Το DNA της μεγάλης ομάδας δεν αλλοιώνεται ποτέ, δεν αλλάζει, όσες κακουχίες, αναποδιές και καταστροφές συμβούν. Οι νίκες είναι μονόδρομος,οι τίτλοι καθήκον και στόχος είναι μόνο η κορυφή. Απλά μερικές φορές υπάρχουν μεγάλα νεκρά διαστήματα, που έχουν ταλαιπωρήσει τα μεγαλύτερα κλαμπ του πλανήτη.
Η Ομόνοια ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Στην κατηγορία του πληγωμένου θηρίου, που κάθισε με υπομονή στην... σπηλιά του μέχρι να επουλωθούν οι πληγές του και μετά, όπως φαίνεται βγήκε ξανά για κυνήγι, με την πείνα για θηράματα μεγαλύτερη από πριν. Το βλέπεις στα μάτια των παικτών και των οπαδών που γυαλίζουν. Στον εκρηκτικό πανηγυρισμό του ''μαύρου πάνθηρα'' Φράνσις Ουζόχο, στο τέλος του ματς στο ΓΣΠ, την ώρα που ο κόσμος τραγουδούσε εκστασιασμένος στις εξέδρες. Σαν ηφαίστειο που ξυπνά μοιάζει το τριφύλλι.
Πάμε τώρα στα αγωνιστικά θέματα και στην παρουσία των 11 με την πράσινη φανέλα στον αγωνιστικό χώρο. Από τα τέσσερα σχεδόν χρόνια που βρίσκομαι στην Κύπρο, η εικόνα που βλέπω φέτος είναι σαν την μέρα με την νύχτα. Κυκλοφορία, κατοχή και πέντε πάσες συνεχόμενες χωρίς λάθος δεν έχω δει από το 2016 που είμαι στο νησί. Επαγγελματική νίκη, έστω και σε ημέρα που δεν ήταν τόσο καλή,σε μια βραδιά που κινδύνεψε από τον Απόλλωνα που παίζει την καλύτερη μπάλα και διεκδικεί τους τίτλους στην χώρα, επίσης δεν έχω δει.
Αυτό δείχνει αυτοπεποίθηση και πίστη. Η ομάδα πιστεύει στις δυνατότητες της και μαζί της πιστεύουν και οι οπαδοί. Το μομέντουμ που δημιουργείται είναι μοναδικό για τους πράσινους. Από την άλλη όμως δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει τα ομαδικά και ατομικά λάθη που έγιναν,αλλά χθες δεν κόστισαν. Αυτό είναι σοβαρός παράγοντας ανησυχίας γιατί δεν θα είναι κάθε μέρα του ... Άγιου Ουζόχο.
Μια δυνατή και ανταγωνιστική Ομόνοια σημαίνει δυνατό και ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Μια Ομόνοια αφυπνισμένη, θα αφυπνίσει και θα συμπαρασύρει και τους υπόλοιπους. Όλοι το θέλουν αυτό, εχθροί, φίλοι και ουδέτεροι.
