Αλασκέρτ από την Αρμενία (4-1). Στον τρίτο γύρο, απέκλεισε τον Ερυθρό Αστέρα, ενώ στα πλέι οφ έκανε μια ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη, πετώντας έξω τη Ντίναμο Ζάγκρεμπ (3-0 εντός και 0-0 εντός).
Η κλήρωση των ομίλων την έφερε αντιμέτωπη με τις Ρεάλ, Ίντερ και Σαχτάρ. Τους Ουκρανούς τους κέρδισε με 3-0 στο Τιράσπολ, ενώ για τη δεύτερη αγωνιστική αντιμετώπισε τους «μερένγκες» στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου». Κι εκεί είδαμε -ίσως- τη μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία της διοργάνωσης. Με παίκτες στη σύνθεσή της όπως ο (πρώην κίπερ της ΑΕΚ Αθηνών) Γιώργος Αθανασιάδης και ο (πρώην παίκτης της Ομόνοιας) Δημήτρης Κολοβός, η Σέριφ άλωσε την έδρα της «βασίλισσας». Στο 25’ πήραν κεφάλι στο σκορ με τον Γιακσιμπόεφ, με τον Μπενζεμά να ισοφαρίζει από το σημείο του πέναλτι. Κι εκεί που όλα έδειχναν πως το ματς θα έληγε ισόπαλο, ο Σεμπάστιαν Τιλ με μια βολίδα στο 89’, χάρισε τη νίκη στους Μολδαβούς. Ένα τεράστιο αποτέλεσμα, που έκανε αίσθηση σε όλο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη. Εντέλει, η Σέριφ τερμάτισε τρίτη στον όμιλο, συνεχίζοντας στο Γιουρόπα Λιγκ, όπου και θα αντιμετωπίσει τη Μπράγκα.
Η 7η Χρυσή Μπάλα του Μέσι
Το 2020 δεν διεξήχθησαν τα βραβεία της Χρυσής Μπάλας. Ο λόγος ήταν ότι κάποια πρωταθλήματα δεν ολοκληρώθηκαν κι έτσι ορισμένοι ποδοσφαιριστές δεν θα μπορούσαν να διεκδικήσουν αυτό το βραβείο. Για παράδειγμα, Εμπαπέ και Νεϊμάρ, που ήταν υποψήφιοι για το βραβείο, δεν ολοκλήρωσαν τη σεζόν στη Ligue 1, επομένως θεωρήθηκε άδικο γι’ αυτούς. Όμως, ταυτόχρονα ήταν άδικο για τον Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι, που εκείνη τη χρονιά έσπασε όλα τα ρεκόρ και σήκωσε ό,τι τρόπαιο υπήρχε: Τσάμπιονς Λιγκ, νταμπλ στη Γερμανία, ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ και Παγκόσμιο Κύπελλο συλλόγων στη συνέχεια.
Τα φετινά βραβεία διεξήχθησαν κανονικά, μιας και δεν υπήρχε κάποια διακοπή. Εντέλει, η Χρυσή Μπάλα κατέληξε στον Λιονέλ Μέσι, για 7η φορά στην καριέρα του. Μια απόφαση που βρήκε πολλούς υποστηρικτές, αλλά και πολλούς που διαφωνούσαν έντονα, κυρίως λόγω του ότι θεωρούσαν πως νικητής έπρεπε να βγει ο Λεβαντόφσκι. Ακούστηκε μέχρι ότι θα γίνουν… ετεροχρονισμένα το βραβείο του 2020, για να αποκατασταθεί η περσινή αδικία με τον Πολωνό φορ.
Όπως και να έχει, ο Αργεντινός παραμένει ο πολυνίκης του θεσμού, περνώντας πλέον κατά δύο κατακτήσεις τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Η χρονιά του, παρόλα αυτά, ήταν εντυπωσιακή. Σε σύνολο 56 αγώνων, σκόραρε 41 φορές και μοίρασε 21 ασίστ, κατακτώντας μεταξύ άλλων το Κόπα Αμέρικα με την Αργεντινή. Ήταν ο πρώτος τίτλος που πήρε με τη φανέλα της εθνικής του ομάδας.
Η μεταγραφή του στην Παρί Σεν Ζερμέν προκάλεσε αίσθηση το περασμένο καλοκαίρι, όπως και η επιστροφή του Κριστιάνο Ρονάλντο στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Το μόνο βέβαιο είναι ότι είμαστε πολύ τυχεροί που ζούμε στην εποχή τους. Πάρα πολύ τυχεροί…
Πηγή φωτό: ΚΥΠΕ
