Ένας μεγάλος καλλιτέχνης ο οποίος «έφυγε» αφού πλούτισε με το έργο του τον πολιτισμό. Ένας καλλιτέχνης με εμπειρία δεκαετιών στη μουσική που… παρακολουθούσε μαθήματα φωνητικής.

Μιλώντας στην εκπομπή Alpha Ενημέρωση η τραγουδίστρια και μουσικός Φρόσω Στυλιανού αποτίει φόρο τιμής στον Διονύση Σαββόπουλο ο οποίος τα τελευταία χρόνια υπήρξε μαθητής της, εφόσον παρακολουθούσε μαθήματα φωνητικής.

Οι δυο τους, όπως θυμάται, γνωρίστηκαν σε μια ακρόαση για παράσταση κι έπειτα συνεργάστηκαν τόσο πάνω όσο και πίσω από τη σκηνή. «Από εκεί ξεκίνησε μια συνεργασία, η οποία κράτησε μέχρι και τώρα, έχω τραγουδήσει δίπλα του, ήταν τεράστια τιμή», αναφέρει.

«Ο Σαββόπουλος ήταν πάντα μαθητής της ζωής και της μουσικής, είχε μια αέναη ανησυχία και μια ζωντάνια. Ήθελε να γίνεται μονίμως καλύτερος. Δεν άφηνε τίποτα να πέσει κάτω. Πρόσεχε την κάθε λεπτομέρεια. Κάποια στιγμή όταν ένιωσε ότι η φωνή του δεν είναι ίδια όπως ήταν πριν 20 χρόνια, ζήτησε βοήθεια γιατί δεν ήθελε η ποιότητα αυτού που προσφέρει στο κοινό να μην αλλοιωθεί ούτε στο ελάχιστο. Ήταν άνθρωπος ο οποίος ήθελε την προπόνησή του, τη φωνητική του, τις ασκήσεις του. Ήταν τρομερά πειθαρχημένος και είναι το καλύτερο παράδειγμα για όλους μας. Ότι αυτό το πράγμα δεν τελειώνει ποτέ η αυτοβελτίωση μας.

«Νομίζω ότι μία παράσταση μαζί του ήταν δέκα χρόνια πορείας», αναφέρει για όσα έχει αποκομήσει στο πλευρό του. «Μέσα σε μία μέρα, μέσα σε μία παράσταση μάθαινα όσα δεν μάθαινα όλα αυτά τα χρόνια», προσθέτει.

Μιλά για έναν άνθρωπο με εργατικότητα και υψηλότατη αισθητική που έφτιαχνε τις παραστάσεις του πάντα με έναν μοναδικό τρόπο και με σεβασμό στους θεατές.

Ένα από τα τραγούδια που αγαπούσε ήταν ο «μυστικό τοπίο», με την Φρόσω Στυλιανού να θυμάται μια συζήτησή τους.

«Ξέρω σίγουρα ότι αγαπούσε πολύ το «μυστικό τοπίο», το οποίο το αγαπώ και εγώ πάρα πολύ και μάλιστα κάποια στιγμή ήθελα να το ρωτήσω. Βέβαια ήξερα την απάντηση, αλλά ήθελα να το ακούσω απ’ το στόμα του. Του λέω «ποιο είναι τελικά το μυστικό τοπίο;» και μου απαντάνε μια απλότητα «Μα ο Θεός βέβαια» και τον ρώτησα, του λέω «Πιστεύετε κύριε Σαββόπουλε;» και μου είπε «Μα είναι δυνατόν ένας καλλιτέχνης να μην πιστεύει στη μαγεία;».