Το καλεντάρι, έγραφε 12 Ιουνίου 2004 και ήταν θαρρείς η πρώτη συνάντηση «θεών και δαιμόνων» ώστε να συνωμοτήσουν να συντελεστεί μέσα στον καυτό μήνα που ξεκινούσε στη Γηραιά Ήπειρο το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό θαύμα.
Η επιτυχία, ανεξάρτητα από το τι θα γινόταν στα γήπεδα της Πορτογαλίας, ήταν ήδη εξασφαλισμένη. Η Εθνική Ελλάδος, είχε φτάσει σε τελική φάση διοργάνωσης για πρώτη φορά μετά από μια δεκαετία και την τραγική εικόνα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 και πρώτη σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα μετά από 24 ολόκληρα χρόνια.
Ο Ότο Ρεχάγκελ και τα «παιδιά» του, δεν είχαν πάει στην Ιβηρική για τουρισμό ή μπάνια, αλλά ούτε και για χοροεσπερίδες με την ομογένεια, όπως είχε γίνει στις ΗΠΑ το 1994. Ουδείς το ήξερε τότε, αλλά θα αποδεικνύονταν σχεδόν ένα μήνα αργότερα.
Το ταξίδι προς το όνειρο είχε αφετηρία το Οπόρτο, την πόλη των σπουδαίων κόκκινων κρασιών. Οι Έλληνες φίλαθλοι, το βράδυ της 12ης Ιουνίου μέθυσαν για τα καλά, όχι από το «μπρούσκο» αλλά από το νέκταρ του θριάμβου και της επιτυχίας. Και ήταν μόνο η αρχή ενός παρατεταμένου μεθυσιού εκείνο το μαγικό μας καλοκαίρι.
Έξι λεπτά χρειάστηκαν και στο δεύτερο ημίχρονο για να έρθει η δεύτερη… παγωμάρα για τους Πορτογάλους στο κατάμεστο «Ντραγκάο». Στο 51ο λεπτό, ο Γιούρκας Σεϊταρίδης, αυτός που κάποτε έκανε τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον να αναρωτιέται για το ποιος είναι, πάτησε περιοχή και ο Ρονάλντο τον έριξε στο έδαφος. Απόλυτος ο Κολίνα, έδειξε άσπρη βούλα και ο… μετρ του είδους, Άγγελος Μπασινάς, έκανε αυτό που ήξερε καλύτερα από τον καθένα και έγραψε ένα επικό και απρόσμενο για όσους ήταν έξω από τον χορό το 2-0.
Το παραμύθι είχε ξεκινήσει για τα καλά και παρά το ότι το ματς γινόταν στην έδρα της Πόρτο, δεν είχε… Δράκο για την Ελλάδα. Η κεφαλιά του Ρονάλντο μετά από κόρνερ τοτ Φίγκο στις καθυστερήσεις δεν μετρίασε την χαρά ούτε άλλαξε τη ρότα του Πειρατικού.
