Ο πιο πάνω στίχος γράφτηκε από τον αείμνηστο Διονύση Σαββόπουλο το 1983. Η ικανότητα του να πιάνει τον παλμό της κοινωνίας, όχι μόνο στο σήμερα αλλά και στο αύριο, είναι ένα στοιχείο που τον κατατάσσει ανάμεσα στα μεγάλα μυαλά του 20ου και 21ου αιώνα.

Πόσο επίκαιρος όμως είναι αυτός ο στίχος από το θρυλικό και πανηγυρικό «Ας κρατήσουν οι χοροί»,  τον οποίο όλοι τραγουδήσαμε, ίσως χωρίς να βλέπουμε πίσω από τις λέξεις του.

Λέξεις που παραπέμπουν σε μια παραδοχή που στις μέρες μας πρέπει δυστυχώς να κάνουμε. Την τάση μας να τα φορτώνουμε όλα στο σύστημα και στην εξουσία. Το τσουβάλιασμα πίσω από φράσεις του τύπου να «σπάσουμε το απόστημα του κατεστημένου».

Να το σπάσουμε ναι! Και μετά τι ;

Θα δημιουργηθεί ένα νέο για το οποίο και πάλι θα αναλώνουμε όλη μας την φαιά ουσία να το κρίνουμε, χωρίς όμως να μας μένει χρόνος και όρεξη να ασχοληθούμε πραγματικά με το ερώτημα  «τι να φταίει η βουλή, Τι να φταιν οι εκπρόσωποι έρημοι και απρόσωποι βρε»… Και κάπως έτσι ήμασταν και θα είμαστε στον ίδιο παρονομαστή. Άμοιροι ευθυνών, με μεγάλα μυαλά να μας “αποχαιρετούν” αναντικατάστατα. Με ελάχιστους καθοδηγητές να μπορούν να στρατεύουν ένα λαό προς το καλύτερο. Κάνοντας τυχαίες και αφελείς επιλογές μερικών ούτω καλούμενων αντισυστημικών, μεσσιών, αδιάφθορων και δήθεν προοδευτικών με κόκκινη μύτη!   

Οι επιλογές μας τελικά ίσως αντικατοπτρίζουν το τι είμαστε σαν κοινωνία: Πολλές φορές επαναστάτες χωρίς πυξίδα. Έτσι για να ταράξουμε τα νερά, για να χαστουκίσουμε το σύστημα που κάποτε εμείς δημιουργήσαμε. Και μετά να «πλάσουμε» ένα άλλο,  που όταν τελικά δεν μας βγει, να το ρίξουμε και αυτό στον κάδο για να πάμε «κόντρα». Άσχετα αν για χάρη του “εκσυγχρονισμού” πέφτει θύμα και η ταυτότητά μας, η περηφάνεια και η λογική μας με κίνδυνο να αλλοιώσουμε την ίδια την ύπαρξή μας. Οι εμμονές ίσως τελικά  «στεγνώνουν τον εσωτερικό μας κόσμο» και περιορίζουν το οπτικό μας πεδίο για ένα πραγματικά καλύτερο αύριο.

 Κι’ ας μην ξεχνάμε: Αυτοί οι «έρημοι κι απρόσωποι» που φταίνε ναι, δεν έκαναν πραξικόπημα και κάθισαν στις καρέκλες. Εμείς τους βάλαμε τυχαία ή μη. Είναι και αυτοί μέρος μιας κοινωνίας που νοσεί και χρησιμοποιεί ως γιατρικό «ασπιρίνες» που μόνο παροδικά δείχνουν να απαλύνουν τον πόνο, εθελοτυφλώντας και αγνοώντας ότι το πρόβλημα, ήταν και παραμένει ακόμα εκεί!  

«Σημαία από νάιλον υψώνουμε, σημαία πλαστική
Ο κόσμος δεν έχει τίποτε να χάσει
Και τίποτε να βρει…»

Καλό ταξίδι στο φως Διονύση Σαββόπουλε.