Όλοι (λέμε) πως ξέρουμε τα γιατί, αλλά αυτή η μαζική… απουσία ΑΕΛιστών από τα γήπεδα, πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο μελέτης και έρευνας. Το πλήγμα είναι γενικό μεν, για τις ομάδες που έχουν μεγάλο κοινό, αυτό όμως που συμβαίνει στην Ανατολική και στα διάφορα πέταλα τα τελευταία χρόνια είναι αδιανόητο. Επαναλαμβάνω, οι λόγοι πολλοί και όλοι (λέμε) πως τους ξέρουμε…
Να σας πω εγώ όμως μία «ιατρική» αιτία, που είναι και επίκαιρη; Κιτρινοσχιζοφρενοβλαβίωση, όπως έλεγε κι ένα πανό που βλέπαμε κάποτε να κρέμεται στην ανατολική κερκίδα του Τσιρείου. Για την ιστορία, να πούμε πως την «Σχιζοφρενοβλαβίωση», την είχε χρησιμοποιήσει ο Νικόλας Άσιμος ως τίτλο (και στίχο) σε τραγούδι του, και κατά πολλούς ήταν μία δική του συντόμευση αυτού που έγραφε το απολυτήριο που πήρε από τον στρατό, που δεν υπηρέτησε (προφανώς): «Ψυχωσική συνδρομή σχιζοφρενικού τύπου».
Επιστρέφοντας στην κίτρινη έκδοση της… πάθησης, ούτε η κατάκτηση του Κυπέλλου, ούτε η έξοδος στην Ευρώπη, ούτε οι νίκες για να έρθουν τα προαναφερθέντα, στάθηκαν ικανά να αλλάξουν αυτό το… στάτους, με την εικόνα στις κερκίδες να μην θυμίζει σε τίποτα την ομάδα και τον λαό παλαιότερων ετών ή τελοσπάντων αυτού που είδαμε σε φιέστες και σιντριβάνια.
Μέσα σε όλα αυτά, ένας άνθρωπος, από άλλη χώρα, που πήγε και ζήτησε ο ίδιος συγνώμη στους φίλους της ομάδας μετά την απώλεια του Κυπέλλου το 2009, ήρθε δέκα χρόνια μετά να επανορθώσει και να το κατακτήσει, ξορκίζοντας μία κατάρα 30 ετών.
Με τα γνωστά προβλήματα, σε όλους τους τομείς, κάνοντας τη δουλειά του «αθόρυβα» - και κάνοντας έξτρα πράγματα που λίγοι ξέρουν, πρόσφερε αυτό που πάντα έλεγε ότι ήθελε: Ένα τρόπαιο στην αγαπημένη του ΑΕΛ.
Μέσα σε όλα αυτά λοιπόν… ο Ντούσαν Κέρκεζ, που δεν σταματάει να αφιερώνει νίκες κι επιτυχίες σε αυτούς, τους λίγους, που ακολουθούν την ομάδα, αλλά και γενικότερα.
Σε αυτόν, ποιος θα το αφιερώσει;
