Την Κυριακή που πέρασε, η Αννίτα Δημητρίου καλούσε σε συνέντευξή της στην «Καθημερινή» τον Συναγερμικό κόσμο να αποφασίσει αν θέλει ο ΔΗΣΥ να διατηρήσει τον πρωταγωνιστικό του ρόλο ως η κύρια δύναμη του τόπου ή αν θα επιτρέψει να ευνοηθεί το ΑΚΕΛ και άλλες πολιτικές δυνάμεις. Και προειδοποιούσε πως απέναντι βρίσκονται δυνάμεις της καταστροφής. Δυνάμεις που θέλουν μόνο να γκρεμίσουν παρασύροντας την χώρα στο χάος.

Χρειάστηκε να περάσουν λίγες μόλις ώρες, ούτως ώστε να διαπιστωθεί πως ο ΔΗΣΥ, που όπως υποστήριζε η Αννίτα Δημητρίου πρέπει να μείνει η κύρια δύναμη του τόπου, σερνόταν με ομολογουμένως σοκαριστικό τρόπο, πίσω από την ατζέντα του ΕΛΑΜ.

Αφορμή υπήρξε η έκθεση ζωγραφικής του Γιώργου Γαβριήλ στην Πάφο την οποία ανακάλυψε στέλεχος του ΕΛΑΜ. Και αφού έδωσε όλα τα στοιχεία για το που βρίσκεται και τι περιέχουν τα έργα του στους οπαδούς του, καλούσε τον κόσμο να την εμποδίσει και ευσχήμως να τα βανδαλίσει. Δεν ήταν λοιπόν καθόλου τυχαίο ότι η γκαλερί ακύρωσε αμέσως την έκθεση καθώς δέχτηκε απειλές.

Μόνο που το ΕΛΑΜ γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά ποιο είναι. Πως σπέρνει μίσος, προωθεί τον άκρατο λαϊκισμό και ρίχνει νερό στον μύλο της διχόνοιας. Χωρίς επιχειρήματα, χωρίς ορθολογισμό και χωρίς τις βασικές γνώσεις που θα έπρεπε να έχει ένα κοινοβουλευτικό κόμμα. Πως αλλιώς εξηγείται να ζητά ο Χρίστος Χρίστου ποινική δίωξη του καλλιτέχνη με επιστολή στον Αρχηγό της Αστυνομίας;

Είναι αυτό που είπε στην ουσία η Αννίτα Δημητρίου: οι δυνάμεις της καταστροφής που φέρνουν το χάος. Όμως ο ΔΗΣΥ δεν φάνηκε να είναι απέναντι σε όλο αυτό. Αντιθέτως νομιμοποίησε το αφήγημα του ΕΛΑΜ και μιμήθηκε βολικά τις πολιτικές «των δυνάμεων της καταστροφής». Γιατί ένα είναι να καταγγέλλει έργα τέχνης το ακροδεξιό ΕΛΑΜ, να ζητά ποινικές διώξεις και άλλο να τα υιοθετεί άκριτα η Πρόεδρος της Βουλής. Ένα μεγάλο κόμμα όπως ο ΔΗΣΥ δεν έχει απλώς ευθύνη απέναντι στους ψηφοφόρους του αλλά και απέναντι στην κοινωνία ευρύτερα.

Αλήθεια υπάρχει κάποιος που βλέπει κάποια διαφορά μεταξύ του πως αντέδρασε το ΕΛΑΜ και πως ο αναπληρωτής Πρόεδρος της φιλελεύθερης κατά τα άλλα παράταξης Ευθύμιος Δίπλαρος; Που αφότου στοχοποίησε τον Γαβριήλ, περιφερόταν σε ΜΜΕ και άλλοτε του ζητούσε αν είχε τα «κότσια» να ζωγραφίσει τον Μωάμεθ, αποδεχόμενος προφανώς πως εμείς είμαστε το ίδιο με το Ιραν. Άλλοτε καλούσε την αστυνομία και τις νομικές διαδικασίες να κινηθούν και άλλοτε κτυπούσε το χέρι του διαμηνύοντας ότι «όταν απειλείται η πατρίδα μου και η πίστη μου, θα με βρίσκουν απέναντι τους».

Δεν γνωρίζω αν η πίστη του Ευθύμιου Δίπλαρου απειλείται τόσο εύκολα από ένα έργο τέχνης. Πολύ φοβάμαι όμως πως όλη αυτή η ακρότητα που ακολούθησε νομιμοποιήθηκε και από τον ΔΗΣΥ.

Οι επικείμενες εκλογές είναι ομολογουμένως δύσκολες. Τα δημοκρατικά αντανακλαστικά συνεχώς δοκιμάζονται, ο ορθολογισμός, η ελευθερία της έκφρασης και της σκέψης θα κινδυνεύουν όσο δεν υπάρχει αντίβαρο σοβαρότητας. Κάποτε ο Συναγερμός είχε τα επιχειρήματα να στηρίξει πως αποτελεί την επιλογή της σταθερότητας. Κάποτε ο Συναγερμός είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στα εσωτερικά ζητήματα. Σήμερα είναι παρατηρητής σε εξόχως μεγάλα ζητήματα που το προσπερνούν. Από την εργασιακή κρίση στην ΑΤΑ, μέχρι και την βολική σιωπή γύρω από το σύστημα αξιολόγησης των εκπαιδευτικών. Το πιο λυπηρό όμως είναι που αυτή η ανεπάρκεια θεωρείται πως θα καλυφθεί, με ακρότητες, λαϊκισμούς και κατασκευή εχθρών της πατρίδας και της πίστης μας. Κάποτε ο Γιώργος Παμπορίδης έλεγε ότι ο ΔΗΣΥ είναι «the adult in the room». Πλέον ο ενήλικας όμως έχει εγκαταλείψει προ πολλού το κτίριο. Και αν συνεχίσει με αυτή την τακτική, όχι μόνο δεν θα θεωρείται πως βρίσκεται απέναντι από καταστροφικές δυνάμεις που προκαλούν το χάος. Αλλά θα είναι υπόλογος για το γεγονός, οτι έστρωσε το έδαφος για ο,τι πιο σκοταδιστικό έρχεται να μας βρει.